Oblast: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: K75
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

KLIMATSKE PRILIKE FRUSKE GORE

1973 godina
NOVI SAD
106 stranica


Redje

MARKO MILOSAVLJEVIC, STANOJE STANOJEVIC, PAVLE KATIC, NATALIJA TODOROVIC

Klima kao meteorološki pojam je skup meteoroloških uticaja i pojava koje u određenom vremenskom preriodu čine srednje stanje atmosfere na nekom delu Zemljine površine. Klima je statistički profil vremena tokom dužeg vremenskog perioda.[1][2] Ona se meri procenom obrasca varijacija u temperaturi, vlažnosti, atmosferskom pritisku, vetru, precipitaciji, broju atmosferskih čestica i drugim meteorološkim promenljivama u datom regionu tokom dugih vremenskih perioda. Klima se razlikuje od vremena, po tome što vreme opisuje samo kratkoročne uslove tih promenljivih u datom regionu.

Pored meteorološkog, postoji i biološki i geografski pojam klime. Biološka klima je kompleks klimatskih uslova koji sa drugim činiocima neke određene sredine određuju postojanje, razvitak, razmnožavanje i premeštanje živih organizama. Geografska klima je skup atmosferskih stanja koja vladaju na određenoj površini Zemlje. Regionska klima se generiše putem klimatskog sistema, koji ima pet komponenata: atmosfera, hidrosfera, kriosfera, litosfera, i biosfera.[3]

Klima date lokacije zavisi od latitude, terena, i altitude, kao i obližnjih vodenih masa i njenih struja. Klime mogu biti klasifikovane koristeći parametre kao što su temperatura i padavine radi definisanja specifičnih klimatskih tipova. Najčešće korišćena klasifikaciona šema je ona koju je izvorno razvio Vladimir Kepen. Torntvajtov sistem,[4] koji je u upotrebi od 1948, sadrži informacije o evapotranspiraciji zajedno sa temperaturom i precipitacijom i korise se u sturiranju biološke raznovrsnosti i načina na koji klimatske promene utiču na nju. Bergeron i prostorni sistemi sinoptičke klasifikacije imaju fokus na poreklu vazdušnih masa koje definišu klimu regiona. Klima se razmatra u planetarnim ili u kontinentalnim razmerama - makroklima; u prizemnom vazduhu do 2 metra visine i na malom prostoru (polje, šuma, trg i sl.) - mikroklima, a u regionalnim ili lokalnim razmerama - mezoklima. Nauka koja proučava proces formiranja klime je klimatologija.

Paleoklimatologija je studija drevnih klima. Pošto direktne opservacije klime nisu dostupne za period pre 19. veka, infomacije o paleoklimama se izvode iz proksi promenljivih koje obuhvataju nebiotičku evidenciju kao što su sedimenti prisutni u dnima jezera i uzorcima leda iz ledenjaka, i biotičku evidenciju kao što su godovi stabala i korali. Klimatski modeli su matematički modeli prošlih, sadašnjih i budućih klima. Klimatske promene se mogu javiti tokom dužih i kraćih vremenskih skala usled mnoštva faktora; nedavno zagrevanje se razmatra u okviru globalnog zagrevanja. Globalno zagrevanje dovodi do redistribucija. Na primer, „promena srednje godišnje temperature od 3°C korespondira sa pomeranjem izoterme od aproksimativno 300–400 km u latitudi (u umerenu zonu) ili 500 m u elevaciji. Stoga, očekuje se da će dođi do širenja vrsta na više nadmorske visine i ka polovima u responsu na pomeranje klimatski zona”....