pregleda
Umetnost stare Rusije 17 i 18 vek, Retko !!!
| Cena: |
| Želi ovaj predmet: | 4 |
| Stanje: | Polovan bez oštećenja |
| Garancija: | Ne |
| Isporuka: | Pošta CC paket (Pošta) Post Express Lično preuzimanje |
| Plaćanje: | Tekući račun (pre slanja) Ostalo (pre slanja) Lično |
| Grad: |
Novi Sad, Novi Sad |
- ima 100 jedinstvenih pozitivnih ocena od kupaca,
- tokom perioda od 6 meseci uplati minimum 20.000 dinara na svoj Limundo račun.
Pozitivne: 14515
Oblast: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski
Godina izdanja: Tv
Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Poseduje originalnu zastitnu kutiju.
Umetnost Rusije, slikarstvo, vajarstvo i arhitektura na teritoriji Ruske Imperije, Sovjetskog Saveza i današnje Ruske Federacije od preistorijskih vremena do danas.
Najstarije naseobine na ovom prostoru otkrivene su u Jermeniji (Satari-Dar, kultura čelćen). Grobovi neandertalaca nađeni su u pećinskim naseljima oko Krima (Kaik-koga) i u srednjoj Aziji (Tešik-Taš). Iz epohe mezolita (13. do 15. milenij), u šumovitim krajevima, pronađena su na obalama reka tipična manja boravišta za lovce (Kunda, u Estoniji). Kretanje pojedinih rodova i plemena iz južnih oblasti Urala u predele zapadnog Sibira može se pratiti u neolitu (5. do 2. milenij), kao i raseljavanje od Oke prema severu Evrope mogućih predaka finsko-ugarskih plemena. Najznačajnija kultura bronzanog i gvozdenog doba jeste kultura Skita. Nastanjeni u oblasti donjeg Dnjepra (Neopolj skitski), bili su u bliskom dodiru sa grčkom kulturom crnomorskih kolonija. U 9. veku u oblasti jezera Van formirana je robovlasnička država Urartu, dok su na teritoriji srednje Azije najpoznatije države Horezm, Baktrija i Sogd. Krajem 1. veka počelo je formiranje jermenskih, gruzijskih i drugih narodnosti. Prvi pisani podaci o istočnoslovenskim plemenima, naseljenim u oblasti Oke, Volge, Desne i Dnjepra, potiču iz 1. veka. Opasnosti od mnogih neprijatelja prinudile su slovenska plemena na ujedinjavanje, pa već u 9. veku postoje tri centra Istočnih Slovena: Slavija, Kujavija i Artanija.
Nastanku drevne ruske države doprinela je, takođe, pojava klasnog društva. Godine 882. novgorodski knez Oleg zavladao je Kijevom i učinio ga prestonicom. On je odmah ujedinio Poljane i Slovene, a u 10. veku nastavio potčinjavanjem Drevljana, Severana, Tiveraca i dr. Razvijaju se feudalni odnosi, a gradovi kao Kijev, Novgorod, Pskov, Polock, Smolensk i dr., postaju značajni trgovačko-zanatski centri. Uprkos borbi sa Vizantijom i Pečenezima, pojedini ruski knezovi vrše nova osvajanja. Pod Vladimirom Svjatoslavičem prihvaćeno je 988–89 hrišćanstvo; to je dovelo do čvršćeg ujedinjavanja i ubrzanog razvoja pismenosti, slikarstva i arhitekture. U okviru stare ruske države formirale su se tri narodnosti: ruska, ukrajinska i beloruska.
U Zakavkazju se između 9. i 12. veka obrazovalo Gruzijsko carstvo sa centrom Tbilisijem. U istom periodu postoje kroz duže ili kraće vreme Kilikijsko carstvo, Jermenija, Azerbejdžan, zatim u srednjoj Aziji država Samanida, sa prestonicom u Buhari.
Posle smrti Mstislava Vladimiroviča (1132.) raspala se država kijevskih kneževa. Period 12. do 14. veka karakteriše razdrobljenost na velike feudalne jedinice. Uzdižu se novi gradovi kao trgovački, politički i kulturni centri: Pskov, Vladimir i Moskva, a naročito Novgorod koji je bio član saveza Hansa. Početkom 13. veka ruske zemlje teško je opustošila najezda Tatara koji su osvojili 1240. i sam Kijev. Novogordsko-pskovksa država uspela je da očuva nezavisnost i pred novim neprijateljem sa zapada — Tevtoncima, koje je Aleksandar Nevski sa svojom vojskom razbio 1242. godine. Tek u prvoj polovini 14. veka moskovski knez Ivan Danilovič (1325–40) oslobađa se tatarskog jarma i otada započinje ujedinjavanje ruskih zemalja oko Moskve. Preuzevši nešto kasnije od Carigrada ulogu centra pravoslavlja, Moskva doživljava nagli uspon. Pojavom Tamerlana (1370–1405) nastaje novo carstvo visoke srednjoazijske kulture, koju karakterišu sačuvani spomenici u Samarkandu (džamije, dvorci, mauzolej, medresa i opservatorij).
U 16. veku ruske zemlje nastavljaju ujedinjavanje pod vodstvom Moskve. Ivan IV Grozni (1547–84) proglasio se za cara, a 1589. godine Rusija izdvaja svoju patrijaršiju. Period od 17. do prve polovine 19. veka obeležen je snažnim usponom koji započinje vladavinom Petra Velikog (1682–1725). On preduzima energične mere za unapređenje kulture, umetnosti, privrede i vojne sile. Njegove veze sa Zapadom okreću definitivno Rusiju Evropi; to se simbolično manifestuje u izgradnji Petrograda. Jelisaveta i naročito Katarina II (1762–96) nastavljaju delo Petra Velikog. Posle poraza Napoleona 1812, Rusija postaje jedna od najznačajnijih evropskih sila, ali u svom unutrašnjem uređenju i dalje pati od zaostalih feudalnih odnosa. U državi carskog samovlašća, narodne mase žive u teškoj bedi i potlačenosti. Ceo 19. vek protiče u znaku borbe za širenje levičarskih ideja, pri čemu se naročito zalažu književnici i revolucionarni pisci. Obrazovanju naroda posvećuju svoju delatnost i umetnici okupljeni u grupi „Peredvižnici”. Najznačajnija politička ličnost ovog prlaznog doba sa Ruske Imperije na Sovjetski Savez je Vladimir Iljič Lenjin. Kao vođa boljševika Lenjin je bio na čelu Oktobarske revolucije, koja je sprovedena dok je još trajao Prvi svetski rat čime je uništena Ruska Imperija i njen klasni sistem uređenja. Formirana je Sovjetska republika, kao višenacionalna socijalistička država. Na Prvom Svesaveznom kongresu sovjeta iz 1922. godine, prihvaćen je naziv Savez Sovjetskih Socijalističkih Republika (SSSR). U Drugom svetskom ratu, sovjetske zemlje su pretrpele teška razaranja i ogromne ljudske gubitke. U posleratnom periodu i nakon pobede nad fašizmom, SSSR je brzim tempom nastavio tehnološki i kulturni razvitak. Međutim, umnogome je bio sputavan zbog vojnog, ekonomskjog i kulturnog suparništva sa drugom svetskom ekonomskom i vojnom silom, Sjedinjenim Državama, s kojom je vodio takozvani Hladni rat. Posle raspada Sovjetskog Saveza, formirana je Ruska Federacija, a ostale sovjetske republike su postale nezavisne države. Nakon kratkotrajnog zbližavanja tokom 1990ih, današnja Ruska Federacija je ponovo u svojevrsnom „hibridnom ratu” sa Zapadom koji se u drugom obliku u odnosu na Hladni rat, sada odvija preko sukoba u Ukrajini.
Preistorija i rana istorija
U donjem paleolitu karakteristična je kultura akueleen naselja otkrivenih u Jermeniji, Abhaziji, Ukrajini, na Krimu i u Turkmeniji. Prve pojave umetnosti idu u kasniji paleolit; to su crteži u boji i skulptura u kosti. U blizini Irkutska, u naseljima Kostjenki, Gagarino, Malta i Buret, pronađene su ženske statuete koje ubedljivo svedoče o matrijarhalnom uređenju. Do 1954 pronađeno je oko 300 prebivališta oko reke Dona. Slične naseobine otkrivene su i u Gruziji, Turkmeniji i Tadžikistanu. Epoha neolita odlikuje se usavršavanjem oruđa, njegovim bušenjem i glačanjem, pri čemu je gotovo svaki predmet ornamentisan. Naseljavanjem današnje Volgogradske oblasti izdvojene su u basenima Oke i Kljazme plemenske teritorije koje odgovaraju pojedinim kulturama: belevskoj, ljalovskoj, rjazanskoj, volosovskoj i balahnihskoj. Tragovi kulture ovih plemena (keramika sa raznovrsnim crtežom) vode ka severu, sve do Belog mora. U neolitskoj kulturi Urala i dela Sibira brojni su nalazi oružja kako u muškim tako i u ženskim grobovima, kao i tragovi pojava neolita. Crteži na kamenu prikazuju scene iz lova ili pojedine životinje, ali su shematskog karaktera, dok su kamene figure (poznata „riba iz Sibira”) i koštane figure često date veoma naturalistički. Na jugu je karakteristična za ovu epohu kultura Anau u južnoj Turkmeniji, sa svojom keramikom složenih šara.
Najstarija kultura bronze u oblasti južnog Sibira i Altaja bila je afanasjevska, a između Jeniseja i Urala andronovska. Visoko razvijena karasukska kultura u oblasti i visoravni Altaja znatno je primila od kulture severne Kine. Vezana za raseljavanje sa severa prema Volgi, javlja se fatjanovska kultura, poznata po nadgrobnim spomenicima. Prebivalište vođa u nekim rejonima Zakavkazja postaju kamena utvrđenja. Brojni predmeti od zlata i srevra nađeni su u bogatim pogrebnim humkama (tumuli, kurgani), kao što je Majkopska na severnom Kavkazu ili Trialeti (Gruzija). Kuće sa više soba, građene od opeke i dekorisane šarama karakterišu patrijarhalno uređenje, blisko robovlasničkom, u južnoj Turkmeniji. Obrada metala i keramike ovde već postoji kao zanati.
Kultura Skita, plemena nastanjenog u oblasti Dnjepra, bogatoj gvozdenom rudom, najbolje predstavlja epohu gvožđa. Sačuvani su tragovi mnogih gradova opasanih kamenom ogradom (Kamenski grad), kao i humke — grobni spomenici skitskih vođa iz 4. do 3. veka pre n. e. (Kulj Oba, Soloha). Iskopavanja su otkrila i Neapolj skitski, glavni centar ove značajne kulture koja je posredstvom susednih crnomorskih kolonija imala kontakt sa grčkom kulturom. Gotovo na istom stepenu razvoja nalazi se kultura Sarmata. Grupa humaka Njekrasovske naseobine ili Paškovski spomenici u Krasnodarskoj oblasti ravni su po svom bogatstvu Novočerkaskoj humci skitske vladarke. Sa epohom Skita vremenski se poklapa tagarska kultura na Jeniseju, sa velikim humkama plemenskih vođa, a zatim taštikska, poznata po gipsanim posmrtnim maskama. U šumskim predelima severnog evropskog dela javljaju se istorijski poznata plemena điakovske kulture — Meri, Muroni i Vesi. U oblasti Dnjepra i Dnjestra razvila se kultura zemljoradničkih plemena preteča istočnih Slovena, koji su sahranjivali mrtve bez humaka. U turskom delu Jermenije značajna je bogata kultura države Urartu, sa svojom obradom metala, klinastim pismom, merama i cifarskim sistemom.
U epohi varvara, istočno od Dnjepra žive od 4. do 6. veka Anti koji su imali razvijene zanate, naročito za izradu predmeta i ukrasa od gvožđa, bronze i drugih dragocenih metala. Najezde Gota, zatim Huna i Avara ostavile su za sobom tragove koji idu sve do 4. veka.
Kavkaz, Povolžje, srednja Azija, Pribaltik
U bliskim odnosima sa kulturom drevne Rusije razvija se srednjovekovna kultura i umetnost naroda Kavkaza, Povolžja, srednje Azije i Pribaltika. Među značajne spomenike arhitekture idu u Gruziji hramovi Džvari i Cromi iz 6. do 7. veka, a u Jermeniji Zvarnoc i Ripsime. U periodu od 10. do 15. veka u Gruziji, Jermeniji i Azerbejdžanu dostižu visok nivo zidne slike, iluminacije i proizvodi primenjene umetnosti. Od arhitekture ističu se u Gruziji katedrale u Mcheti i Kuaisiju, u Jermeniji građevine u Ani, a u Baku (Azerbejdžan) mauzolej Momine-hatun i Šrvanšahov dvorac. U srednjoj Aziji značajna su otkrića slikarstva i vajarstva iz 7. do 8. veka u Varahši, Pendžikentu i dr. Narodi koji su nastanjivali ovu oblasti u vremenu između 10. i 17. veka ostavili su mnogobrojne dokaze visoke umetnosti u izradi predmeta od metala, keramike, ćilimarstva i posebno iluminacije. Za istoriju umetnosti najznačajniji su spomenici arhitekture; monumentalnošću i bogatim ornamentalnim ukrasom ističu se mauzolej Ismaila Samani u Buhari, Tjurabek-hanim u Urgenču, te spomenici Samarkanda: mauzolej Gur-Emir, mauzolej iz kompleksa Šahi-Zinđa, džamija Bibl-hanim, ansambl trga Registan i dr.
Umetnost Pribaltika karakterišu prvenstveno arhitektonski spomenici nastali u periodu od 13. do 16. veka, u kojima su lokalne tradicije, spojene sa uticajima Zapada, dale svojevrsnu varijantu gotike, a kasnije baroka....
☑ Zamolio bih clanove koji zele licno preuzimanje, da ne postavljaju uslove kako, sta, gde... licno preuzimanje je na mojoj adresi na Telepu, ako Vam to ne odgovara kupujte od nekog drugog.
☑ Svi predmeti su fotografisani na prirodnom svetlu, nema nikakvih filtera, efekata ili neceg slicnog !
❗❗❗ NE SALJEM U INOSTRANSTVO ❗❗❗
☑ Dobro pogledajte fotografije, da ne dodje do nekog nesporazuma!
☑ Tu sam za sva pitanja!
☑ Knjige saljem nakon uplate!
☑ POUZECEM SALJEM SAMO CLANOVIMA BEZ NEGATIVNIH OCENA!!!! Takodje ne saljem clanovima koji su novi tj. bez ocena!!!
☑ Filmski plakati:
☑ Molim Vas da ne ocekujete od plakata da izgledaju kao da su sada izasli iz stamparije, ipak neki od plakata imaju godina... i mi se nakon 50 godina zguzvamo :) Trudim se da ih sto bolje fotografisem kako bi ste imali uvid u stanje.
☑ Sto se tice cena plakata, uzmite samo u obzir da su ovo originalni plakati iz perioda filma, i da kada bi ste hteli da napravite (odstampate) bilo kakav filmski plakat sa intereneta kostalo bi Vas verovatno vise od hiljadu dinara...
☑ Antikvarne knjige:
☑ Sto se tice antikvarnih knjiga, molim Vas da ne ocekujete da knjige koje su stare neke i po 150 godina budu u savrsenom stanju, budite srecni sto su uopste pozivele toliko vremena i sto je informacija jos uvek u njima, a stanje kakvo je takvo je, uvek mogu da se odnesu da se prekorice i malo sreda, pa da opet dobiju malo svezine, naravno ko to zeli.
Toni Morison (engl. Toni Morrison, rođ. 18. februara 1931, rođena Kloi Ardelija Voford,[2] — 5. avgust 2019[3]), bila je književnica i profesorka. Dobila je Nobelovu nagradu 1993. za sabrana dela. Laureat je Pulicerove nagrade. Dela joj odišu epskim temama, živim dijalozima, izuzetno detaljnim crtama afroameričkih likova. Objavila je seriju dečjih knjiga sa sinom Slejd Morisonom.
Mladost
Rođena je kao Kloi Entoni Voford (engl. Chloe Anthony Wofford) u Lorejnu, Ohajo.[4] Drugo je od četvoro dece, iz radničke porodice. Kao dete stalno je čitala (među omiljenim piscima su joj bili Džejn Ostin i Lav Tolstoj). Njen otac, Džordž Voford, varilac po zanimanju, često bi joj govorio afroameričke narodne priče (metod pripovedanja koji će kasnije prožeti njena dela). Kada je imala oko 15 godina, bilci su linčovali dva crna biznismena koji su živeli u njenoj ulici. Morison je rekla: „On nam nikada nije rekao da je video tela. Ali on ih je vidio. I to je bilo previše traumatično, mislim, za njega.”[5] Uskoro nakon linča, Džordž Voford se preselio u rasno integrirani grad Lorejn (Ohajo), u nadi da će pobeći od rasizma i osigurati profitabilno zaposlenje u rastućoj industrijskoj ekonomiji u Ohaju. On je radio razne poslove i kao zavarivač za US Stil. Ramah Voford je bila domaćica i posvećeni pripadnik Afričke metodističke episkopalne crkve.[6]
Morisonova je 1949. upisala Univerzitet Hauard i studirala društvene nauke. Pod izgovorom da se Kloi teško izgovara, menja ime u Toni. Zvanje magistra engleske književnosti stekla je na univerzitetu Kornel 1955, a Univerzitet u Oksfordu dodelio joj je titulu počasnog doktora 2005.
Karijera
Odraslo doba i uređivačka karijera: 1949–1975
Godine 1949, ona se upisala na Univerzitet Hauard u Vašingtonu, tražeći društvo crnih intelektualaca.[7] Dok je bila u Hauardu, prvi put se susrela sa rasno odvojenim restoranima i autobusima.[5] Diplomirala je 1953. godine sa dipl. na engleskom i nastavila školovanje da stekne magisturu umetnosti na Univerzitetu Kornel 1955. godine.[8] Njena magistarska teza nosila je naslov „Tretman otuđenih Virdžinije Vulf i Vilijama Foknera.“[9] Predavala je engleski, prvo na Teksaškom južnom univerzitetu u Hjustonu od 1955. do 1957. godine, a zatim na Univerzitetu Hauard u narednih sedam godina. Dok je predavala na Hauardu, upoznala je Harolda Morisona, jamajskog arhitektu, za koga se udala 1958. Njihov prvi sin rođen je 1961. godine, a ona je bila trudna sa svojim drugim sinom kada se razvela od Harolda 1964.[10][11][12]
Nakon razvoda i rođenja njenog sina Slejda 1965, Morisonova je počela da radi kao urednica za L. V. Singer, odeljenje za udžbenike izdavača Random Hause,[6] u Sirakuzi, Njujork. Dve godine kasnije, prešla je u Random Hause u Njujorku, gde je postala njihova prva crna žena viši urednik u odeljenju za beletristiku.[13][14]
U tom svojstvu, Morison je igrala vitalnu ulogu u dovođenju crnačke književnosti u mejnstrim. Jedna od prvih knjiga na kojima je radila bila je prelomna Savremena afrička književnost (1972), zbirka koja je uključivala radove nigerijskih pisaca Vola Sojinke, Činua Ačeba i južnoafričkog dramaturga Atola Fugarda.[6] Ona je podstakla novu generaciju afroameričkih pisaca,[6] uključujući pesnika i romanopisca Tonija Kejda Bambaru, radikalnu aktivistkinju Anđelu Dejvis, Crnog pantera Hjuija Njutna[15] i noveliskinju Gejl Džons, čije je pisanje Morisonova otkrila. Takođe je objavila autobiografiju otvorenog poznatog šampiona Muhameda Alija iz 1975. godine, pod nazivom The Greatest: My Own Story. Pored toga, objavila je i promovisala rad Henrija Dume,[16] malo poznatog romanopisca i pesnika kojeg je 1968. godine ubio tranzitni službenik u njujorškoj podzemnoj železnici.[5][17]
Među drugim knjigama koje je Morisonova razvila i uredila je Crna knjiga (1974), antologija fotografija, ilustracija, eseja i dokumenata o životu crnaca u Sjedinjenim Državama od vremena ropstva do 1920-ih.[5] Izdavačka kuća Random Hause nije bila sigurna u pogledu ovog projekta, ali je njegovo objavljivanje naišlo na dobar prijem. Alvin Bim je recenzirao antologiju za klivlendskog Plejn Dilera, pišući: „Urednici, poput romanopisaca, imaju decu mozga – knjige koje smišljaju i oživljavaju bez stavljanja sopstvenih imena na naslovnu stranu. Gospođa Morison ima jedno od ovih u prodavnicama sada, a časopisi i bilteni u izdavačkoj delatnosti su oduševljeni, govoreći da će proći kao vrući kolači.`[6]
Promovisanje afroameričke književnosti
Godine 1958. udaje se za Harolda Morisona, rađa dvoje dece ali se i razvodi 1964. Posle razvoda seli se u Njujork, gde radi kao urednik. 18 meseci kasnije postaje jedan od urednika njujorškog sedišta poznate izdavačke kuće Random House.
Kao urednik, igrala je važnu ulogu u približavanju afroameričke književnosti ka mejnstrimu. Uređivala je između ostalih i knjige Toni Kejd Bambara i Gejl Džonsa. Morison je bila profesor društvenih nauka na Univerzitetu u Prinstonu, od 1989. Taj radni odnos je prekinula 2006.
Trenutno radi za američki periodični magazin „Nacija“ (The Nation)
Politika
Izazvala je bezmalo skandal nazvavši Bil Klintona „prvim predsednikom crncem“ dodavši kako „Klinton ispoljava gotovo svaku crtu „afroamerikanstva“: odrastao uz samohranog roditelja, rođen siromašan, radničke klase, svira saksofon, dečko iz Arkanzasa koji obožava Mekdonalds i brzu hranu.`
Predmet: 81463793
