Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Oblast: Arhitektura
Jezik: Engleski
Autor: Strani

Shinkenchiku-Sha Co., Ltd.; First Thus edition (January 1, 1984)


Japanska arhitektura (日本 建築 Nihon kenchicu) tradicionalno se obeležava drvenim konstrukcijama, neznatno povišenim od tla, sa popločanim krovovima. Klizna vrata (fusuma) su korišćena umesto zidova, omogućavajući unutrašnju konfiguraciju prostora prilagođenu različitim prilikama. Ljudi su obično sedeli na jastucima ili drugačije na podu, tradicionalno; stolice i visoki stolovi nisu bili široko upotrebljeni do 20. veka. Međutim, od 19. veka, Japan je ugradio veliki deo zapadne, moderne i postmoderne arhitekture u konstrukciju i dizajn, a danas je lider u najsavremenijem arhitektonskom dizajnu i tehnologiji. Najranija japanska arhitektura viđena je u praistorijskim vremenima u jednostavnim kućama i skladištima prilagođenim potrebama populacije lovaca i sakupljača. Uticaj dinastije Han Kina je preko Koreje uvodila složenije prodavnice zrna i svečane grobnice.


Kinkakudži
Uvođenje budizma u Japan u toku šestog veka bilo je katalizator za izgradnju velikog hrama koristeći komplikovane tehnike u drvetu. Uticaj kineskih dinastija Tang i Sui doveo je do osnivanja prvog trajnog kapitala u Nari. Njena šahovska ploča za čekrk je koristila kinesku prestonicu Šang`an kao šablon za svoj dizajn. Postepeno povećanje veličine zgrada dovelo je do standardnih mernih jedinica, kao i poboljšanja u izgledu i dizajnu bašte.

Tokom Meidži restauracije 1868. godine, istoriju japanske arhitekture radikalno je promenila dva važna događaja. Prvi je bio Zakon o razdvajanju Kami i Budizma iz 1868. godine, koji je zvanično odvojio budizam iz Šinta i budističkih hramova iz šintovskih svetinja, razbijajući povezanost koja je trajala više od hiljadu godina.

Drugo, tada je Japan prošao period intenzivne vesternizacije kako bi se nadmetao sa drugim razvijenim zemljama. Arhitekte koje su se vratile sa studija sa zapadnim arhitektama predstavili su Međunarodni stil modernizma u Japan. Međutim, tek nakon Drugog svetskog rata japanske arhitekte ostavile su utisak na međunarodnoj sceni, najpre sa radovima arhitekata kao što je Kenzo Tange, a zatim sa teoretskim pokretima poput metabolizma.

Opšte karakteristike japanske tradicionalne arhitekture Uredi

Mnogo u tradicionalnoj arhitekturi Japana nije izvorno, već je bilo vekovima uvezeno iz Kine i drugih azijskih kultura. Japansku tradicionalnu arhitekturu i njenu istoriju kao posledicu dominiraju kineske i azijske tehnike i stilovi (prisutni čak i u Ise Shrine, koji se smatra jednim od najznačajnijih japanskih arhitektura) sa jedne strane i japanskim originalnim varijacijama na te teme s druge strane.

Delimično zbog raznovrsnosti klimatskih uslova u Japanu i milenijuma obuhvaćenog između prvog kulturnog uvoza i poslednjeg, rezultat je izuzetno heterogen, ali se ipak može pronaći nekoliko praktično univerzalnih karakteristika. Pre svega je izbor materijala, uvek drvo u različitim oblicima (daske, slama, drveća, papir, itd.) za skoro sve strukture. Opšta struktura je skoro uvek ista: postovi i nadvratnici podržavaju veliki i nežno zakrivljeni krov, dok su zidovi tanki, često pokretni i nikad neoborivi. Arke i krovovi bureta su potpuno odsutni. Kolumnarska entasija (konveksnost u sredini)je ograničena.[1]

Krov je najupečatljivija impresivna komponenta, koja često predstavlja polovinu veličine čitave zgrade. Blago zakrivljene kapice se prostiru daleko iznad zidova, koje pokrivaju verande, a njihova težina mora stoga biti podržana kompleksnim sistemima konzola nazvanom tokio, u slučaju hramova i svetinja. Pojedina rešenja su usvojena u domaćim strukturama. Ogromne nadstrešnice pružaju unutrašnjosti karakterističnu dimenziju, što doprinosi atmosferi zgrade. Unutrašnjost zgrade obično se sastoji od jedne prostorije u centru koja se naziva moia.

Praistorijski period Uredi

NintokuTomb.jpg
YoshinogariDwellings.jpg
Praistorijski period obuhvata period Jomona, Jajoj i Kofuna koji se protežu od približno 5000 do početka osmog veka.

Tokom tri faze jomonskog perioda, stanovništvo je prvenstveno lovačko-okupljivač sa nekim primitivnim poljima u poljoprivredi, a njihovo ponašanje je pretežno određeno promenama u klimatskim uslovima i drugim prirodnim stimulansima. Rani stanovi bili su jame kuće sastavljene od plitkih jama sa tamponima zemljišnih podova i krovova od trava dizajniranih za sakupljanje kišnice uz pomoć tepiha za skladištenje. Kasnije u periodu, hladnija klima sa većim padavinama dovela je do pada broja stanovnika, što je doprinelo interesovanju rituala. Koncentrični kameni krugovi se prvi put pojavili tokom ovog vremena.[2]

Tokom perioda Jajoj, japanski narod je počeo da komunicira sa dinastijom Kine Han, čija su znanja i tehničke veštine počeli da utiču na njih. Japanci su počeli da grade nadograđene podove kao kašire koje su konstruisane pomoću metalnih alata kao što su testere i dleto koje su se pojavile u ovom trenutku. Rekonstrukcija u Torou, Šizuoka je drvena kutija napravljena od debelih ploča spojenih u uglovima u stilu dnevnika i podržana je na osam stubova.

Period Kofun označio je izgled mnogoboknih grobnica ili tumulja (kofun bukvalno znači `stare mounds`). Smatra se da su uticaj Japana na slične mole na korejskom poluostrvu. U početku su grobnice poznate pod nazivom `ključ u kofunu` ili zenpo-koen zabava (ja: 前方 後 円 墳, lit. trg ispred, kružno u pozadini grobnice)i često koriste postojeću topografiju. Pristup je bio preko vertikalnog vratila koji je zapečaćen nakon što je sahrana završena. U komori je bilo prostora za kovčeg i grobu robu. Muni su često ukrašene figurama terakota pod nazivom haniva. Kasnije su u to vreme počeli da se nalaze munje na ravnom tlu i njihova razmera je znatno porasla. Među brojnim primerima u Nari i Osaki, najpoznatiji je Daisen-kofun, označen kao grob cara Nintokua. Grobnica pokriva 32 hektara i smatra se da je ukrašena sa 20.000 haniva figure.

Prema kraju Kofunskog perioda, grobovi sahranjivanja izbledeli su kako su ceremonije budističke kremacije postale popularne.[3]

Japanska arhitektura na Vikimedijinoj ostavi.
Arhitektura Asuke i Nare Uredi

Najznačajniji doprinos arhitektonskim promenama tokom Asuka perioda bio je uvođenje budizma. Novi hramovi postali su centri za obožavanje s praksom groblja pogreba brzo postali zabranjeni [4]. Takođe, budizam je doneo u Japan kami obožavanje, ideju stalnih svetinja i davao arhitekturi Šinta većinu sadašnjeg rečnika. Neke od najranijih struktura koje još uvek postoje u Japanu su budistički hramovi uspostavljeni u to vreme.