ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1975.
Autor: Domaći
Jezik: Srpski
Oblast: Stočarstvo

Uloga Azota i Mineralnih đubriva ,HIP u ISHRANI STOKE *0000*
Izdavač: `Hemijska industrija Pančevo` Pančevo 1975.g.
Povez: Tvrd, Strana: 420,latinica, ilustrovana,Format: 24cm.,težina; 850 .grama
stanje: kao nova,
Poreklo azota i osnovni primarni izvor azota u pedosferi je atmosfera (u gasovitom stanju -78,1 %) koji putem azotofiksacije dospeva u zemljište. Procesima mineralizacije organske materije, unošenjem organskih i mineralnih đubriva zemljište se takođe dodatno snabdeva azotom.
Danas je poznato oko 16 različitih sojeva zemljišnih bakterija koje su svrstane u 7 grupa prema tome na kojim biljkama žive i vrše azotofiksaciju. Na broj i veličinu obrazovanih kvržičnih bakterija kod leguminoza utiču brojni faktori: mineralna ishrana, koncentracija mineralnog azota u zemljištu, pH, temperature, vlažnost, aerisanost zemljišta. Prema istraživanju Prjanjišnjikova količina vezanog azota kod crvene deteline može biti oko 150 kg/ha, a kod lucerke i oko 300 kg/ha godišnje. Obzirom da se nadzemna masa — seno — odnosi, u zemljištu kod crvene deteline ostaje oko 75–80 kg, a kod lucerke oko 100 kg /ha azota. Manji značaj u obogaćivanju zemljišta imaju jednogodišnje leguminoze kao što su soja, lupina, kokotac, pasulj i dr.
Eksperimentima je utvrđeno da u prisustvu većih količina mineralnog azota u zemljištu bakterije slabo ili uopšte ne asimiliraju vazdušni azot.
Rezultati jasno pokazuju da povećanje sadržaja nitratnog azota utiče na smanjenje broja kvržica, njihovu težinu i veličinu. Utvrđivanje količine azota koje vežu kvržične bakterije i koji ostaje u zemljištu je veoma složeno pitanje, jer u nekim zemljištima azot ostaje u većoj količini, a u nekima u manjoj. Iz zemljišta lakog mehaničkog sastava, azot može da se spira i time se smanjuje i količina N vezanog azotofiksacijom. Erozija, ispiranje i denitrifikacija u velikoj meri otežavaju utvrđivanje tačnih količina azota koje vezuju kvržične bakterije.
Današnja poljoprivredna praksa i tehnologija dosta se bave fenomenom azotofiksacije i njegovom što većom primenom, jer ukoliko bi se ovakav simbiotski odnos uspostavio i na drugim poljoprivrednim usevima koje nisu mahunarke, smanjili bi se troškovi primene azotnih đubriva, a istovremeno bi se poboljšao kvalitet proteina ovih vrsta.