ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Oblast: Muzika
Jezik: Srpski
Godina izdanja: Tv

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Roksanda Pejovic - Srpsko muzicko izvodjastvo romanticarskog doba

Roksanda Pejović (Beograd 11. decembar 1929 - Beograd 5. januar 2018), bila je srpski muzikolog i istoričar umetnosti.

Biografija
Studije istorije umetnosti, na Filozofskom fakultetu u Beogradu, je završila 1956 godine. Na Muzičkoj akademiji u Beogradu, istorijsko-folklorni odsek, 1955 godine, a postdiplomske studije 1963 godine (Stana Đurić Klajn). Doktorirala je iz muzikologije 1975 godine u Ljubljani (Dragotin Cvetko). Od 1957. godine bila je profesor Muzičke škole Stanković u Beogradu i dugogodišnji profesor opšte i nacionalne istorije muzike na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu.[1]

Roksanda Pejović, od svih se muzikologa najistrajnije bavila istraživanjem, analizom i vrednovanjem nasleđa srpske literature o muzici pretprošlog i prošlog stoleća. Njen naučni rad na ovome području započeo je još šezdesetih godina 20 veka, u vreme izrade magistarske teze Muzička kritika i esejistika u Beogradu između dva rata. Kasnije, ona će sastavljati studije, rasprave i članke o muzičkim piscima kao što su Stana Đurić-Klajn, Miloje Milojević, Branko M. Dragutinović, Stanislav Vinaver, Antun Dobronić, Kosta P. Manojlović, Stevan Hristić i Stevan Mokranjac. Iz pera Roksande Pejović izašla je i prva, do danas usamljena, monografija o jednom domaćem muzikografu i muzikologu – o Stani Đurić-Klajn. Njenu pažnju zaokupljali su i muzički časopisi Gudalo, Savremeni akordi i Zvuk. Profesor Roksanda Pejović pisala je i obuhvatne, pregledne i problemske tekstove o srpskoj muzičkoj kritici, esejistici i publicistici: pratila je ideologiju nacionalnog stila u procesu profesionalizacije napisa o muzici srpskog 19 veka; raščlanjivala je temeljne pojmove međuratne srpske kritike — pojmove muzički savremenog, modernog i avangardnog; analizirala je pristup starije srpske recenzije pitanjima muzičke interpretacije u 19 stoleću.[1] Među njenim na široj faktografskoj ravni postavljenim prilozima nalaze se i oni o muzici u srpskoj periodičnoj štampi 19 stoleća; o srpskoj muzičkoliterarnoj misli do osamdesetih godina veka romantizma, a onda još i referat o odnosu srpske publicistike prema problemima crkvene muzičke umetnosti, od 1839. do 1914. godine.[1]

Roksanda Pejović je pristupala muzičkoj kritici starijeg doba i kao bogatom registru obaveštenja o drugim vidovima srpske muzičke povesti. Naime, pisanoj reči obraćala se kao izvoru za poznavanje recepcije pojedinih, stranih i domaćih, kompozitora i reproduktivnih muzičkih umetnika. I njeni istorijski pregledi vodećih ustanova beogradskog muzičkog života, ili srpskog muzičkog izvođaštva, sazdani su, velikim delom, na izvornom materijalu čije je poreklo u listovima, časopisima i sličnim izdanjima.[1]

Kao i njen učitelj i prethodnik Stana Đurić-Klajn, i Roksanda Pejović je istaknuti srpski muzički leksikograf.

Nesumnjivo, naučno delo Roksande Pejović čini datum u poznavanju srpske literature o muzici, od najstarijih sačuvanih tekstova, pa do onih iz današnjega vremena. Ona je, na prvom mestu, vidno, proširila faktografsku osnovu koju je svojevremeno fiksirala Stana Đurić-Klajn. Novim, izvornim podacima i tumačenjima obogaćena su znanja o muzičkim piscima, njihovim bibliografijama, o njihovim istorijskim, estetičkim i ideološkim nazorima, ali i o razvojnom luku srpske muzikografije u celini. Uspešnim bibliotečkim istraživanjima koja je vršila godinama, kao i interpretacijama koje je na osnovu njih predložila, presudno je uticala da se u jednom delu muzičke i naučne javnosti prestane s nepoznavanjem i potcenjivanjem gledati na starija razdoblja srpske muzičkoliterarne istorije. I još je jedna njena nemala zasluga: u vreme kada je nacionalna muzikologija bila obuzeta analizom kompozicija, profesor Roksanda Pejović je svojom neprestanom i plodnom aktivnošću izborila ravnopravan status tekstovima o muzici kao naučnoj oblasti srpske muzikologije.