ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 44
Oblast: Borilačke veštine
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Karate ili karatedo (jap. 空手; u prevodu prazna ruka ili put prazne ruke) je borilačka veština, poreklom iz Japana, iz tadašnjeg Rukju kraljevstva. U bukvalnom prevodu, kara znači prazna (gola) ili kineska (po načinu izgovora), te ruka ili šaka, dakle prazna ruka, i misli se na način odbrane, odnosno borbe „bez oružja u rukama“. Moderni naziv karatedo (Karate-dō) treba da svrsta karate u liniju sa drugim budo stilovima (Budō); mada se još uvek uglavnom koristi uobičajni izraz karate. Karatista se naziva karateka (空手家). Nastanak karatea vezuje se za stare borilačke veštine ostrva Okinave, 19. veka, gde su se lokalne tradicije mešale sa kineskim i japanskim uticajima.[1][2] Početkom 20. veka karate stiže u Japan, a posle Drugog svetskog rata raširio se po svetu.

Karate pripada tvrdim stilovima. Nasuprot mekim stilovima (aikido, ving cun itd.) koji gledaju da koriste snagu i energiju napadača, tvrdi stilovi ističu telesnu kondiciju, pre svega brzinu i snagu iz brzine. Tehnički, karate koristi udarce pesnicom, šakom, prstima, laktovima, kolenom i nogama, razne blokade, a ponekad se uče i poluge, bolni hvatovi, udarci u vitalne tačke (u oči, grlo, nos itd.), i tehnike rukovanjem oružja - kobudo. Istorisjki, i u nekim od modernih stilova, takođe se podučavaju rvanje, bacanja, zglobna zaključavanja, ograničavanja.[3] Moderni karate je često sportski orijentisan, te time takmičenja imaju veliki značaj. Ovo može da bude na štetu realnih tehnika samoodbrane, koje su isto deo karatea.

Rukju kraljevstvo je aneksirao Japan 1879. godine. Karate je prispeo u Japan početkom 20. veka tokom vremena migracija, pošto su Rukjuanci, posebno iz Okonave, tražili posao u Japanu.[4] Ovaj sport je bio sistematski predavan u Japanu nakon Tajšove ere.[5] Godine 1922. Japansko ministarstvo obrazovanja je pozvalo Gičin Funakošija u Tokio da daje karate demonstracije. Godine 1924. je univerzitet Keio uspostavio prvi univerzitetski karate klub na Japanskoj teritoriji i do 1932. godine, glavni japanski univerziteti su imali karate klubove.[6] U toj eri eskalirajućeg japanskog militarizma,[7] ime je bilo promenjeno iz 唐手 („kineska ruka” ili „tangova ruka”`)[8] u 空手 („prazna ruka”) – oba od kojih se izgovaraju karate u japanskom – da bi se stavilo na znanje da Japanci žele da razviju borbeni oblik u japanskom stilu.[9] Nakon Drugog svetskog rata, Okonava je postala važna vojna lokacija Sjedinjenih država i karate je postao popularan među vojnim osobljem koje je bilo tamo stacionirano.[10]

Filmovi o borilačkim veštinama iz šezdesetih i sedamdesetih godina prošlog veka služili su velikom povećanju popularnosti borilačkih veština širom sveta, i u engleskom jeziku je reč karate počela da se koristi na generičan način kojim se obuhvataju sve na udarcima zasnovane orijentalne borilačke veštine.[11] Škole karatea su počele da se pojavljuju širom sveta, služeći onima sa prolaznim interesom, kao i onima zainteresovanim za dublje izučavanje veštine.

Šigeru Egami, glavni instruktor stila Šotokan Dođo, je mišljenja da je „većina sledbenika karatea u inostranim zemljama zainteresovana za karate samo zbog njegovih borbenih tehnika ... Filmovi i televizija ... prikazuju karate kao misteriozni način borbe koji može izazvati smrt ili povredu jednim udarcem ... masovni mediji predstavljaju pseudo umetnost koja je daleko od stvarne stvari.”[12] Šošin Nagamin je izjavio, „Karate se može smatrati konfliktom u sebi ili kao životni maraton koji se može ostvariti samo kroz samodisciplinu, napornu obuku i sopstvene kreativne napore.”[13]

Dana 28. septembra 2015, karate je bio u užem izboru sportova, zajedno sa bejzbolom, softbolom, skatebordomom, surfovanjem i sportskim penjanjem, koje bi trebalo uzeti u obzir za uključivanje na Letnju olimpijadu 2020. godine. Dana 1. juna 2016, izvršni odbor Međunarodnog olimpijskog komiteta objavio je da podržava uključivanje svih pet sportova (računajući bejzboli i softbol kao jedan sport) u igre 2020. godine.

Veb Japan (koga sponzira Japansko ministarstvo spoljnih poslova) navodi da ima preko 50 miliona karatista širom sveta,[14] dok Svetska karate federacija tvrdi da ima preko 100 miliona karatista širom sveta....


Marko Nicović (Kolašin, 10. maj 1946) srpski je advokat i bivši načelnik policije grada Beograda. Pripada drugoj generaciji karatista SFR Jugoslavije i jedan je od najboljih instruktor karatea u svetu. (Šihan 9. Dan).

Biografija
Marko Nicović je rođen 10. maja 1946. godine u Kolašinu kao najstarije dete oca Batrića i majke Dmitre. Nicovićevi roditelji su imali petoro sinova. Pored Marka ostala braća su Đorđe, Janko, Slobodan i Milorad. Porodica Nicović je nastala iz šireg crnogorskog bratstva Vlahovića. Nico, od koga nastaje prezime, bio je glavešina hajduka iz plemena Rovci koji su presretali turske karavane na putu od Bosne ka Carigradu. Od Markovog pretka Nica Vlahovića porodica nosi prezime Nicović. Osnovnu školu je završio u rodnom Kolašinu a gimnaziju u Peći. Nakon završene gimnazije 1964. godine dolazi na studije u Beograd gde upisuje Pravni fakultet na kome je diplomirao i magistrirao. Takođe je diplomirao je i na Međunarodnoj policijskoj akademiji FBI u SAD.[1][2]

Karate
Karate počinje da trenira 1966. godine u Parizu a već 1969. godine izabran je u seniorski tim karate reprezentacije Jugoslavije. Bio je višestruki šampion Jugoslavije i sveta do 1973. godine kada se povlači iz seniorskog tima a karateom je nastavio da se bavi kao instruktor. Nosilac je crnog pojasa Šihan, 9. dan u karateu i crnog pojasa 3. dan u džudou. Bio je član i predsedništva Jugoslovenskog olimpijskog komiteta. Značajno je doprineo razvoju karate sporta u Jugoslaviji i Srbiji. Japanski premijer Riotaro Hašimota mu je uručio 1994. godine Specijalnu nagradu za razvoj karate sporta u svetu. Danas je predsednik Svetske karate konfederacije.[3]

Policija
Nakon odsluženog vojnog roka zaposlio se u Beogradskoj policiji. Bio je viši inspektor u Odeljenju za krvne delikte, načelnik Odeljenja za suzbijanje krijumčarenja droga a potom i načelnik Uprave za suzbijanje kriminaliteta gradskog MUP-a. Pred kraj radne karijere bio je i specijalni savetnik pri MUP Srbije. Član je Međunarodne policijske asocijacije za borbu protiv droge.[4][2]

Govori nekoliko jezika engleski, francuski i španski. Autor je tri knjige o karateu i dve knjige o narkoticima. Oženjen je i otac dvoje dece.