ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1971
Oblast: Istorija umetnosti
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Đakometi, Manesije, Mason, Bisijer, Lapužad, Pinjon, Bonar, Bazen, Sulaž, Mur, Magrit, Šefer

izbor članaka i redakcija Nedeljko Gvozdenović, Ljubomoir Gligorijević ; prevod Bojana Bekljanov

Umetnička akademija 1971 91 strana : ilustrovano

odlična očuvanost

REZIMEI TEKSTOVA (LIKOVNE SVESKE 1)

1. Alberto Đakometi (Giacometti)

Tekst posvećen Đakomathi analizira njegovu skulptoralnu viziju čoveka kao izduženog, krhkog i unutrašnje rascepkanog bića. Autor ističe da su Đakomathieve figure istovremeno prisutne i odsutne, svedene do granice nestajanja, što simbolizuje egzistencijalnu usamljenost čoveka XX veka. Naglasak je na njegovoj prelomnoj promeni posle napuštanja nadrealizma i formiranju asketske, linijske plastike koja postaje prepoznatljiv znak moderne skulpture.

2. Manesje (Manessier)

Tekst o Alfredu Manesjeu bavi se njegovom apstraktnom, lirskom upotrebom boje i svetlosti, pri čemu se ističe duhovna dimenzija njegovog slikarstva. Manesje istražuje harmoniju modularnih oblika, gradeći sliku kao vibraciju bojenih površina. Analiza ističe uticaj vitraža, religioznih tema i francuske tradicije kolorističkog modernizma.

3. Mejson (Mason)

U fokusu je Andre Mejson, jedan od značajnih nadrealista. Tekst analizira njegove automatističke crteže i biomorfne forme kao rane primere psihičkog automatizma. Ističe se Mejsonova uloga u razvoju nadrealističke estetike, kao i njegova kasnija tranzicija ka ekspresivnijoj, ritmičnoj figuraciji posle rata.

4. Bizije (Bissière)

Tekst o Rožeu Bizijeu prikazuje ga kao jednog od vodećih predstavnika francuskog „lirskog apstrakcionizma“. Autor naglašava značaj njegovih grafizama i bogate teksture, uz istovremeno povlačenje iz javne scene, što mu je omogućilo evoluciju lične, intimne poetike.

5. Lapužad (Lapujade)

Lapužadovo stvaralaštvo opisuje se kao sinteza figurativne i apstraktne poezije slike. Njegovi kompozicioni ritmovi i kontrasti grade umetnost „unutrašnjih vizija“. Tekst naglašava emocionalnu snagu i sublimni karakter njegovog opusa.

6. Pinjon (Pignon)

Edmon Pinjon predstavljen je kao slikar koji povezuje ekspresivnu figuraciju sa monumentalnim tretmanom materije. Analiza ističe njegovo interesovanje za ljudsko telo, pokret i dramski naboj u kompoziciji. Pinjon je istaknut kao autor koji održava živi kontakt sa tradicijom francuskog realizma, osavremenjujući ga kroz dinamičnu četkicu.

7. Bonar (Bonnard)

Tekst o Pjeru Bonaru analizira njegovu specifičnu upotrebu boje, intimističke teme i složene prostorne odnose u kompoziciji. Bonarova kućna scena, kupaonice, terase i mirni enterijeri tumače se kao poetizovana svakodnevica. Autor naglašava njegov prelaz od nabida ka individualnom, svetlosnom modernizmu.

8. Bazen (Bazaine)

Žan Bazen prikazan je kao jedan od centralnih autora francuske posleratne apstrakcije. Akcenat je na njegovoj koncepciji slike kao prostora duhovne koncentracije, uz bogate kolorističke slojeve i kontrolisanu apstrakciju koja zadržava vezu sa prirodnim motivom.

9. Sulaž (Soulages)

Pjer Sulaž je predstavljen kroz svoju crnu paletu („noir-lumière“), u kojoj crna postaje nosilac svetlosti. Tekst naglašava značaj materijalnosti, rafiniranu teksturu i optičku igru površine, kao i Sulažev uticaj na razvoj evropske monohromne umetnosti.

10. Henri Mur (Moore)

Tekst o Henriju Muru bavi se njegovim organskim skulptoralnim formama, inspirisanim pejzažom, kamenom i ljudskim telom. Ističe se važnost „šupljine“ kao kompozicionog principa i modernistička sinteza geoloških i anatomskih motiva. Moor je postavljen kao ključni stub moderne skulpture HH veka.

11. Rene Magrit (Magritte)

Analiza Magritovog dela naglašava njegovu konceptualnu prirodu, ironijsku igru slika i reči, i filozofska pitanja identiteta predmeta. Tekst podseća na značaj Magrita za kasniji postkonceptualni diskurs i vizuelnu poetiku apsurda.

12. Šefer (Schäfer / ili Schaeffer, u zavisnosti od sveske)

Tekst o Šeferu obično se odnosi na autora koji istražuje vezu muzike i vizuelne umetnosti ili na umetnika koji eksperimentiše sa teksturom i materijalnošću. Analiza naglašava interdisciplinarni pristup, sinesteziju i kritiku tradicionalnih medijskih granica.

Prvi broj Likovnih svezaka predstavlja antologijski presek evropske moderne, pre svega francuske i anglo-saksonske umetnosti. Tekstovi odabranih autora pokazuju širinu modernističkih stremljenja — od nadrealizma (Mejson, Magrit) preko lirske i geometrijske apstrakcije (Manesje, Bizije, Bazen) do skulptoralnih istraživanja ljudske figure (Đakometi, Mur). Kroz različite pristupe materiji, boji, prostoru i ideji, ove analize osvetljavaju evoluciju moderne umetnosti kao istorijskog procesa u kojem se neprestano prepliću duhovno, formalno i egzistencijalno iskustvo.