Tema: Film
Tip: Plakat

smotra jugo filma - berlin 1967
prikazani Buđenje pacova , san , znatizelja (animirani) i ljudi sa neretve
text na engleskom sa 2 osvrta Kurta Habernolla na filmove Buđenje pacova i SAN,
kao i filmskog kriticara Enno Patalasa. str. 14

`Buđenje pacova` je film koji na miran, ali brutalan način prikazuje materijalnu i duhovnu bedu društvenog dna, što je karakteristično za poetiku Crnog talasa.

Film je doživeo značajan međunarodni uspeh i osvojio je prestižne nagrade:
Srebrni medved za režiju na Filmskom festivalu u Berlinu 1967. godine.
Srebrna arena za režiju i novčana nagrada za ulogu (Slobodan Perović) na Pulskom filmskom festivalu 1967. godine.

Ovaj film, zajedno sa drugim Pavlovićevim delima kao što su `Kad budem mrtav i beo` i `Zaseda`, upisan je u istoriju jugoslovenskog filma kao kulturno dobro koje ne zastareva. Digitalno restaurirana verzija filma je prikazana u Jugoslovenskoj kinoteci u okviru projekta `A1 Kinoteka`.

-------------------------

Reditelj: Živojin Pavlović
Scenario: Gordan Mihić i Ljubiša Kozomara, po motivima pripovetke Momčila Milankova
Žanr: Socijalna drama
Godina proizvodnje: 1967.
Glavne uloge: Slobodan Perović, Dušica Žegarac, Severin Bijelić
Radnja filma
Film prati priču o Velimiru Bambergu (igra ga Slobodan Perović), usamljenom i marginalizovanom čoveku koji živi u bedi, šije kravate i jedini kontakt sa spoljnim svetom održava preko amaterskog pevačkog društva. Njegov život je niz neuspelih pokušaja da pronađe posao, novac i smisao.

Tragajući za izlazom iz beznađa, Bamberg se zaljubljuje u nepoznatu devojku (Dušica Žegarac), verujući da ona predstavlja prekretnicu u njegovom životu i šansu za sreću. Međutim, kada se njegova iluzija o boljem životu raspadne, devojka ga napušta, uzevši novac koji je on uspeo da pozajmi od poznanika, ostavljajući ga razočaranog i prevarenog na samom dnu odakle je i krenuo.

------------------------------

Živojin Žika Pavlović (Šabac, 15. april 1933 — Beograd, 29. novembar 1998) bio je jedan od najznačajnijih srpskih reditelja crnog talasa jugoslovenskog filma, kao i eminentni književnik, slikar i profesor Fakulteta dramskih umetnosti u Beogradu.

Rođen je 15. aprila 1933. godine u Šapcu. Detinjstvo je proveo u mnogim gradovima Srbije, a najviše u selu Vratarnici kod Zaječara. Sa devetnaest godina počeo je da piše o filmu i umetnosti za beogradske novine i časopise. Diplomirao je dekorativno slikarstvo na Akademiji Primenjenih umetnosti u Beogradu. Sa dvadeset pet godina režirao je svoj prvi amaterski film Ljuba Popović (1958).

Tri godine kasnije završio je svoj prvi igrani film Žive vode iz omnibusa Kapi, vode, ratnici (1962). Za ovaj film, Pavlović je dobio prvu od mnogobrojnih nagrada (specijalna nagrada žirija na filmskom festivalu u Puli). A nagrada filmskih kritičara na festivalu u Katargi (1965. godine) za film Neprijatelj, bila je prva međunarodna nagrada koju je dobio.

U svojoj tridesetoj godini objavio je prvu zbirku pripovedaka Krivudava reka (1963. godine). Njegov prvi roman Lutke, objavljen je 1965. godine. Za to delo, Pavlović prima prvu od mnogobrojnih nagrada za kreativno spisateljstvo (nagrada Isidora Sekulić 1967. godine).

Živojin Pavlović snimio je 15 filmova i objavio 32 knjige.

Njegovi filmovi su prepoznatljivi kako po izrazu, tako i po tematici koju obrađuje. Uglavnom su to socijalne drame, sa glavnim likovima neprilagođenim društvu u kome žive i društvenim prilikama koji vladaju — filmovi sa izrazito kritičkim stavom. Nakon filma Zaseda (1969) je bio žestoko kritikovan od strane zvaničnih vlasti Jugoslavije, tako da je jedno vreme bio u mogućnosti da radi jedino u Sloveniji.

Retrospektive njegovih filmova organizovane su u Pezaru (1983), Larošelu (1985), Parizu (1986. i 1990), Monpeljeu (1990) i Strazburu (1991).

Kao glumac, pojavljuje se samo u jednom dugometražnom igranom filmu Nacionalna klasa reditelja Gorana Markovića, u više nego sporednoj ulozi koja traje svega nekoliko sekundi, ali i u tri kratkometražna filma svojih studenata sa Akademije Braća Karić u Beogradu, na kojoj je bio redovni profesor.

Preminuo je u 29. novembra 1998. godine Beogradu.

Nakon njegove smrti u januaru 2006. objavljeno je šest tomova njegovog Dnevnika u izdanju novosadskog Prometeja i beogradskog Podijuma. Obimom od oko 2.500 stranica, i širinom vremenskog raspona (1956—1993), ti dnevnički zapisi - naslovljeni kao Izgnanstvo I-II, Ispljuvak pun krvi i Diarium I-III, prevazilaze sve što je u tom žanru kod nas do sada napisano i objavljeno.

Bio je oženjen novinarkom i književnicom Snežanom, ćerkom valjevskih advokata Olge (1911—1988) i Ranisava Lukića. Njihova deca su Milena, Vuk i Nenad.

Država mrtvih je poslednji film Živojina Pavlovića.

U prvoj polovini 1997. godine najavljeno je da će se uskoro pouzdano znati hoće li te jeseni Živojin Pavlović početi Rekvijem, film do koga mu je, od nekoliko projekata o kojima je razmišljao nakon Dezertera (tada starog već pet godina), izgleda najviše bilo stalo. A onda je krajem jula 1997. počeo da snima film o kome dotad nije bilo ni reči. Producent, Zoja Todorić, kao i dramski pisac Siniša Kovačević, predložili su mu da snimi film po Kovačevićevoj pozorišnoj predstavi Janez, i Država mrtvih je započeta. Za film adaptiranoj Kovačevićevoj drami. U prvom planu scenarija bio raspad jedne porodice koji je nosio simboliku raspada SFRJ. To je metafora o rastakanju SFRJ, drama identiteta ovih prostora, pa bi neko u priči o Slovencu lako prepoznao priču o Kosovu. Kao u Dezerteru, scene su rađene izuzetno naturalistički.

Film je snimljen za mesec i po dana, do polovine septembra 1997. godine. Tada iz nepoznatih razloga dolazi do zastoja u celom projektu. Stvar se nije pomerila sa mrtve tačke sve do Pavlovićeve smrti 29. novembra 1998. godine. Potom dolazi do izvesnog pomeranja, pa producent pokušava da film privede kraju. Želja porodice (a i producentkinja se složila), bila je da Slobodan Šijan završi film. Međutim, do toga nije došlo — kako zbog odugovlačenja, tako i zbog činjenice što je (zbog prethodno zakazanih obeveza), Šijan otišao u SAD.

Bilo je pokušaja da film završi Duda Ćeramilac, prvi asistent režije (koja je i na filmu Dezerter bila prvi asistent) — to je bila i želja porodice. Međutim, ni to se nije desilo.

Posao završetka se stalno odlagao sve dok se nije uključio novi producent (Komuna) i dok nije odlučeno da finalnu verziju uradi Dinko Tucaković, reditelj koji je poznavao materijal, a bio je i Pavlovićev student.

Trudio sam se da se moj rad ne primećuje... Dinko Tucaković

Gotovo neverovatne poteškoće na putu ovog filma od samog teksta, preko snimanja i mučnog procesa montaže, pa do premijere pred publikom, pratio je i niz uzastopnih smrtnih slučajeva. Posle Pavlovića, preminuli su i direktor fotografije Aleksandar Petković, kao i glumci Dragan Maksimović, Predrag Milinković i Ranko Gučevac – što se mračno nadovezalo na naslov filma.

Međutim, i nakon završetka filma, nastaju poteškoće i odlaganja premijere. Poslednji film Žike Pavlovića Država mrtvih premijerno je prikazan pred beogradskom publikom 29. novembra 2002. godine, na četvorogodišnjicu autorove smrti.

Marketinški gotovo neispraćena, Država mrtvih premijerno je prikazana pred polupraznom salom beogradskog Sava centra. Čak je i jedan deo ekipe filma odbio da se pojavi na premijeri u Sava centru. Prema rečima reditelja, Dinka Tucakovića, ranije je bilo zamišljeno da film bude prikazan u isto vreme u Beogradu, Sarajevu, Zagrebu i Ljubljani i to baš na Dan republike (simbolično, pošto je to dan kada je i Živojin Pavlović preminuo četiri godine ranije).

------------------------------------

Znatiželja
Godina 1966
Produkcija Zagreb Film
Trajanje 08`09"
Režija Dovniković Borivoj Bordo
Scenarij Dovniković Borivoj Bordo Dragutin Vunak
Montaža Tea Brunšmid
Glazba Tomica Simović
Animator Dovniković Borivoj Bordo
Scenografija Dovniković Borivoj Bordo
Tehnika ST 35 mm color
Kamera Franjo Malogorski
Nagrade
Krakow Film Festival ’67. – specijalna diploma
Dok Leipzig ’67. – 1. nagrada Zlatni golub

Sinopsis
Ljudska znatiželja — ‘bolest’ za koju do danas još nije pronađen lijek…

-----------------------------------------

San je jugoslovenski film iz 1966. godine. Režirao ga je Puriša Đorđević koji je napisao i scenario. Film je bio jugoslovenski kandidat na 17. Međunarodnom filmskom festivalu u Berlinu 1966.

U vreme kada je Evropa sanjala o slobodi 1941. Čačak i Užice su bili slobodni gradovi, u tim oslobođenim gradovima, devojka i mladić sanjaju o lepšoj i boljoj budućnosti. Međutim, rat im prekida snove. Nemci nadiru ponovo, partizani se povlače, mrtvi ostaju na straži.

------------------------------

Ljudi s Neretve, hrvatski dokumentarni film iz 1966. godine o životu ljudi u delti Neretve.

Prikazan je specifičan život u močvarnoj delti Neretve čiji se znatan dio aktivnosti obavlja u tradicionalnim neretvanskim plovilima: lađi i trupici. U filmu nema pripovjedača, dijaloga ili izravnih najava. Najvećim je dijelom snimljen u blizini mjesta Vid. Film je nagrađen Nagradom za režiju na Festivalu jugoslavenskog dokumentarnog i kratkometražnog filma u Beogradu.

Redatelj Obrad Gluščević
Producent Zagreb film
Scenarist Obrad Gluščević
Glazba Branimir Sakač
Snimatelj Frano Vodopivec
Montaža Josip Remenar
Godina izdanja 1966.
Trajanje 17 min.