ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1984.
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Narodna knjiga, 1984.
Prvo, zabranjeno i uništeno izdanje!!!
Izuzetno retko u ovakvom stanju, sa omotom, praktično nenalazivo!

„Ispljuvak pun krvi`, dnevnik Živojina Pavlovića, jednog od najsvestranijih umetnika koje smo ikada imali, kultnog reditelja i rodonačelnika jugoslovenskog „crnog talasa`, književnika, dvostrukog dobitnika Ninove, Andrićeve, kao i drugih nagrada, potresno je i živo svedočanstvo o junskim studentskim protestima iz 1968. godine, koje je bilo doslovno uništeno 1984. godine, u tiražu od deset hiljada primeraka, po nalogu CK Srbije.

Kada je „Ispljuvak pun krvi` prvi put objavljen u Narodnoj knjizi (na čijem čelu je tada bio Vidak Perić), Savet edicije „Grifon` jednoglasno je osudio odluku suda da se čitav tiraž knjige uništi. Članovi Saveta su zatim podneli kolektivnu ostavku, urednik edicije Radoslav Milosavljević bio je partijski kažnjen, a „Grifon` je bio ugašen.

Živojin Pavlović, čovek raskošnog dara, mašte i hrabrosti, veliki reditelj i pisac, u vreme studentskih protesta ‘68. bio je jedan od najistaknutijih i najuticajnijih svetionika slobode. Stvaralaštvom je pokazao da se za slobodu valja boriti i u neslobodnim okolnostima. U svojoj knjizi dnevničkih zapisa „Ispljuvak pun krvi’’, čije je prvo izdanje bilo zabranjeno, svedoči o događajima koji su se odigrali u junu ‘68. Zlo, posebno organizovano, najveći je razlog i smisao ljudske pobune. To je ono što Pavlović poručuje u svom viđenju ‘68. godine. Pominjući u svojoj knjizi one koji su pomagali studentima, Pavlović kaže : „Ovakvi činovi predstavljaju pravi oblik solidarnosti. U njima vidim zalog za veru u dinamiku večnog dobra. I sposobnost morala da reaguje na silu.” Upravo taj moralni otpor sili je oslobađanje od straha, težnja ka slobodi – slobodi mišljenja, govora, javnog protesta. U predgovoru novom izdanju knjige „Ispljuvak pun krvi” prof. Čedomir Čupić piše: „Pavlović je istakao da studenti nisu znali tačno šta hoće ali su znali šta neće. To su režimu saopštili krvavim ispljuvcima. Iz mutljaga 1968. izronile su razne spodobe: od onih koji ništa nisu razumeli, preko pokvarenjaka, račundžija i budućih dobrih saradnika režima i tajnih službi, do uspaljenika bez jasne orijentacije. Svi su oni razjedinili i mrcvarili 1968. Mnogi od njih završili su kao visoki časnici režima, obučeni saradnici tajnih službi, izvežbani račundžijski ćutolozi podvijenog repa, bukači i provokatori sa istaknutim cenovnikom usluga, onom kome treba.”

Živojin Žika Pavlović (Šabac, 15. april 1933 — Beograd, 29. novembar 1998) bio je srpski reditelj crnog talasa jugoslovenskog filma, kao i književnik, slikar i profesor Fakulteta dramskih umetnosti u Beogradu.
Život i delo

Rođen je 15. aprila 1933. godine u Šapcu. Detinjstvo je proveo u mnogim gradovima Srbije, a najviše u selu Vratarnici kod Zaječara. Sa devetnaest godina počeo je da piše o filmu i umetnosti za beogradske novine i časopise. Diplomirao je dekorativno slikarstvo na Akademiji Primenjenih umetnosti u Beogradu. Sa dvadeset pet godina režirao je svoj prvi amaterski film Ljuba Popović (1958).

Tri godine kasnije završio je svoj prvi igrani film Žive vode iz omnibusa Kapi, vode, ratnici (1962). Za ovaj film, Pavlović je dobio prvu od mnogobrojnih nagrada (specijalna nagrada žirija na filmskom festivalu u Puli). A nagrada filmskih kritičara na festivalu u Katargi (1965. godine) za film Neprijatelj, bila je prva međunarodna nagrada koju je dobio.

U svojoj tridesetoj godini objavio je prvu zbirku pripovedaka Krivudava reka (1963. godine). Njegov prvi roman Lutke, objavljen je 1965. godine. Za to delo, Pavlović prima prvu od mnogobrojnih nagrada za kreativno spisateljstvo (nagrada Isidora Sekulić 1967. godine).

Živojin Pavlović snimio je 15 filmova i objavio 32 knjige.

Njegovi filmovi su prepoznatljivi kako po izrazu, tako i po tematici koju obrađuje. Uglavnom su to socijalne drame, sa glavnim likovima neprilagođenim društvu u kome žive i društvenim prilikama koji vladaju — filmovi sa izrazito kritičkim stavom. Nakon filma Zaseda (1969) je bio žestoko kritikovan od strane zvaničnih vlasti Jugoslavije, tako da je jedno vreme bio u mogućnosti da radi jedino u Sloveniji.

Retrospektive njegovih filmova organizovane su u Pezaru (1983), Larošelu (1985), Parizu (1986. i 1990), Monpeljeu (1990) i Strazburu (1991).

Kao glumac, pojavljuje se samo u jednom dugometražnom igranom filmu Nacionalna klasa reditelja Gorana Markovića, u više nego sporednoj ulozi koja traje svega nekoliko sekundi, ali i u tri kratkometražna filma svojih studenata sa Akademije Braća Karić u Beogradu, na kojoj je bio redovni profesor.

Preminuo je u 29. novembra 1998. godine Beogradu.

Nakon njegove smrti u januaru 2006. objavljeno je šest tomova njegovog Dnevnika u izdanju novosadskog Prometeja i beogradskog Podijuma. Obimom od oko 2.500 stranica, i širinom vremenskog raspona (1956—1993), ti dnevnički zapisi - naslovljeni kao Izgnanstvo I-II, Ispljuvak pun krvi i Diarium I-III, prevazilaze sve što je u tom žanru kod nas do sada napisano i objavljeno.

Bio je oženjen novinarkom i književnicom Snežanom, ćerkom valjevskih advokata Olge (1911—1988) i Ranisava Lukića.[1] Njihova deca su Milena, Vuk i Nenad.
Država mrtvih
Tabla na zgradi gde je stanovao

Država mrtvih je poslednji film Živojina Pavlovića.

U prvoj polovini 1997. godine najavljeno je da će se uskoro pouzdano znati hoće li te jeseni Živojin Pavlović početi Rekvijem, film do koga mu je, od nekoliko projekata o kojima je razmišljao nakon Dezertera (tada starog već pet godina), izgleda najviše bilo stalo. A onda je krajem jula 1997. počeo da snima film o kome dotad nije bilo ni reči. Producent, Zoja Todorić, kao i dramski pisac Siniša Kovačević, predložili su mu da snimi film po Kovačevićevoj pozorišnoj predstavi Janez, i Država mrtvih je započeta. Za film adaptiranoj Kovačevićevoj drami. U prvom planu scenarija bio raspad jedne porodice koji je nosio simboliku raspada SFRJ. To je metafora o rastakanju SFRJ, drama identiteta ovih prostora, pa bi neko u priči o Slovencu lako prepoznao priču o Kosovu. Kao u Dezerteru, scene su rađene izuzetno naturalistički.

Film je snimljen za mesec i po dana, do polovine septembra 1997. godine. Tada iz nepoznatih razloga dolazi do zastoja u celom projektu. Stvar se nije pomerila sa mrtve tačke sve do Pavlovićeve smrti 29. novembra 1998. godine. Potom dolazi do izvesnog pomeranja, pa producent pokušava da film privede kraju. Želja porodice (a i producentkinja se složila), bila je da Slobodan Šijan završi film. Međutim, do toga nije došlo — kako zbog odugovlačenja, tako i zbog činjenice što je (zbog prethodno zakazanih obaveza), Šijan otišao u SAD.

Bilo je pokušaja da film završi Duda Ćeramilac, prvi asistent režije (koja je i na filmu Dezerter bila prvi asistent) — to je bila i želja porodice. Međutim, ni to se nije desilo.

Posao završetka se stalno odlagao sve dok se nije uključio novi producent Maksa Ćatović (Komuna) i dok nije odlučeno da finalnu verziju uradi Dinko Tucaković, reditelj koji je poznavao materijal, a bio je i Pavlovićev student.

Trudio sam se da se moj rad ne primećuje... Dinko Tucaković

Gotovo neverovatne poteškoće na putu ovog filma od samog teksta, preko snimanja i mučnog procesa montaže, pa do premijere pred publikom, pratio je i niz uzastopnih smrtnih slučajeva. Posle Pavlovića, preminuli su i direktor fotografije Aleksandar Petković, kao i glumci Dragan Maksimović, Predrag Milinković i Ranko Gučevac – što se mračno nadovezalo na naslov filma.

Međutim, i nakon završetka filma, nastaju poteškoće i odlaganja premijere. Poslednji film Žike Pavlovića Država mrtvih premijerno je prikazan pred beogradskom publikom 29. novembra 2002. godine, na četvorogodišnjicu autorove smrti.

Marketinški gotovo neispraćena, Država mrtvih premijerno je prikazana pred polupraznom salom beogradskog Sava centra. Čak je i jedan deo ekipe filma odbio da se pojavi na premijeri u Sava centru. Prema rečima reditelja, Dinka Tucakovića, ranije je bilo zamišljeno da film bude prikazan u isto vreme u Beogradu, Sarajevu, Zagrebu i Ljubljani i to baš na Dan republike (simbolično, pošto je to dan kada je i Živojin Pavlović preminuo četiri godine ranije).
Filmografija
God. Naziv Uloga
1960-e
1962. Kapi, vode, ratnici (segment„Žive vode“
1963. Grad (film) (omnibus Grad, zabranjen)
1965. Neprijatelj (1965)
1966. Povratak (1966)
1967. Buđenje pacova
1968. Kad budem mrtav i beo
1969. Zaseda
1970-e
1970. Crveno klasje
1973. Let mrtve ptice
1975. Pesma (tv film u 6 epizoda, 1974)
1977. Hajka
1980-e
1980. Doviđenja u sledećem ratu
1983. Zadah tela
1987. Na putu za Katangu
1990-e
1992. Dezerter
2000-e
2002. Država mrtvih
Bibliografija
Knjige pripovedaka

Krivudava reka (1963, 1994)
Dve večeri u jesen (1967)
Cigansko groblje (1972)
Ubijao sam bikove (1985, 1988)
Kriške vremena (1993)
Blato (1999)

Knjige novela

Dnevnik nepoznatog (1965)
Vetar u suvoj travi (1976)
Krugovi (1993)

Knjige proze

Belina sutra (1984)
Flogiston (1989)
Azbuka (1990)

Romani

Lutke; Lutke na bunjištu (1965, 1991)
Kain i Avelj (1969, 1986)
Zadah tela (1982, 1985, 1987, 1988, 1990)
Oni više ne postoje (1985, 1987)
Zid smrti (1985, 1986, 1987)
Lov na tigrove (1988)
Raslo mi je badem drvo (1988)
Vašar na Svetog Aranđela (1990)
Trag divljači (1991)
Lapot (1992)
Biljna krv (1995)
Simetrija (1996)
Dolap (1997)

Knjige eseja

Film u školskim klupama (1964)
Đavolji film (1969, 1996)
O odvratnom (1972, 1982)
Balkanski džez (1989)
Davne godine (1997)

Knjige razgovora

Jezgro napetosti (1990)
Ludilo u ogledalu (1992)

Jahač na lokomotivi, razgovori sa Živojinom Pavlovićem, SKC, 2001.
Dnevnici

Ispljuvak pun krvi (1984. zabranjen, 1990)
Otkucaji (1998)
Dnevnici I-VI (2000)

Knjiga epistolarne proze

Voltin luk (sa Goranom Milašinovićem, 1996)

Nagrade
Filmske nagrade

Zlatna maska na I festivalu mediteranskog filma za film Neprijatelj (1965. godine)
Zlatna arena za režiju na filmskom festivalu u Puli za film Buđenje pacova (1967. godine)
Srebrni medved za režiju na festivalu u Berlinu za film Buđenje pacova (1967. godine)
Velika zlatna arena na filmskom festivalu u Puli za film Kad budem mrtav i beo (1968. godine)
I nagrada za najbolji film na festivalu u Karlovim Varima) za film Kad budem mrtav i beo (1968. godine)
Zlatni lav na festivalu u Veneciji za film Zaseda (1969. godine)
Velika zlatna arena i Zlatna arena za režiju na filmskom festivalu u Puli za film Crveno klasje (1971. godine)
Zlatna plaketa za scenario, prema književnom delu na festivalu u Berlinu za film Crveno klasje (1971. godine)
Zlatna arena za režiju na filmskom festivalu u Puli za film Hajka (1976. godine)
Velika zlatna arena, Zlatna arena za režiju i Zlatna arena za scenario na filmskom festivalu u Puli za film Zadah tela (1983. godine)
Zlatni gladijator za film Na putu za Katangu (1987. godine)
Srebrna mimoza za film Dezerter (1992. godine)
Feliks romulijana (lat. Felix romuliana) za životno delo
Zlatna maslina za najbolji film na festivalu mediteranskog filma u Bastiji, za film Dezerter (1992. godine)

Književne nagrade

Nagrada Isidora Sekulić za kreativno spisateljstvo. Za knjigu pripovedaka Dve večeri u jesen (1967. godine)
Andrićeva nagrada za pripovetku. Za knjigu pripovedaka Kriške vremena (1993. godine)
NIN-ova nagrada za roman godine. Za roman Zid smrti (1985. godine)
NIN-ova nagrada za roman godine. Za roman Lapot (1992. godine)