ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski
Godina izdanja: Tv

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!


Petar II Karađorđević (Beograd, 6. septembar 1923 — Denver, 3. novembar 1970) bio je treći i poslednji kralj Kraljevine Jugoslavije (1934—29. novembar 1945). Bio je prvi sin kralja Aleksandra I i kraljice Marije.

U vreme ubistva svog oca 1934. godine, Petar II je bio maloletan pa je kraljevska vlast preneta na Namesništvo koje je u testamentu odredio kralj Aleksandar I, na čelu sa knezom namesnikom knezom Pavlom Karađorđevićem, a članovi su bili još Ivo Perović i Radenko Stanković. Posle vojnog puča protiv kneza Pavla i vlade Cvetković-Maček koji su doneli odluku o pristupanju Jugoslavije Trojnom paktu, Petar II je proglašen punoletnim. U zemlji je vladao samo 19 dana, pošto je 14. aprila na predlog predsednika vlade armijskog generala Dušana Simovića, odveden u izbeglištvo nakon invazije sila Osovine. Kralj Petar II je podržavao četnike pukovnika (potonjeg armijskog generala) Dragoljuba Mihailovića, a kada su se saveznici preorijentisali na partizanski pokret predvođen komunistima, kralj Petar II je pod pritiskom Britanaca pozvao svoje pristalice da stupe u partizane. Prema sporazumu Šubašić-Tito sa kraja 1944. godine, kralj je marta 1945. preneo svoja ovlašćenja na tročlano namesništvo.

Kralj Petar II je zbačen odlukom nove komunističke Ustavotvorne skupštine FNRJ od 29. novembra 1945. Posle rata se naselio u SAD. Preminuo je 3. novembra 1970. u Denveru od ciroze jetre. Bio je sahranjen u manastiru Svetog Save u Libertivilu, u saveznoj državi Ilinois, da bi 2013. njegovi ostaci bili preneseni u crkvu Svetog Đorđa na Oplencu.


Prvorođeni sin kralja Aleksandra I i kraljice Marije, rođen je u Novom dvoru u Beogradu 6. septembra 1923. godine u dva časa i pedeset i pet minuta ujutru. Po kraljevoj želji, rođenje je prvo objavljeno zvonjenjem sa Kraljeve crkve na Oplencu. U Beogradu se za događaj saznalo između 4 i 5 sati istog jutra, po zvonjavi zvona sa crkava i 101-nim topovskim pucnjem sa tvrđave. Dobio je simbolično ime Stefan.[2] Na krštenju 21. oktobra dobio je ime Petar,[3] kum je bio britanski kralj Džordž V, čiji su izaslanici bili njegov sin Albert, vojvoda od Jorka (budući kralj Džordž VI) i vojvodina supruga Elizabet Bouz-Lajon.[4]

Posle osnovnog obrazovanja koje je stekao na Dvoru, pohađao je Sandroid školu u Engleskoj - u London je prispeo 19. septembra 1934,[5] ali morao se vratiti posle atentata na svog oca - u Beograd je stigao 13. oktobra, dočekan od velikog broja građana. U vreme ubistva svog oca 1934. godine, Petar II je bio maloletan pa je kraljevska vlast preneta na Namesništvo koje je u testamentu odredio kralj Aleksandar I, na čelu sa knezom namesnikom knezom Pavlom Karađorđevićem, a članovi su bili još Ivo Perović i Radenko Stanković.


Mladi 15-godišnji prestolonaslednik Petar II na Triglavu, u blizini tromeđe Kraljevine Jugoslavije, Fašističke Italije i nacističke Nemačke, 12. avgusta 1939. godine, 20 dana kasnije Nemačka je napala Poljsku čime je zvanično započeo Drugi svetski rat.
U Beogradu je potom imao privatne nastavnike, za časove fiskulture nastavnik je smatrao da kralj treba da ima drugove i pozivao je nekoliko njegovih vršnjaka u dvor, među kojima su bili budući lekari Branko Radulović i Ljubomir Kostić.[6][7]

Politički život u Jugoslaviji za vreme kraljevog maloletstva
Prvi koraci namesništva
Posle atentata 1934. u trenutku projugoslovenskog raspoloženja Aca Stanojević i Anton Korošec su se dogovorili da Radikalnu stranku i Slovensku ljudsku stranku počnu stapati u jednu političku partiju. Istovremeno su se dogovorili da pozovu M. Spaha da i JMO uključi u tu novu partiju.[8]


Standarta Petra II
Knez Pavle je krajem decembra 1934. za predsednika vlade odredio Bogoljuba Jevtića. B. Jevtić je bio ministar koji se u trenutku smrti kralja Aleksandra našao pored njega i koji je postao poznat po izjavi da su poslednje kraljeve reči bile „čuvajte Jugoslaviju”. Jevtić je u januaru 1935. istakao da je njegov cilj čuvanje jedinstva Jugoslavije i „jugoslovenske nacije”. U maju 1935. vladina lista je ostvarila pobedu nad Udruženom opozicijom (SD koalicija, Demokratska stranka i JMO) koju je predvodio V. Maček. Opozicija nije htela da prizna poraz zbog pritisaka i nasilja koje je vlada koristila u toku izbora. Posle izbora nastavilo se sa nasiljima i sukobima. U Savskoj i Primorskoj banovini obračunavali su se hrvatski nacionalisti sa srpskim nacionalistima i četnicima...