ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1983
Oblast: Muzika
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Autor - osoba Mitchell, Donald = Mičel, Donald
Naslov Jezik moderne muzike / Donald Mičel ; [sa engleskog prevele Neda Bebler, Nada Ćurčija Prodanović]
Vrsta građe esej
Jezik srpski
Godina 1983
Izdavanje i proizvodnja Beograd : Nolit, 1983 (Beograd : Srbija)
Fizički opis 192 str. ; 19 cm
Drugi autori - osoba Bebler, Neda
Ćurčija-Prodanović, Nada
Zbirka ǂBibloteka ǂMuzika
ISBN (Broš.)
Napomene Prevod dela: The Longuage of Modern Music
Registar
Predmetne odrednice Muzika – Jezik

Izu naslova ove knjige stoji zbirka od sedam međusobno povezanih eseja, od kojih prva tri čine ekspoziciju i razradu autorovih osnovnih teza o problemima i dostignućima muzike u prvim decenijama dvadesetog veka – viđenim kroz stvaralaštvo dvaju ključnih figura: Šenberga i Stravinskog. Preostala četiri eseja-poglavlja donose komentare, dopune i primene tih teza, na primerima zbivanja u muzici poslednje dve decenije.
Težište knjige i njena osnovna vrednost svakako je u originalnom načinu na koji autor osvetljava uloge Šenberga i Stravinskog – dve ključne figure istorije modeme muzike – u postavljanju novih formalnih principa muzičke umetnosti: njihove predloge za moguće novo jedinstvo jezika muzike (Šenbergov Metod, odnosno neoklasicizam Stravinskog), izgubljeno napuštanjem tonaliteta i prodorom „nove osećajnosti“. Specifičnost Mičelovog metoda, i ono što njegovu knjigu čini zanimljivom i za širi krug čitalaca, jeste dosledno komparativno posmatranje pojava u muzici i likovnim umetnostima (konkretno: slikarstvu i arhitekturi) tog perioda. Pomenimo samo neka od tih poređenja. Šenbergov Metod komponovanja pomoću dvanaest tonova i Le Korbizijeov Modular; simultanost događaja u višedimenzionalnom prostoru, zajednička dodekafonskoj tehnici i kubizmu; napuštanje tonaliteta kao adekvat napuštanju perspektive; paralela između apstraktnog slikarstva i atematske muzike... Srž Mičelove teze jeste da su i Šenberg i Stravinski istovremeno i komplementarno radili na istom cilju: rekreaciji jedinstva muzičkog jezika; da su obojica odbacila apstraktnu (atematsku) muziku i da su i Šenbergov Metod i neoklasicizam Stravinskog imali u suštini ista cilj – očuvanje melodije (koju Šenberg tretira razvojno, a Stravinski statično).
Dok izlaganja o Stravinskom imaju smiren i razložan karakter, razmatranja o „problemu Šenberg“ su nesumnjivo emotivno obojena. Mičel je, naime, postavio sebi u zadatak da razobliči (već poslovičan) otpor što ga jedan deo muzičara gaji prema Šenbergu; da žigoše paušalne ocene njegovog stvaralaštva koje ne vodi računa čak ni o dubokim razlikama između atonalnih, preserijelnih i serijelnih kompozicija. On se sa Šenbergovim protivnicima obračunava manje analizirajući sam kompozitorov opus, a više citiranjem njegovih tekstova i obrazlaganjem njegovih namera. Takva apologija dobija razmere paralelne, druge teme knjige.
Knjiga „Jezik moderne muzike“ predstavlja sveže i inspirativno štivo, u osnovi zdravog, polemičkog duha.
MG32