ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 228
Autor: Domaći
Oblast: Slikarstvo
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Delo Pavla Simica
1818 - 1876
Pavle Simić - Galerija Matice Srpske
Autori kataloga O.Mikic i L.Selmic
Galerija M.Srpske, Novi Sad,1979.
142 strane + reprodukcije
crkveno slikarstvo, portreti, crtezi i grafike.

Pavle Simić (Novi Sad, 1818 — Novi Sad, 17. januar 1876) je bio srpski slikar.

Rođen je u trgovačkoj porodici, ali je rano ostao bez roditelja, pa ga je prihvatio deda, sveštenik u Staroj Kanjiži. Tu je mali Pavle, gledajući ikonostase Teodora Ilića Češljara, zaželeo da postane umetnik. Srednju školu je učio u Somboru i Subotici, a zatim je prešao u Novi Sad u radionicu slikara Aloiza Kastanjija (ital. Luigi Castagni), Italijana iz Mantove. Decembra 1837. odlazi u Beč i upisuje se na Slikarsku akademiju. Studirao je do 1841 na odseku istorijskog slikarstva kod Jozefa Firiha (nem. Joseph von Führich), sledbenika nazarena, a 1840. je odlikovan Gundelovom nagradom za istaknute đake. [1]

Delo
Simić je slikao uglavnom ikonostase i portrete. Prvi njegov rad na ikonostasu je ikonostas crkve u Pirošu, slikan 1848-49. Zatim dolaze ikonostasi: manastira Kuveždina, 1850-53; crkve u Šapcu, 1853-56; prestone ikone u Starom Futogu, 1855; ikonostas crkve u Đurđevu, u Šajkaškoj, 1857; crkve u Senti, 1859; u Bačkom Despot sv. Ivanu, 1860; Nikolajevske crkve u Novom Sadu, 1863; kapele Platona Atanackovića, na Almaškom groblju u Novom Sadu, 1864; crkve u Bašaidu, u Banatu, 1864-66; crkve manastira Orahovice u Slavoniji, 1867; crkve u Glini, 1866-68; Saborne crkve u Somboru, 1870-73 i Harišove kapele u Zemunu, 1875. U crkvenom slikarstvu bio je pod velikim uticajem bečkih nazarena. Mek po koloritu, ponekad čak i sladunjav, polagao je naročito pažnju na kompoziciju i jasan harmoničan crtež.

Simić je daleko značajniji kao portretist. Napravio je priličan broj portreta, raznih veličina, među kojima su podjednako dobri i oni veliki i oni mali. Na portretima je ozbiljan, strog crtač, a u boji osećajan, mek i proziran. Neki njegovi portreti (Probojčevića, Čoveka u belom prsluku ili Prote Mateje) idu među najbolja dela srpskog slikarstva iz sredine XIX veka. Od malih portreta ističu se portreti Agripine Grujić i Milice Stojadinović-Srpkinje. Umeo je da se pozabavi i najfinijim psihološkim studiranjem svojih modela (Portret umetnikove majke).

Simić je radio i istorijke kompozicije. Načinio je četiri takve za manastir Kuvaždin, sve četiri iz života Namanjića i monumentalnih dimenzija, ali su one uništene za vreme okupacije u toku Drugog svetskog rata. Ostale su dve manje slike: Hadži Đera i Hadži Ruvim i Ilija Birčanin predaje harač. Obe se nalaze u Galeriji Matice srpske u Novom Sadu.

Izdao je i dve litografije: Majska skupština 1848, za koju je godinama pripremao portrete učesnika, i Crnogorski pevač, sa 22 lika, koju je posvetio srpskome književniku Todoru Pavloviću. Lazar Tomanović piše da se ne zna gde se original ove slike nalazi.[2]

Bio je oženjen Jelisavetom, ćerkom Grigorija Jovšića, gradonačelnika Novog Sada. Njihova ćerka Mileva Simić (1859-1946) bila je učiteljica, književnica i prevodilac.[3]

Majstor prerušavanja
Izazovu prerušavanja na svojim slikama, koji je bio svojstven mnogim umetnicima, naročito slikarima, nije mogao odoleti ni Pavle Simić koji je na originalan način prikazivao sebe kao slučajnog učesnika događaja na slici koju je slikao, ili je možda sebe „video” kao jednu od ličnosti ili svedoka stvarnih ili izmišljenih događaja.

Na jednoj od njegovih mnogobrojnih slika iz istorije, pod nazivom „Hadži Ruvim i Hadži Đera” iz 1849. godine, Pavle ... je prikazao sebe krajnje levo kraj prozora, kao učesnika istorijskog događaja pisanja pisma Hadži Ruvima Nenadovića (Neškovića) turskom sultanu, pred početak Prvog srpskog ustanka. Iako ovo možda nije prvi primer da jedan srpski slikar prikazuje sebe među likovima na nekom svom delu, on je u to vreme svakako bio najrečitiji, jer je to već jednom učinio godinu ranije, na čuvenoj „Majskoj skupštini u Sremskim Karlovcima” 1848. godine.