Godina izdanja: 1986
ISBN: 86-7075-097-X
Jezik: Hrvatski
Autor: Strani

Posthumno djelo

Izdavač: Stvarnost, Zagreb
Biblioteka Memoria
Sakupio i kodificirao: Štjefen Konstantin Đečovi
Povez: tvrd
Broj strana: 203
Kompletan sadržaj priložen na slikama.
Odlično očuvana.

Kanon Leke Dukađinija reguliše celokupni život Albanaca od kolevke do groba. Kanon su primenjivali na severu Albanije, pogotovo u brdovitim područjima. Nakon pada komunističke vlasti uticaj Kanona proširio se, delom i zbog migracija stanovništva, i na Tiranu te na južnu Albaniju. Leke Dukađini bio je velikan sa severa Albanije koji se u 15. veku borio protiv turskih osvajača zajedno s legendarnim albanskim vođom Skenderbegom. Kako su se Osmanlije, slično kao i u Crnoj Gori, zadovoljavali indirektnom kontrolom, albanska su plemena dobrim delom sačuvala svoje običaje. Neki drže da su pravila iz Kanona stara više od dve hiljade godina, te da kao nasleđe paganskih vremena datiraju još od Ilira.
Srpski autori (Oraovac i Đurić) tvrde da se Kanon delom zasniva na Dušanovom zakoniku, koji je bio donesen 1349. godine, kada je teritorija današnje Albanije bila pod vlašću srpskog cara Dušana.
Kontroverzni istoričar Noel Malkolm izneo je tvrdnju da je to zapravo bio Dušanov pokušaj da suzbije gorštačku samoupravu među Arbanasima (iako je njihov broj u srednjem veku na prostoru koji danas naseljavaju bio minoran).

Kanon je bio podeljen u 12 delova.
Đečovljeva verzija je imala 1.262 člana koji su regulisali svaki aspekt gorštačkog života, od ekonomske organizacije domaćinstva, preko gostoljubivosti, bratstva, klana, međa i posla, do braka i zemlje itd.
Pored „bese“, koja je temelj, kanon ima četiri stuba na kojima počiva:
1. čast, 2. gostoljubivost, 3. ispravno ponašanje i 4. vernost plemenu.

Najkontroverznija pravila u kanonu se nalaze u 3. delu 10. knjige koja se bavi ubistvom i time kako se prema tom tipu zločina treba odnositi. Radi se, naravno, o krvnoj osveti koja traje sve dok svi muškarci zavađenih porodica nisu ubijeni; ovo nije opcija već društvena obligacija čiji je cilj vraćanje časti zbog ranijeg ubistva ili moralnog poniženja.
Na žene se gleda kao kao „fabrike“ potomstva, opisuju se uvredljivim rečima i stoga se ne smatraju vrednim metama osvete. Decu i starce je takođe zabranjeno ubijati, ali se to u današnje vreme često ne poštuje.

(K-33)