Na početku devetnaestog veka, ruska književnost i dalje je na krhkim nogama. Nedostaju joj Šekspir, Servantes ili Petrarka. Puškin će potpuno sam ispuniti te praznine. U poeziji, delom Ruslan i Ljudmila, u drami – Borisom Godunovim, ali i u novelama poput Priče pokojnog Ivana Petroviča Bjelkina. Sa samo 31 godinom postavio je temelje celokupne istorije ruske književnosti, čijim je najvažnijim ličnostima, od Ljermontova do Gorkog, bio nepresušna inspiracija. Iako je Puškinov život završen u duelu kada je imao 38 godina i bio slika i prilika romantizma, njegov stil pisanja, a naročito proza, prožet je trezvenim klasicizmom. Istovremeno elegantna, škakljiva, diskretno obojena blagom ironijom, njegova dela govore kako o malim ljudima, tako i o visokoj gospodi, bacajući nežno svetlo na najdublje dubine duše sa neverovatnom jednostavnošću, senzibilnošću i neizmernim umetničkim savršenstvom.