Tip: Plakat
Tema: Sport

100 x 70
u LOSEM stanju - ostecen

samo srbija
ne saljem ovaj predmet u inostranstvo
serbia only
I do not send this item abroad

Tošo Dabac (Nova Rača, kod Bjelovara, 18. maj 1907 – Zagreb, 9. maj 1970) bio je hrvatski fotograf. Njegov rad bio je priznat u svetu. Jedan je od osnivača i glavnih predstavnika tzv. Zagrebačke škole umetničke fotografije.

Rođen je u Novoj Rači kod Bjelovara. Krsno ime mu je Teodor Eugen Marija Dabac. Osnovnu školu završio u Novoj Rači. S porodicom se kasnije preselio u Samobor. Pohađao je Kraljevsku klasičnu gimnaziju u Zagrebu. Upisao je studije prava u Zagrebu, ali ih nije završio. Radio je za Fanamet film i MGM ured u Zagrebu kao prevodilac i ličnost zadužena za odnose s javnošću.[2][4][5][6] Uređivao je časopis Metro-Megafon. Prvi dodir s fotografijom 1924. imao je kod školskog kolege Ivice Sudnika iz Samobora.

Prva njegova sačuvana fotografija je panorama Samobora potpisana i datirana 7. marta 1925. godine.[3] Prvi put je izlagao fotografije na izložbi amatera u Ivancu 1932. godine. Bio je jedan od osnivača i glavnih predstavnika tzv. Zagrebačke škole umetničke fotografije.

Bio je nosilac socijalnog smera u fotografiji. Snimao je život ulice, prosjake, ljude iz naroda, sajmišta, procesije i putujuće cirkusante (ciklusi „Bijeda“ i „Život ulice“, 1932 - 1935). Slede ciklusi portreta, folklora, životinja, arhitekture, krajolika i kulturnih spomenika na kojima je radio do kraja života.

Još od tridesetih godina 20. veka, učestvovao je na nizu izložbi u zemlji i inostranstvu (Prag, Filadelfija, Lucern, Antverpen, Beč, Ljubljana, Frankfurt, Minhen, Njujork) u društvu tada najznamenitijih svetskih fotografa.

Jedna od njegovih najznačajnijih osvojenih nagrada je iz 1938. za najbolju fotografiju meseca (Kamera Kraf). Imao je veliku čast da bude član Fotografskog udruženja Amerike. Godine 1951, Foto savez Jugoslavije dodelio mu je titulu majstora fotografije. Ukupno je uslikao oko 200 000 fotografija, najviše u gradu Zagrebu. Imao je atelje u Ilici 17, u kojem je radio tridesetak godina.

Oženio se s opernom pevačicom Julijom Gril 1937. godine. Učestvovao je i u Drugom svetskom ratu na strani Narodnooslobodilačkog pokreta Jugoslavije od 1943. godine.

Umro je 9. maja 1970. godine u Zagrebu. Sahranjen je na zagrebačkom groblju Mirogoju.

----------------------------------------------------------

DOGAN, Boris, slikar (Zagreb, 29. X. 1923 — Zagreb, 25. III. 1992). U rodnom gradu polazi građansku školu; 1940. prekida školovanje zbog teška materijalnog stanja obitelji. Odlazi u partizane 1943; školovanje nastavlja 1945. u partizanskoj gimnaziji u Zagrebu. God. 1946–50. studira na zagrebačkoj Akademiji likovnih umjetnosti (D. Beraković, M. Detoni, K. Hegedušić i A. Mezdjić), 1950–52. pohađa specijalku Lj. Babića. Suradnik je Majstorske radionice K. Hegedušića 1952–60; član grupe Mart od 1957. Studijski boravio u više europskih zemalja i Americi. Od 1974. do 1978. bio je potpredsjednik Skupštine grada Zagreba, zadužen za kulturu. God. 1983. postao je izvanrednim, a 1988. redovitim članom JAZU. — Već prve njegove slike odlikuje suverenost psihološke karakterizacije i tonske impostacije (Milica, Zrinjevac, 1953). Boravak u Majstorskoj radionici K. Hegedušića omogućuje mu da brzo afirmira slikarsku osobnost – sklonost poetskom doživljaju stvarnosti. Mrtve prirode, imaginarni krajolici i apstraktne kompozicije iz 1950-ih rafiniranim koloritom, suptilnim linearnim grafizmom i nostalgično-lirskim ugođajem dobivaju izgled svečanih, bajkovitih prizora, u kojima realno nerijetko poprima odlike irealnog (Djetinjstvo, Jutro, 1953; Stari grad, Plava godina, 1956; Posljednji sat, 1958). Potkraj 1950-ih pod utjecajem poetike enformela prihvaća automatski driping i pastozni makadam kao nov oblikovni instrumentarij slike. U sljedećem ga razdoblju tematski zaokuplja život i tajnovitost tla, bujnost vegetacije, mitska snaga tektonskih konfiguracija zemlje te priroda u jedrini snage ili na rubu smrti. Sintetičnom snagom plastične artikulacije i poetskim ugođajem Doganova djela sugestivno govore o odnosu čovjeka i prirode kao nedjeljivim, uzajamno ovisnim kategorijama. U pejzažnoj kompozicijskoj shemi – strukturiranoj kao živo saće tla (Tiha buka, 1960), oblikovanoj naštrcanim pokrovom vegetacije (Zelena snaga, 1958; Vegetacija, 1960) ili pastoznim namazom škrte zemlje (Crvena zemlja II, 1961) – prirodni se prostor javlja kao inverzivan portret čovjeka i sugestivna slika njegova duhovno-egzistencijalnog stanja. Izoštrenim senzibilitetom za sve što ugrožava čovjeka i život sâm slikar uočuje kataklizmički preludij razaračkih sila svijeta (Prokleto jutro, 1963; Izgubljena karta, 1964), ali im i suprotstavlja iskonsku, samoobnavljajuću energiju prirodnih fenomena i oblika (Mali svijet II, 1962; Jednoj dobroj zemlji, 1971). U Doganovu se pejzažnom ciklusu, uza sve formalne mijene tijekom godina, nalaze konstante koje mu daju dignitet samosvojne cjeline: sklonost subjektivizaciji stvarnosti i antropomorfizaciji
kozmosa. Bilo da svoje invencije definira lazurnom miksturom boje ili simuliranom pastom organske magme, bilo da se tlo oglašuje bojama truleži i propadanja ili vedrim akcentima života, D. ispisuje jednu od najsugestivnijih plastičnih metafora o zajedničkoj sudbini prirode i čovjeka (Poslije kiše, Crvena zemlja, 1966; U čast vegetaciji, 1976; Krijes, Obojeni pejzaž, 1980; Crvena zemlja, 1982). Bavi se također scenografijom, primijenjenom grafikom, keramikom i tapiserijom. Za ilustraciju knjiga dobio je nagrade »Zlatno pero Beograda« 1973 (J. Bukša i A. Antoš, Dječak u sjeni vrbe, čitanka za IV. razred osnovne škole, Zagreb 1973), »Grigor Vitez« 1974 (Č. Prica, Crna kraljica, Zagreb 1974) i dr. Sudjelovao je na skupnim izložbama od 1948 (II. nagrada na izložbi Gozd in les v likovni umetnosti, Slovenj-Gradec 1962; I. nagrada Plavoga salona, Zadar 1966; Grand Prix Dubrovačkoga salona »Nikola Božidarević« 1981, i dr.). Samostalno izlagao u Beogradu (1959, 1969, 1985), Sarajevu (1959, 1986), Zadru (1961), Rijeci (1963, 1967, 1985), Splitu (1963), Zagrebu (1964, 1969, 1973 – s F. Kulmerom, 1980/81, 1983, 1985, 1987), Čakovcu (1966, 1978), Somboru (1969), Vinkovcima (1970), Opatiji (1971), Novom Sadu (1972 – s V. Jordanom), Mariboru (1981), Dubrovniku (1982), Selcu (1982), Labinu (1986), Malom Lošinju (1988), Velikoj Gorici (1989) i Varaždinu (1990). God. 1982. dobio je Nagradu grada Zagreba za monografsku izložbu u Modernoj galeriji 1980/81. — D. ima istaknuto mjesto u novijoj hrvatskoj likovnoj umjetnosti. Formiran u najboljoj tradiciji našega međuratnog slikarstva, dosljedno je razvio svoj osebujan, poezijom prožet stil apstrakcije i fantastike.