pregleda
Konstantin Danil - Pavle Vasić
| Cena: |
| Želi ovaj predmet: | 5 |
| Stanje: | Polovan bez oštećenja |
| Garancija: | Ne |
| Isporuka: | Pošta Post Express Lično preuzimanje |
| Plaćanje: | Tekući račun (pre slanja) Ostalo (pre slanja) Pouzećem Lično |
| Grad: |
Novi Sad, Novi Sad |
- ima 100 jedinstvenih pozitivnih ocena od kupaca,
- tokom perioda od 6 meseci uplati minimum 20.000 dinara na svoj Limundo račun.
Pozitivne: 14506
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: K69 / 407
Oblast: Slikarstvo
Jezik: Srpski
Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Povez poustio samo se odlepile stranice i odvojile od korica, znaci nista nije pocepano samo se uredno odvojilo.
Konstantin Danil ili Konstantin Daniel (oko 1798. ili 1802, Lugoš, Banat, danas u Rumuniji — 13-25/5 1873, Veliki Bečkerek) je bio srpski slikar, ikonograf i portretista. Ostaje on misteriozan čovek i umetnik, jer nisu razrešene kontroverze vezane za njegovo ime i prezime, poreklo, nacionalnu pripadnost, kvalifikacije.
Po dobro upućenom nemačkom arheologu i istoričaru Feliksu Kanicu, `Konstantin Daniel` je u stvari: Danilo Petrović, autodidakt talenat, Srbin iz Lugoša.[1] Proizilazi da je `Konstantin Daniel` (Danil) samo germanizovani umetnički pesudonim. U prilog toj tvrdnji je sledeći podatak. Beogradski slikar Steva Todorović je 1868. godine u članku o `živopisnim slikama` u beogradskim javnim zbirkama, pomenuo slikara iz Bečkereka. Pominje delo Dimitrija Avramovića `Portret Petrovića kovača iz Zemuna`, koje je u stvari kopija `po valjanom srpskom slikaru Danilu Petroviću iz Bečkereka` (tj. Konstantinu Danilu). Primećuje da: `prema originalu je dosta slaba kopija`.[2] Konačno čuveni Vurcbahov `Biografski leksikon`,[3] kao odrednicu ima Daniel Petrović, (među prezimenjacima - Petrovićima) reč je slikaru rodom iz Lugoša, a citira kao izvor poznati `Slovnik umetnika` iz 1852. godine, Hrvata, Kukuljevića-Sakcinskog.
Biografija
Po njegovom pričanju on je 1812—1816. godine radio u temišvarskom ateljeu tada najuglednijeg srpskog slikara Arse Teodorovića, ali ga je stari majstor istjerao iz ljubomore, vidjevši veliku darovitost i naglo napredovanje svoga učenika. Danil međutim nije tada napustio Temišvar, već je stupio u radionicu jednoga od trojice bečkih akademskih slikara, koji su u to vrijeme stalno živjeli u banatskoj prestonici. Početkom dvadesetih godina Danilu se gubi trag. Može biti da je već i tada otišao na kraće vrijeme u Beč i Minhen, a uglavnom bit će da je putovao po Banatu i Erdelju, kao mnogi »putujući slikari« u to doba, i izdržavao se portretisanjem po imućnijim građanskim domovima i po plemićkim »kurijama«. Za jedan takav portret plaćao se tada jedan dukat, t. j. 5 forinti u srebru. 1827. bavio se istim poslom u Velikom Bečkereku, te slikajući portret tadašnjeg bečkerečkog podnačelnika Stjepana Karacsony-a, bogatog vlastelina, kasnijeg torontalskog velikog župana i grofa, upoznao se u njegovoj kući sa Sofijom Dely, djevojkom iz jedne osiromašjele mađarske plemićske porodice, i vjenčao se s njome 27/2 iste godine u katoličkoj crkvi.
Godine 1828, pančevački prota Arsenović, prilikom jednog pohoda u Alibunaru, vidio je u kući graničarskog kapetana Kljunovića izvrsne portrete istog kapetana i njegove žene, te odmah ponudio Danilu da izradi ikonostas nove Srpske pravoslavne crkve, do tada najveće i najljepše u onamošnjem Srpstvu. Ugovor je sklopljen sa crkvenom opštinom 26/5 1829, Danil se preselio u Pančevo, prionuo je na proučavanje Sv. Pisma i na studiranje i skiciranje nacrta za pojedine ikone. 1833. Danil završio je pančevački ikonostas.[4] Za taj svoj prvi veliki rad primio je od opštine 4.000 forinti u srebru. U to vrijeme je naslikao u Pančevu još oko 20 portreta i ikona, samo za vlasteline Jagodice oko 10 portreta, od kojih su 4 na imanju u Kanaku, a ostali u dvorcu dobra Krnjače, u Rumuniji, na našoj granici. Tim radom u Pančevu Danil je sebi ostavario reputaciju najboljeg majstora, a i materijalno se obezbijedio za cio život. Stoga je on ostao do smrti prijateljski i zahvalno-privržen proti Arsenoviću, koji se, uz Danila, i sam razvio u umjetnika.
Godine 1833. pozvala je Danila pravoslavna rumunska opština Uzdin u Banatu, da joj ukrasi crkvu.[5] Godine 1836. je dovršio i nju, i to oltar u minijaturnom razmjeru, a plafon u monumentalnom velikom stilu. 1836. raspisala je srpska crkvena opština u Temišvaru natječaj za izradu ikonostasa, i izabrala Danila. Karakteristično je, da je Danil ponudu potpisao kao »mještanin«. Taj ikonostas završio je novembra 1843. Za sve vrijeme rada u Temišvaru Danil je bio središte naročite pažnje, čak i sa strane njemačkog građanstva.[6] Mladi mađarski plemić, potonji ministar, Gorove, vraćajući se sa studija iz, Francuske i Italije, molio ga je, da ga primi u svom ateljeju i o toj posjeti napisao je u Kossuthovom organu (Pesti Hirlap br. 45.377 od 1841), oduševljen članak, prikazujući ga kao čovjeka između 30 i 40 godina.
Njemačke novine Temesvarer Wochenblatt nekoliko puta svraćale su pažnju na »umjetnikov genij«, smatrajući tu crkvu najljepšom u cijeloj Ugarskoj sa svim njenim provincijama. Od 1843. do 1852. boravio je većinom u svojoj kući, u Bečkereku, slikajući portrete, a i po koji žanr i nature morte (mrtvu prirodu). Za tih 10 godina, on je, po pisanju spomenutog njemačkog lista, dva puta, 1846 i 1851, putovao u Italiju, radi studija. Isto to tvrdi i temišvarski list Euphrosine (br. 5). Augusta 1852 preselio se u banatsko selo Dobricu, da naslika ikonostas srpske pravoslavne crkve. Za vrijeme trogodišnjeg rada tu pomagao mu je učitelj Lazar Nikolić koji je poslije i sam slikao i koji se proslavio osobito kao pijetetni biograf svoga učitelja,
Najzamašniji, najzreliji i posljednji Danilov ikonografski posao je srpska pravoslavna crkva u banatskom selu Jarkovcu. Već potpuno učvršćene reputacije Danil dobija od Jarkovčana punu slobodu, te ovaj prostrani ikonostas sliči više na ogromnu stijenu jedne galerije, no na konvencionalne ikonostase prekosavskih hramova. Ikona u svemu ima 17, dvije u stolovima, a 15 na ikonostasu. U jednostavno na zid pričvršćenim, nekitnjastim okvirima, bez aureole oko glave, ove velike slike, uprkos njegovom pseudoklasičnom i bidermajerskom maniru i slatkosti, čine svečan, monumentalan utisak. Slike su dobro očuvane, pred rat ih je pažljivo očistio slikar St. Aleksić. Za sliku Svetog Save u vladičanskom stolu Danil je upotrijebio portret svoga dobrotvora, prote Arsenovića, i ni u jednoj kompoziciji nema inače kod nas uobičajeno, podražavanje i kopiranje s italijanskih uzora. Ima samo sličnosti, u shvatanju i grupisanju, s ostalim njegovim ikonostasima, ali ovdje je, izvan sumnje, Danil najoriginalniji i najstaloženiji. Poslije Jarkovca radio je samo još po koju pojedinačnu ikonu, kao Hrista na Maslinovoj Gori u evangeličkoj crkvi u Kovačici, u Banatu. Otada nije se mnogo kretao iz Bečkereka i slikao je po narudžbi, uz velike cijene, većinom portrete i po gdjekoji žanr.
U građanstvu je Danil uživao veliki ugled i glas veoma obrazovana i odgojena, a i dosta bogata čovjeka. Djece nije imao.
Bio je omalen, poguren i kratkovidan, ponašanja i spoljašnjosti vrlo skromne, ali inače duhovit i gostoljubiv. Kuću je držao skoro raskošno. Govorio je i pisao njemački, ali je sa Srbima opštio srpski. Sigurno je, da redovno akademski nije bio školovan, to se i osjeća po nekim pogreškama u crtežu i komponovanju, ali opet s druge strane samim talentom ne bi mogao dostignuti ono majstorstvo kolorisanja. On je uopšte upotrebljavao veoma nježne, tzv. posne boje, ali i pored toga istovremeno primjenjivao je tri razna načina. Tako se on ne može određeno ni svrstati u jednu školu. Na njemu se osjećaju istovremeno razni uticaji, i mletački i holandski i bečko-bidermajerski i pseudoklasični. Ali po slatkosti, koja je ponekad prelazila u slađunjavost, po potpunom odsustvu muške oporosti i herojskoga zamaha, on je sin svoga vremena. Inače, i u svojoj palanačkoj povučenosti Danil je pratio razvoj svjetske umjetnosti i duhovnoga previranja. Nije izlagao ni u Pešti ni u Beču nikada, tek pred smrt je slikao jednu poveliku Sv. Trojicu za bečku svjetsku izložbu, ali smrt ga je spriječila da je i dovrši.
Slikar je umro 1873. godine u Velikom Bečkereku. Opojan je po pravoslavnom obredu u Vavedenjskom pravoslavnom hramu u Gradnulici.[7] Činodejstvovala su tri pravoslavna sveštenika: prota Danilo Stajić, pop Ljubomir Popović i kapelan Đura Stajić. Zatim je kovčeg prenet na gradsko katoličko groblje gde je sahranjen pored svoje počivše supruge. Grob slavnog umetnika koji je ostao bez grobnog belega, otkriven je slučajno 1937. godine[8] prilikom kopanja kod kapele gradskog katoličkog groblja.
Danil je bio dosta pao u zaborav. Njegovu smrt novine nisu objavile, a grob mu je gotovo izgubljen. Tako su mnogi njegovi portreti zabačeni, zaboravljeni, rašćerdani i upropašćeni. Što je spašeno, najviše se ima zahvaliti biografu L. Nikoliću i njegovom sinu Dr. Vl. Nikoliću koji je pronašao i njegovu fotografiju, po kojoj je naručio Danila od Uroša Predića i poklonio ga Narodnom muzeju[potrebna odrednica]. U svoje vrijeme najviše je učinio za Danila J. Vujić, koji je sakupio oko 25 njegovih slika. Uopšte, u našoj zemlji, koje u javnim zbirkama koje u privatnom posjedu, postoji još oko 70 njegovih radova, osim crkava. Nažalost, i poslije oslobođenja 1918. godine, dosta je odvučeno u inostranstvo. Godine 1924. pomoću J. Vujića, Narodnog Muzeja i Dr. M. Ševića, Umjetničko Odjeljenje priredilo je jednu malu izložbu od 25 Danilovih slika, s jednim predavanjem. Tim povodom se mnogo počelo opet da govori i piše o tome velikom srpskom umjetniku.
Reference
Feliks Kanic: `Srbija, zemlja i stanovništvo`, Beograd 1987. godine
`Glasnik društva srpske slovesnosti`, Beograd 1868. godine
Constantin von Wurzbach: `Biographisches Lexikon des Kaiserthums Oesterreich: enthaltend die...`, Wien 1870.
`Arad kroz vreme`, Temišvar 2010. godine
„Rumunska pravoslavna crkva Uzdin”. spomenicikulture.mi.sanu.ac.rs. 20. 4. 2016. Pristupljeno 20. 4. 2016.
`Srbski narodni list`, Budim 1845. godine
`Zastava`, Novi Sad 1879.
`Glasnik Istorijskog društva u Novom Sadu`, Novi Sad 1937.
Literatura
Petrović, Veljko (1927). „Konstantin Danil”. Narodna enciklopedija. Zagreb: Bibliografski zavod.
Lazar Nikolić, Srpski slikari (1895);
Dr. István Berkeszi, Temišvarski slikari (1909, na mađarskom);
Sendrej-Sentivany, Leksikon ugarskih likovnih umjetnika (1915);
Adrian Negru, (1996) Constantin Daniel, Libertatea, Panciova;
Adrijan Negru, (2003) Slikarske radionice u Banatu u XVIII i XIX veku, Viša škola za obrazovanje vaspitača, Vršac
Pesti Hirlap (1841, 45); Temesvarer Wochenblatt (1841), 45, 1845. 49);
Euphrosine (1851, 5); Nemzeti Újság (1840. 87);
Kanitz, Serbien (1868).
☑ Zamolio bih clanove koji zele licno preuzimanje, da ne postavljaju uslove kako, sta, gde... licno preuzimanje je na mojoj adresi na Telepu, ako Vam to ne odgovara kupujte od nekog drugog.
☑ Svi predmeti su fotografisani na prirodnom svetlu, nema nikakvih filtera, efekata ili neceg slicnog !
❗❗❗ NE SALJEM U INOSTRANSTVO ❗❗❗
☑ Dobro pogledajte fotografije, da ne dodje do nekog nesporazuma!
☑ Tu sam za sva pitanja!
☑ Knjige saljem nakon uplate!
☑ POUZECEM SALJEM SAMO CLANOVIMA BEZ NEGATIVNIH OCENA!!!! Takodje ne saljem clanovima koji su novi tj. bez ocena!!!
☑ Filmski plakati:
☑ Molim Vas da ne ocekujete od plakata da izgledaju kao da su sada izasli iz stamparije, ipak neki od plakata imaju godina... i mi se nakon 50 godina zguzvamo :) Trudim se da ih sto bolje fotografisem kako bi ste imali uvid u stanje.
☑ Sto se tice cena plakata, uzmite samo u obzir da su ovo originalni plakati iz perioda filma, i da kada bi ste hteli da napravite (odstampate) bilo kakav filmski plakat sa intereneta kostalo bi Vas verovatno vise od hiljadu dinara...
☑ Antikvarne knjige:
☑ Sto se tice antikvarnih knjiga, molim Vas da ne ocekujete da knjige koje su stare neke i po 150 godina budu u savrsenom stanju, budite srecni sto su uopste pozivele toliko vremena i sto je informacija jos uvek u njima, a stanje kakvo je takvo je, uvek mogu da se odnesu da se prekorice i malo sreda, pa da opet dobiju malo svezine, naravno ko to zeli.
Toni Morison (engl. Toni Morrison, rođ. 18. februara 1931, rođena Kloi Ardelija Voford,[2] — 5. avgust 2019[3]), bila je književnica i profesorka. Dobila je Nobelovu nagradu 1993. za sabrana dela. Laureat je Pulicerove nagrade. Dela joj odišu epskim temama, živim dijalozima, izuzetno detaljnim crtama afroameričkih likova. Objavila je seriju dečjih knjiga sa sinom Slejd Morisonom.
Mladost
Rođena je kao Kloi Entoni Voford (engl. Chloe Anthony Wofford) u Lorejnu, Ohajo.[4] Drugo je od četvoro dece, iz radničke porodice. Kao dete stalno je čitala (među omiljenim piscima su joj bili Džejn Ostin i Lav Tolstoj). Njen otac, Džordž Voford, varilac po zanimanju, često bi joj govorio afroameričke narodne priče (metod pripovedanja koji će kasnije prožeti njena dela). Kada je imala oko 15 godina, bilci su linčovali dva crna biznismena koji su živeli u njenoj ulici. Morison je rekla: „On nam nikada nije rekao da je video tela. Ali on ih je vidio. I to je bilo previše traumatično, mislim, za njega.”[5] Uskoro nakon linča, Džordž Voford se preselio u rasno integrirani grad Lorejn (Ohajo), u nadi da će pobeći od rasizma i osigurati profitabilno zaposlenje u rastućoj industrijskoj ekonomiji u Ohaju. On je radio razne poslove i kao zavarivač za US Stil. Ramah Voford je bila domaćica i posvećeni pripadnik Afričke metodističke episkopalne crkve.[6]
Morisonova je 1949. upisala Univerzitet Hauard i studirala društvene nauke. Pod izgovorom da se Kloi teško izgovara, menja ime u Toni. Zvanje magistra engleske književnosti stekla je na univerzitetu Kornel 1955, a Univerzitet u Oksfordu dodelio joj je titulu počasnog doktora 2005.
Karijera
Odraslo doba i uređivačka karijera: 1949–1975
Godine 1949, ona se upisala na Univerzitet Hauard u Vašingtonu, tražeći društvo crnih intelektualaca.[7] Dok je bila u Hauardu, prvi put se susrela sa rasno odvojenim restoranima i autobusima.[5] Diplomirala je 1953. godine sa dipl. na engleskom i nastavila školovanje da stekne magisturu umetnosti na Univerzitetu Kornel 1955. godine.[8] Njena magistarska teza nosila je naslov „Tretman otuđenih Virdžinije Vulf i Vilijama Foknera.“[9] Predavala je engleski, prvo na Teksaškom južnom univerzitetu u Hjustonu od 1955. do 1957. godine, a zatim na Univerzitetu Hauard u narednih sedam godina. Dok je predavala na Hauardu, upoznala je Harolda Morisona, jamajskog arhitektu, za koga se udala 1958. Njihov prvi sin rođen je 1961. godine, a ona je bila trudna sa svojim drugim sinom kada se razvela od Harolda 1964.[10][11][12]
Nakon razvoda i rođenja njenog sina Slejda 1965, Morisonova je počela da radi kao urednica za L. V. Singer, odeljenje za udžbenike izdavača Random Hause,[6] u Sirakuzi, Njujork. Dve godine kasnije, prešla je u Random Hause u Njujorku, gde je postala njihova prva crna žena viši urednik u odeljenju za beletristiku.[13][14]
U tom svojstvu, Morison je igrala vitalnu ulogu u dovođenju crnačke književnosti u mejnstrim. Jedna od prvih knjiga na kojima je radila bila je prelomna Savremena afrička književnost (1972), zbirka koja je uključivala radove nigerijskih pisaca Vola Sojinke, Činua Ačeba i južnoafričkog dramaturga Atola Fugarda.[6] Ona je podstakla novu generaciju afroameričkih pisaca,[6] uključujući pesnika i romanopisca Tonija Kejda Bambaru, radikalnu aktivistkinju Anđelu Dejvis, Crnog pantera Hjuija Njutna[15] i noveliskinju Gejl Džons, čije je pisanje Morisonova otkrila. Takođe je objavila autobiografiju otvorenog poznatog šampiona Muhameda Alija iz 1975. godine, pod nazivom The Greatest: My Own Story. Pored toga, objavila je i promovisala rad Henrija Dume,[16] malo poznatog romanopisca i pesnika kojeg je 1968. godine ubio tranzitni službenik u njujorškoj podzemnoj železnici.[5][17]
Među drugim knjigama koje je Morisonova razvila i uredila je Crna knjiga (1974), antologija fotografija, ilustracija, eseja i dokumenata o životu crnaca u Sjedinjenim Državama od vremena ropstva do 1920-ih.[5] Izdavačka kuća Random Hause nije bila sigurna u pogledu ovog projekta, ali je njegovo objavljivanje naišlo na dobar prijem. Alvin Bim je recenzirao antologiju za klivlendskog Plejn Dilera, pišući: „Urednici, poput romanopisaca, imaju decu mozga – knjige koje smišljaju i oživljavaju bez stavljanja sopstvenih imena na naslovnu stranu. Gospođa Morison ima jedno od ovih u prodavnicama sada, a časopisi i bilteni u izdavačkoj delatnosti su oduševljeni, govoreći da će proći kao vrući kolači.`[6]
Promovisanje afroameričke književnosti
Godine 1958. udaje se za Harolda Morisona, rađa dvoje dece ali se i razvodi 1964. Posle razvoda seli se u Njujork, gde radi kao urednik. 18 meseci kasnije postaje jedan od urednika njujorškog sedišta poznate izdavačke kuće Random House.
Kao urednik, igrala je važnu ulogu u približavanju afroameričke književnosti ka mejnstrimu. Uređivala je između ostalih i knjige Toni Kejd Bambara i Gejl Džonsa. Morison je bila profesor društvenih nauka na Univerzitetu u Prinstonu, od 1989. Taj radni odnos je prekinula 2006.
Trenutno radi za američki periodični magazin „Nacija“ (The Nation)
Politika
Izazvala je bezmalo skandal nazvavši Bil Klintona „prvim predsednikom crncem“ dodavši kako „Klinton ispoljava gotovo svaku crtu „afroamerikanstva“: odrastao uz samohranog roditelja, rođen siromašan, radničke klase, svira saksofon, dečko iz Arkanzasa koji obožava Mekdonalds i brzu hranu.`
Predmet: 65328785
