ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 504
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!


Hotelijerstvo se definiše kao integralni deo ugostiteljske delatnosti koji prvenstveno obezbeđuje zadovoljenje potreba potrošača u smeštaju, a zatim u ishrani i piću i drugim uslugama koje poboljšavaju sadržaj boravka u hotelijerskim objektima i odgovaraju zahtevima tražnje.[1]

Etimologija
Izvodi se iz latinskih hospes,[2]što znači `domaćin`,`gost` ili `stranac`.Hospes je fomiran od hostisa, što znači `stranac` ili `neprijatelj`. Prema metonimiji, latinska reč ′bolnica′ znači gostinjska kuća, gostionica. Hospes/hostis je koren za engleske reči host, gostoprimstvo, hostel i hotel.

Nastanak i razvoj hotelijerstva
Persija
Prvi ugostiteljski objekti za smeštaj pojavljuju se u Persiji, na Iranskoj visoravni. Bili su to karavan-saraji i hanovi. Hanovi su podizani na putevima pored mesta gde je bilo pitke vode. Glavni korisnici usluga smeštaja, ishrane i pića u ovim objektima su bili trgovci, koji su u tim drevnim vremenima bili spona između stare Indije i antičkih naroda južne Evrope.[3].

Antička Grčka
U staroj Grčkoj od domaćina se očekivalo da se pobrine da se zadovolje potrebe njegovih gostiju. U grčkom društvu sposobnost osobe da se pridržava zakona gostoljubivosti određuje plemenitost i društveni položaj. U najstarijoj evropskoj civilizaciji, postojali su posebni ugostiteljski objekti-ksenodohije, koji su se isticali visokim stepenom higijene i komfora, a bili su namenjeni uglavnom strancima. U karakteristične objekte ove vrste mogu se ubrojiti leshe, pandokeje, katagonije i katalizeje. [4].

Rimska imperija
U vreme Rimske imperije, kada su izgrađeni prvi putevi i osnovni gradovi, trgovci i drugi bogati putnici su putovali u različite delove zemlje. Iskopine Herkulanuma i Pompeje pokazuju, da u tom podneblju, pre više od dve hiljade godina bilo različitih ugostiteljskih objekata. Na rimskim putevima prvo su se pojavila jednostavna konačišta, gde se moglo samo prenoćiti, dok su hranu i piće putnici nosili sa sobom. Kasnije su uz ova konačišta dograđivane posebne prostorije u kojima su se mogli dobiti hrana i piće. Uz njih su se potom pojavile i konjušnice. Ovi ugostiteljski objekti imali su različite nazive, kao:mansio,diversorium,stabulum. Od ostalih objekata treba pomenuti još tabernae(gostionice za mornare i trgovce),stationes(prenoćišta na poštanskim stanicama) i palatiae(namenjene visokim carskim ili stranim ambasadorima).[5]B

Srednji vek
Iako se srednji vek naziva mračnim periodom Evrope, jer je religija surovo progonila jeretička učenja i samim tim usporavala društveno-ekonomski i kulturni razvoj,prvi hotelpočinje da radi upravo u to doba. Bio je to `Rouneu hotel Couronne`izgrađen u Ruanu, Francuskoj 1345. godine. Ovaj hotel je imao simbolično značenje za stvarni razvoj hotelijerstva, jer se hoteli razvijaju tek u XVIII veku. U Švajcarskoj su prvi hotelski objekti izgrađeni u Badenu ko Ciriha u vidu tzv.banjskih paviljona. U Italiji prvi objekat hotelskog tipa izgrađen je u Padovi 1450. godine.[6]

XIX vek
U devetnaestom veku dolazi do brojnih inovacija koje su uveliko uticale na dalji rast i razvoj hotelijerstva. Pojava i razvoj železnice(1825. godine)i organizovana putovanja duboko su se odrazili na vrstu i kvantitet putničkih usluga. Železnica je brzo potisla komplikovanu mrežu službi poštanskih kočija, pa su do sredine XIX veka one kao prevozno sredstvo nestale sa puteva. Usputne gostionice postale su žrtva razvoja železnice isto kao i poštanska kočija. Vlasnici poštanskih kočija su se prilagodili železnici tako što su nudili usluge prevoza u okviru lokalnog saobraćaja. Isto tako su se prilagodili i hoteli, jer je veliki obim putovanja koje je obezbeđivala železnica prouzrokovao povećanje zahteva za smeštaj putnika.

Prerastanje velikih evropskih gradova kao što su London, Pariz, Beč i drugi u svetske centre moći i trgovine, sa svoje strane, doprinelo je i razvoju hotelijerstva. Hoteli postaju vrlo luksuzni objekti i razvrstavaju se u kategorije. Ovaj period u razvoju hotelijerstva ostao je zapamćen i po pojavi Cezara Rica, „kralja hotelijera“ i „hotelijera kraljeva“. U svojoj najranijoj mladosti Ric postaje direktor tada najpoznatijeg i najluksuznijeg švajcarskog hotela“Nasional”On je takođe čuven po maksimi koju je proklamovao:„Gost je uvek u pravu“. Za period vladavine kralja Edvarda VII, sina kraljice Viktorije, karakteristično je luksuzno hotelijerstvo. Viša i srednja klasa koje su uživale u udobnom životu i izobilju zahtevale su visok stil i komfor hotela. U Nici, kao „zvezdi“Azurne obale vremenom je izrastao niz velikih priobalnih hotela u čuvenoj ulici-šetalištu(Englesko šetalište).