ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 178
Jezik: Engleski
Oblast: Slikarstvo
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Eng, Jezik!

Kanaleto[1] ili pravim imenom Đovani Antonio Kanal (ital. Giovanni Antonio Canal; Venecija, 18. oktobar 1697 — Venecija, 19. april 1768.[2] je bio italijanski barokni slikar.[3][4] Slikao je uglavnom gradske pejzaže Venecije, poznate i kao vedute. Svoje slike je prvobitno slikao u prirodi, a kasnije je prihvatio uobičajenu praksu slikanja u ateljeu koristeći tamnu komoru kameru obskuru. Njegove slike se odlikuju bogatstvom boja, svetla i senki, kao i zanimljivim scenama iz svakodnevnog života Venecije. Usled velike popularnosti njegovih dela u Engleskoj, tamo se preselio i stvarao od 1746—1756. Kvalitet dela u ovom periodu je slabiji u odnosu na ranije godine.


Pogled na kanal Grande - Kanaleto
Slikar pogleda na grad ili veduta, Venecije, Rima i Londona, slikao je i zamišljene poglede (koji se nazivaju kapriči), iako razgraničenje u njegovim delima između stvarnog i imaginarnog nikada nije sasvim jasno.[5] On je takođe je bio važan grafičar koristeći tehniku graviranja. U periodu od 1746. do 1756. radio je u Engleskoj, gde je naslikao mnoge poglede na London i druge lokacije, uključujući dvorac Vorvik i dvorac Alnik.[6] On je bio veoma uspešan u Engleskoj, zahvaljujući britanskom trgovcu i poznavaocu Džozefu „Konzulu“ Smitu, čija je velika zbirka Kanaletovih dela prodata kralju Džordžu III 1762. godine.[5]

Njegov nećak i učenik, Bernardo Beloto, stvarao je u sličnom stilu.


On je rođen u Veneciji kao sin slikara Bernardovog kanala, otuda i njegov mononim Kanaleto („mali kanal”), i Artemisije Barbieri.[7] Kanaleto je bio na stažiranju kod oca i kod svog brata, slikara pozorišne scene. Tokom svog boravka u Rimu radio je sa svojim ocem proizvodeći scenografiju za dve opere kompozitora Alesandra Skarlatija, Tito Sempronio Greco i Turno Aricino koje su izvedene u Teatru Katranica tokom karnevalske sezone 1720.[8]

Kanaleto je bio inspirisan rimskim vedutistom Điovani Paolo Paninem, i počeo je da slika svakodnevni život grada i njegovih ljudi.

Po povratku iz Rima 1719. godine, počeo je da slika u svom topografskom stilu.[9] Njegovo prvo poznato potpisano i datirano delo je Architectural Capriccio (1723, Milan, u privatnoj zbirci).[2] Učeći kod starijeg Luke Karlevarijsa, uglednog slikara urbanih gradskih pejzaža,[9][10] brzo je postao ravan svom učitelju.

Godine 1725, slikar Alesandro Marčesini, koji je takođe bio kupac kolekcionara lukeških umetničkih dela Stefana Kontija, raspitivao se o kupovini još dva `pogleda na Veneciju`, kada ga je agent pozvao da umesto toga razmotri delo „Antonija Kanalea ... to je kao Karlevaris, ali možete videti sjaj sunca u njemu.“[11]

Slikanje na otvorenom
Većina Kanaletovih ranih umetničkih dela naslikana je „iz prirode”, za razliku od tada uobičajene prakse dovršavanja slika u ateljeu. Neki od njegovih kasnijih radova ipak se vraćaju ovom običaju, što je sugerisano tendencijom da se udaljene figure naslikaju kao mrlje boje - efekat koji je verovatno nastao korišćenjem kamere opskure, koja zamagljuje udaljenije objekte, iako su istraživanja istoričara umetnosti koji rade za Kraljevsku zbirku u Ujedinjenom Kraljevstvu pokazala je da Kanaleto skoro nikada nije koristio kameru opskuru.[12]

Međutim, njegove slike su uvek značajne po svojoj preciznosti: on je zabeležio sezonsko potapanje Venecije u vodu i led.[13]

Rani i kasni radovi

Pogled na ulaz u Venecijanski arsenal, 1732
Kanaletova rana dela ostaju njegova najpoželjnija i, prema mnogim autorima, najbolja. Jedan od njegovih ranih dela je Klesarsko dvorište (oko 1725, Nacionalna galerija u Londonu) koje prikazuje skromno radno područje grada. To se smatra jednim od njegovih najboljih dela, a predstavio ga je Sir Džordž Bomon 1823. i 1828. godine.[14]

Kasnije je Kanaleto naslikao velike scene kanala Venecije i Duždeve palate. Njegovi veliki pejzaži oslikavali su veličanstvenost grada i opadajuću tradiciju, koristeći inovativne efekte atmosfere i jake lokalne boje. Za ove kvalitete, može se reći da su njegova dela predviđala impresionizam.

Njegov grafički otisak S. A. Giustina in Prà della Vale pronađen je u Minhenskoj kolekciji 2012. godine.[15]

Rad u Engleskoj
Mnoge njegove slike prodate su Englezima na njihovoj Velikoj turneji, prvo preko agencije Oven Svajni, a kasnije i bankara Džozefa Smita. Svajni je krajem 1720-ih ohrabrio umetnika da naslika male topografske prikaze Venecije sa komercijalnim apelom za turiste i strane posetioce grada. Neko vreme pre 1728. godine, Kanaleto je započeo svoje druženje sa Smitom, engleskim biznismenom i kolekcionarom koji je živeo u Veneciji, a koji je imenovan britanskim konzulom u Veneciji 1744. Smit je kasnije postao glavni umetnikov agent i pokrovitelj, pribavivši skoro pedeset slika, sto pedeset crteža i petnaest retkih bakropisa od Kanaleta, što je najveća i najbolja pojedinačna grupa umetnikovih dela, koje je prodao kralju Džordžu III 1763.[16]

Tokom 1740-ih godina Kanaletovo tržište je bilo poremećeno kada je Rat za austrijsko nasleđe doveo do smanjenja broja britanskih posetilaca Veneciji.[17] Smit je takođe organizovao objavljivanje niza bakropisa „kapriči” (ili arhitektonskih fantazija) (kapričio italijanski za kitnjast) u svom vedute idealu,[10] ali prihodi nisu bili dovoljno visoki, te se 1746 Kanaleto preselio u London, kako bi bio bliže svom tržištu.[9]

Dok je bio u Engleskoj, između 1749. i 1752. Kanaleto je živeo na adresi Bik strit 41 u londonskoj četvrti Soho.[18]

On je ostao je u Engleskoj do 1755. godine, pružajući poglede na London (uključujući nekoliko novog Vestminsterskog mosta, koji je završen tokom njegovog boravka), kao i na kuće i zamkove svojih pokrovitelja. Ovo je uključivalo kuću Nortamberland za ser Hjua Smitsona, koji je kasnije brakom postao drugi grof od Nortamberlanda; i dvorac Vorvik za lorda Bruka, kasnije prvog grofa od Vorvika. Smitson je bio jedan od poverenika Vestminsterskog mosta, i „nije nemoguće” da je ohrabrio Kanaleta da dođe u Englesku i zabeleži početak životnog veka ovog mosta.[19] Njegova slika Old Volton mosta iz 1754. godine sadrži sliku samog Kanaleta.

Često se od njega očekivalo da slika Englesku na način na koji je slikao svoj rodni grad. Kanaletovo slikarstvo je počelo da ispašta od ponavljanja, gubeći svoju fluidnost i postajući mehaničko do te mere da je engleski likovni kritičar Džordž Vertu sugerisao da je čovek koji slika pod imenom `Kanaleto` varalica. Možda je to bilo zato što je Kanaletov nećak, Bernardo Beloto, takođe koristio ujakov nadimak; ili verovatnije zato što su priču proširili beskrupulozni trgovci umetničkim delima koji su predavali kopije Kanaletovog dela i bili nestrpljivi da ga što pre isprate za Veneciju.[19] Istoričar Majkl Livi opisao je njegov rad iz ovog perioda kao „inhibiran”.[20]

Da bi opovrgao ovu tvrdnju, umetnik je putem oglasa u novinama pozvao „bilo kog gospodina“ da pregleda njegovu najnoviju sliku Sent Džejmzes Parka u njegovom ateljeu u Silver ulici (sada Bik ulica) kod Zlatnog trga;[19] međutim, njegova reputacija se nikada nije potpuno oporavila tokom njegovog životnog veka.[21]

Nakon povratka u Veneciju, Kanaleto je izabran za Venecijansku akademiju 1763. godine i imenovan za nastojnika Collegio dei Pittori. On je nastavio da slika do svoje smrti 1768. U poznim godinama često je radio na starim skicama, ali je ponekad stvarao iznenađujuće nove kompozicije. Bio je voljan da napravi suptilne izmene u topografiji radi umetničkog efekta....