Treća u nizu knjiga Damjanovljeve izabrane proze – „Damjanov: Iskoni bƀ slovo” u
uzbudljivi postmodernistički „književni koktel” Ars Combinatoria ujedinjuje dva
prozna rukopisa i stvaralački period koji broji više od deset godina – Pričke iz

1994. i Remek-delca iz 2005. godine.

Prva knjiga inkorporirana u ovo rimejk izdanje u sasvim novom „formalnom ruhu”, kao
autentično delo koje poetički ukršta postmodernističke i neoavangardne poetičke
strategije, već samim naslovnim markiranjem – Damjanovljevom kovanicom pričke –
ukršta tekstualne i seksualne konotacije, objavljujući kako njenu nestalnu prirodu,
tako i njenu suštinu. Elizabeta Šeleva zapaža da su Pričke „najindikativniji
primer eksplicitnog ukrštanja dvaju kodova: tekstualnosti i seksualnosti,

telesnosti”.

Pričke predstavljaju i primer postmodernističke autobiografije. Prička je rođena –
kao i njen Tvorac – u znaku Vage, što je znak onog dubokog, istinskog (a ne stvarnog)
autobiografizma. Pravilo prvo Vesele književnosti glasi: odglumi samog sebe, to jest nekog Drugog…

Može se reći da čitalac sada u rukama drži knjigu koju su stvorila (u najmanju ruku)
dva (lika) autora: Pričke nose potpis Save Post-Damjanova, dok je Remek-Delca
napisao Sava Damjanov, a sve to u poetičkom putovanju kroz metaprozne i
intertekstualne staze, kroz apsurd i fantastiku, formalno-jezičke eksperimente,
iracionalnost, ironiju i parodiju… kroz „veselu” istoriju književnosti. Na tom
putovanju, iskušavajući slobodu i (ne)granice jezika i lišavajući reči značenjske
(idejne) sadržine, pisac ih oslobađa, one postaju polivalentne, otvorene za nove, pa i paradoksalne veze.

U Remek-delcima sreli su se čarobna jednostavnost folklora, neobuzdana životna
radost Renesanse, opasan libertanski šarm De Sadove epohe i postmoderna ironija, a
sve to u tretiranju figure pisca kao „pripovedača-lažljivca” iz bajki. To je knjiga u
kojoj jezik, kao i u Pričkama, živi svoj život, nesputan i nadahnut.
Ogromno bogatstvo narodnih, živopisnih, opipljivih u svojoj sočnosti reči određuje
sudbinu ovog dela i njegovih junaka, a autor između starinskih, sa ukusom Vukove
epohe telesnih imena tu i tamo ubaci šaljivi postmoderni komentar. Korak po korak
približavamo se važnom saznanju, koje kroz duhovitu, rableovski razuzdanu igru nudi pisac: nema nepristojnih reči u zagrljaju s književnošću!

Ala Tatarenko