Očuvanost: Dobro
Godina : Od 2011.
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Detaljno stanje: Žigosano

Rafaelo Santi da Urbino (ital. Raffaello Santi da Urbino; Urbino, 6. april 1483 — Rim, 6. april 1520) jedan je od najpoznatijih slikara italijanske renesanse.
Rafael je bio veoma produktivan i vodio je neobično veliku radionicu. On je uprkos svojoj ranoj smrti u 37. godini života, ostavio za sobom veliki broj radova. Mnogi njegovi radovi se nalaze u Vatikanskoj palati, pri čemu su freske u Rafaelovim sobama centralni i najveći radovi u njegovoj karijeri. Njegov najpoznatiji rad je Atinska škola u vatikanskoj Stanza della Segnatura. Nakon ranih godina u Rimu veliki deo njegovog rada izveden u njegovoj radionici polazeći od crteža, sa znatnim gubitkom kvaliteta. Bio je izuzetno uticajan tokom svog života, mada je izvan Rima njegov rad bio poznat uglavnom iz njegovog kolaborativnog štampanja.
Sin je Đovanija Santija (1435—1494), koji je na dvoru Montefeltro bio zaposlen kao slikar i majke Mađe de Batista Čarle.
Pored očevog rada, Rafael upoznaje poznate slikare koji su u to vreme radili takođe na dvoru u Urbinu. Na mladog Rafaela su ostavile naročiti utisak geometrijski oblikovane slike Pjero dela Frančeska.
Prvo obrazovanje u slikarstvu Rafaelo dobija kod svog oca, koji je samim tim i njegov prvi učitelj. Kada je prešao u radionicu kod Pjetra Vanučija (Peruđina) nije poznato da li još u vremenu dok mu je otac bio živ i od njega preporučen, ili tek nakon njegove smrti, a čak se smatra da ga je slikar Timoteo Viti lično preporučio Peruđinu. Po Vazariju koji je pisao o Rafaelovom životu, to bi bilo 1494. godine. Peruđino je u to vreme imao veliku radionicu u Peruđi i u Firenci gde je obučavao veliki broj učenika.
Dana 7. oktobra 1491. godine umire mu majka, a tri godine kasnije umire mu i otac, 1. avgusta 1494. godine u Urbinu.
Bio je učenik kod svog oca zlatara i vajara Điovanija Santija, koji je radio za humanistu i ljubitelja umetnosti, vojvodu Urbina, Federika III Montefeltra. Rafael je rođen i odrastao u njegovoj palati u Urbinu[6] koju je dizajnirao Frančesko Laurana, a koja je tada bila na glasu po svojoj umetnosti. Njegova majka, Magija, preminula je 1491, a Rafaelov otac, koji se u međuvremenu ponovno oženio, preminuo je 1494, te je Rafael postao siroče s nepunih 11 godina. Njegov ujak Bartolomeo je postao njegov staralac, koji je prepustio mladom Rafaelu vođenje očeve radionice. Rafaelov otac mu je osim velikog bogatstva ostavio i dobre veze s mnogim umetnicima tog doba, što mu je pomoglo kasnije u njegovoj karijeri.
Između 1498. i 1500. radio u radionici umbrijskoga slikara Peruđina u Peruđi. U prvom razdoblju stvaralaštva radio je u duhu Peruđinovog slikarstva pretežno kompozicije iz života blažene device Marije. Likove smirene lepote smeštao je u prostore s dubokim perspektivnim rešenjima (Krunidba majke božje; Madona Konestabile; Veridba blažene device Marije). Godine 1501. dobio je titulu „majstora“, čime je njegovo školovanje bilo okončano. Njegovo prvo samostalno delo bila je oltarna slika za crkvu sv. Nikole Tolentinskog u mestu Čita di Kastelo (danas sačuvana samo u delovima koji su u različitim muzejima), a najpoznatije delo mu je oltarna slika Raspeća u obližnjoj crkvi sv. Dominika.
Od jeseni 1504. Rafael boravi i radi u Firenci na svojim prvim slikama. Tu se upoznaje sa radovima ondašnjih slikara, Leonarda da Vinčija, Andrea del Sarta, Mikelanđela i Fra Bartolomea. U Firencu je došao sa namerom da ostane nekoliko meseci i da prouči radove tih slikara, međutim tu ostaje četiri godine i 21. aprila 1508. potpisuje pismo koje je poslao svom stricu sa „Rafaelo, slikar u Firenci”.
Rafael je vodio `nomadski` život, radio je u raznim centrima u severnoj Italiji, ali je proveo dobar deo vremena u Firenci, možda oko 1504. Međutim, iako je tradicionalno datiranje njegovog `firentinskog razdoblja` oko 1504—08., on verovatno nikada nije bio stalni stanovnik Firence. Možda je prvobitno posetio grad kako bi osigurao materijale za radionicu u Peruđi, dobivši mogućnost da asimilira uticaj firentinske umetnosti, gradeći svoj originalni stil. Freske u Peruđi iz oko 1505. pokazuju novi monumentalni kvalitet u kompoziciji, što može da predstavlja uticaj Fra Bartolomea, za kojeg Vasari kaže da je bio prijatelj Rafaela. Međutim najupečatljiviji uticaj u radu tih godina je Leonardo da Vinci, koji se vratio u grad 1500—1506. Rafael je počeo da koristi dinamične i složene kompozicije, a iako su njegove figure još uvek uglavnom mirne, napravio je studije borbe golih muškaraca, jedne od opsesija firentinskog razdoblja. Drugi crtež je portret mlade žene koja koristi tročetvrtinski piramidalni sastav tek završene Mona Lise, ali još uvek izgleda potpuno rafaelovski. Još jedna Leonardova kompozicija je piramidalna Sveta porodica koju Rafael ponavlja u nizu radova koji ostaju među njegovim najpoznatijim štafelajnim slikama. Tu je i Rafaelov crtež Leonardovog izgubljenog dela Leda i labud, iz kojega je iskoristio kontrapost pozu na svojoj slici Sveta Katarina Aleksandrijska. Takođe je usavršio i svoju verziju Leonardovog sfumato modelovanja, čime daje suptilnost svom slikanju, ali čuva lagano jasno svetlo Peruđina.
Leonardo je bio više od trideset godina stariji od Rafaela, dok je Mikelanđelo, koji je bio u Rimu u tom razdoblju, bio stariji tek osam godina. Rafael bi bio svestan njegovih dela u Firenci, što se može videti na njegovom Skidanju s krsta gde npr. Velflin prepoznaje uticaj Gospe s Mikelanđelovog Doni tondoa u klečećoj figuri na desnoj strani, ali ostatak slike je daleko od njegovog ili Leonardovog stila i postaje Rafaelov prepoznatljiv stil koji se temelji na plastičnosti i monumentalnosti.

a54