Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski
Oblast: Vojna istorija

Ranko Alimpić Prvi podrinski general Branko Šašić
Zavičajno udruženje književnih stvaralaca Šabac 2002 mek povez,ćirilica ,ilustrovano, 175 strana
Ranko Alimpić, prvi podrinski general, rođen je 9. marta 1826. godine u pocerskom selu Nakučani, u velikoj i uglednoj zadružnoj porodici, koja je starinom iz Hercegovine doseljena.
Osnovnu školu završio je u Nakučanima i u Šapcu, a gimnaziju u Kra-gujevcu, gde je maturirao 1842. godine, kao najbolji đak u razredu.
Iste godine je stupio u vojnu službu, u kojoj brzo napreduje: već 1845. bio je potporučnik, 1858. štapski kapetan, 1859. major, 1862. pukovnik, i 1876. general.
U jednom periodu svoje mladosti bavio se i poezijom.
U avgustu 1846. godine bio je izabran za državnog pitomca i upućen u Berlin, u Ratnu školu, na izučavanje viših vojnih nauka.. Ratnu školu je za-vršio 1851. godine.
Po dolasku u Beograd, oženio se Milevom, ćerkom Petra Vukomanovića, koji je bio brat kneginje Ljubice. Nažalost, potomaka nisu imali.
U svom sadržajnom i bogatom životu, obavljao je čitav niz najodgovor-nijih političkih, vojnih i drugih funkcija. Bio je: profesor i upravnik Artiljerijske škole (Vojne akademije) u Beogradu, pomoćnik upravitelja Varo-ši beogradske, načelnik Podrinskog, Krajinskog i Požarevačkog okruga, nače-lnik Opšte-vojnog odeljenja Glavne vojne uprave, komandant odbrane Beograda, pomoćnik ministra vojnog, ministar građevina (u dva navrata), komandant Drinske divizije i Drinskog korpusa i član Državnog saveta.
Godine 1845, bio je jedan od osnivača Društvene kasine u Beogradu, a zatim i Beogradskog čitališta, naredne godine.
Još 1855. i 1856. godine sačinio je Projekat o ustanovljenju narodne vojske u Srbiji (milicije), koji je konačno prihvaćen 1861. usvajanjem u Skupštini Zakona o narodnoj odbrani.
Kao i većina naprednih intelektualaca ondašnje Srbije, bio jedan od istaknutih članova Liberalne partije. Osnovni cilj im je bio da svrgnu sa Karađorđeviće i na vlast ponovo dovedu Obrenoviće.
U jesen 1861. dobio je veoma delikatan zadatak. Trebalo je neutralisati oko 200 patriotski nastrojenih Crnogoraca i Hercegovaca, koji su prešli u Okrug užički da dižu ustanak protiv Turaka, ali u najnepogodnije vreme. Bilo je potrebno razoružati ih sa dosta diplomatskog takta, kako ne bi bilo povređeno njihovo čojstvo i junaštvo. Zadatak je uspešno obavljen.
Posle odbrane Beograda, Ranko je, 1862. godine, odlikovan Ruskim krstom Sv. Stanislava II stepena, i Krstom pruske krune III stepena.
Dva puta je srećno izbegao smrt u planiranim ubistvima: jednom u Beogradu (1858), drugi put u okolini Negotina, na vojnoj vežbi (1869). To znači da je Ranko postao značajna i uticajna ličnost u političkom životu Srbije.
Godine 1876. upućen je u diplomatsku misiju u Crnu Goru, sa kojom je trebalo sklopiti dogovor o zajedničkoj borbi protiv Turaka.
Njegovim angažovanjem, konačno je, 1892. godine, izliven u Briselu i podignut u Beogradu spomenik knezu Mihailu.
Njegovo zdravstveno stanje počelo se pogoršavati od 1863/64. godine. Više puta je lebdeo između života i smrti. Lečio se u Aleksinačkoj banji, Lipiku, Topuskom, Rijeci, Mehadiji, Beču i Bad-Halu, ali leka svojoj bolesti nije mogao naći.Umro je u Beogradu, 19. novembra 1882, u svojoj 57. godini.