ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: Ms
Oblast: Slikarstvo
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Vlaho Bukovac (ital. Biagio Faggioni; Cavtat, 4. jul 1855 — Prag, 23. april 1922) bio je umetnik [1] slikar[2] i akademik.

Biografija
Otac mu je bio dalmatinski Italijan poreklom iz Đenove.[3] Majka mu je Marijeta Perić iz Cavtata. Imao je brata Jozu i sestre Anu i Giorgiju.

Tokom posete srpskom dvoru, sam Bukovac piše: Topio sam se od miline, slušajući u tako otmenom krugu svoj maternji jezik - taj slatki i krasni jezik, od kog se u tuđini bijah gotovo sasvim odvikao! Bio sam ponosan što je to moj narod - hrabar i bistar narod, koji je to u ime Boga, zakoračio na putu slobode i civilizacije.[4] Prilikom opisa srdačnog opisa i obimne gozbe pripremljene u njegovu čast, on navodi: Bio sam čisto ponosit, što sam i ja ogranak tog istog naroda.[5]

U mladosti je plovio, a zatim lutao po Severnoj i Južnoj Americi. U San Francisku je počeo amaterski da slika, a 1876. godine vratio se kući.

Po uzoru na mecenu Medu Pucića koji ga je uz Štrosmajerovu pomoć odveo u Pariz, slovenizuje svoje prezime Faggioni u Bukovac. Studira na École des Beaux-Arts u klasi Aleksandra Kabanela (Alexandre Cabanel) i još kao đak izlaže Crnogorku na odbrani na pariskom Salonu.


Portret Bukovca iz 1922.
U pariskoj fazi (1877—1893) uz predstavnike akademizma Bukovac je stalno prisutan i često nagrađivan u Salonu. Crnogorski knez Nikola ga je odveo iz Pariza u Crnu Goru, na Cetinje.[6] Nakon tema iz crnogorskog života, sledi ciklus aktova i veliki uspeh slikom La grande Iza (Salon 1882). Kasnije kao renomirani portretist isključivo je izlagao portrete (Mlada Patricijka, Laura le Doux, Štrosmajer). Istovremeno prožet impresionističkim strujanjima svog vremena slika (Iz Fontenbloa, Pejzaž s Monmartra, Prijeko). Nakon pariskih uspeha, ušao je među englesku aristokratiju, za koju je naslikao više `odličnih` portreta.[7]

Umetnikove veze sa srpskom sredinom bile su brojne, a Bukovac je u više navrata boravio u Srbiji.[8]

Bukovac po prvi put boravi u Srbiji u julu i avgustu 1882. godine, radi portretisanja članova kraljevske porodice. Tada a se potpisuje ćirilicom. O srdačnom prijemu na srpskom dvoru i drugim događajima u životu pisao u svojim memoarima Moj život.[9] Kada 1882. godine na poziv kralja Milana Obrenovića, a zapravo po želji kraljice Natalije da joj baš on uradi portret, Bukovac napušta Francusku i u knjizi piše kako se predstavio kraljici: `Ja nijesam Francuz, ja sam rodom iz Dubrovnika, odnosno iz Cavtata, moj je jezik srpski, naime taj isti, kojim se govori u Beogradu.` O njegovom nacionalnom oduševljenju dok je boravio u Srbiji svedoče njegove reči: `Topio sam se od miline, slušajući u tako otmenom krugu svoj maternji jezik, taj slatki i krasni jezik, od kog se u tuđini bijah gotovo sasvim odvikao! Bio sam ponosan što je to moj narod — hrabar i bistar narod, koji je, eto, u ime Boga, zakoračio na put slobode i civilizacije.`

On drugi put boravi u Srbiji 1901. u Smederevu, takođe radi portretisanja kraljevskog para. Potom dolazi u Srbiju na leto 1903. godine, kada radi portret Petra Karađorđevića, i 1922. kralja Aleksandra Karađorđevića.[8]

Za portret Natalije Obrenović dodeljen mu je Orden Takovskog krsta.[10][11] Odlikovan je i Ordenom Svetog Save.[12]

On je boravio u Kraljevini Crnoj Gori nekoliko puta radi slikanja portreta članova srpske dinastije Petrović Njegoš i drugih članova elite.[13][14] Za svoj rad odlikovan je Ordenom knjaza Danila I.[11]

Dolaskom u Zagreb 1893. godine postaje, cele sledeće decenije (do 1903. godine), centralna ličnost u umetničkom životu grada. Okuplja mlade umetnike i književnike, podstiče osnivanje ateljea, Umetničkog paviljona. Bukovčevo delovanje u Zagrebu, gde je predavao na Likovnoj akademiji, označava početak novog razdoblja u umetnosti. Te 1893. godine naslikao je u Zagrebu portret pokojnog grofa Janka Draškovića, osnivača Matice Hrvatske.[15] Kada je 1897. godine, od zagrebačkog `Društva umetnosti`, istupanjem nekih članova stvoreno novo tu se našao i Vlaho. On je tada postao predsednik, novog `Društva hrvatskih umetnika`.[16]

Javnost Beograda imala je priliku da se upozna sa njegovim slikarstvom na Prvoj jugoslovenskog umetničkoj izložbi 1904. godine. On je bio autor poznate istorijske slike `Blagoveštenski sabor 1861. godine` (srpski crkveno-narodni sabor u Karlovcima) , koju je zagrebački trgovac Petar Nikolić umnožio kao litografiju i prodavao.[17] Od 1903. godine postaje profesor slikanja na Akademiji likovnih umetnosti u Pragu gde počinje da živi i gde razrađuje prepoznatljivi poentilistički stil slikanja, sa kratkim, isprekidanim potezima četke i sitnim ili krupnijim tačkastim mrljama. U leto 1901. godine `dvorski slikar`[18] je završio u Smederevu, portrete kralja Aleksandra Obrenovića i kraljice Drage.[19] Uradio je krajem 1901. godine veliku sliku `Karneval`, na kojoj se nalazi oko sedamdeset osoba. Taj rad je poklonio Društvu `Epidaur` u Cavtatu.[20] u Beču je februara 1903. godine imao u Salonu Evgenija Artina, veliku samostalnu izložbu, sa 41 slikom.

Zbog nekih `afera` Bukovac je bio prinuđen da napusti Zagreb 1903. godine. Bilo je to vreme burnih događaja u Zagrebu, usled hrvatsko-srpskog nesporazuma. Njegov ispražnjen atelje je otkupio zagrebački trgovac umetninama Lađević, i ponudio slikaru Urošu Prediću da se tu useli. Predić se skrasio kod brata u Beogradu.[21] Od 1903. godine do smrti živi u Pragu, gde je bio profesor na Likovnoj akademiji i upravnik-rektor iste.[22] U ovoj slikarovoj poslednjoj, praškoj, fazi slika u poentilističkom stilu.


Izložba slika Vlahe Bukovca u Galeriji SANU, 2020—2021
Marko Car smatra da Bukovac nikada nije bio pravi impresionista, pošto je ka dobar crtač držao do pravilnosti crtanja i modelovanja.