ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 2008.
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Prevod: Dragan Purešić


Beograd 2008. Tvrd povez, zaštitni omot, ilustrovano, pesme uporedo na srpskom i engleskom jeziku, 285 strana.


Na predlistu posveta prevodioca akademiku Vladeti Jerotiću.

Knjiga je odlično očuvana.



Volt Vitman (1819-1992), najuticajniji američki pesnik, raskida sa dotadašnjom praksom ugledanja na engleske uzore i korišćenja tradicionalnog pesničkog jezika i formi, utirući pritom put onome što se naziva modernom poezijom. Ukida dotadašnje razgraničenje između jezika poezije i jezika svakodnevice; u . Vitmanovom slučaju, ovo drugo se konkretno odnosi na jezik novina, popularne nauke i sl. On odbacuje konvencionalni metar i rimu, i dolazi do jedne vrste eksperimentalnog stiha, dugog, nerimovanog i bez određenog metra, koji glasu kojim peva - glasu čud(es)nog sklopa govorništva, novinarstva i Biblije — daje posebnu snagu. Taj stih je celog života usavršavao u okviru pesničke zbirke pod nazivom Vlati trave, koja se prvi put pojavila 1855. godine. Na naslovnoj strani je, u otisku sa dagerotipije, sam Vitman, izazivačka pogleda pod nakrivljenim šeširom, u radnoj odeći, s jednom rukom u džepu, s drugom o boku. Ime autora i izdavača se tu ne pominje; tek u jednoj od pesama zbirke nailazi se na pesnikovo ime. Knjiga sadrži predgovor i dvanaest pesama bez naslova. U predgovoru se Vitman zalaže za stvaranje nezavisne i samosvojne američke poezije, govoreći, po ugledu na Emersona, o Americi kao najvećoj pesmi, kao naciji mnogih nacija, čija su najveća vrednost njeni obični ljudi, ispred kojih stoji i koje predstavlja upravo savremeni pesnik, kao arhetipska ličnost novoga sveta, reprezentativna i tipična, koja govori, potpuno iskreno i jednostavno, u ime svakog muškarca i žene tog podneblja (otud možda i nepominjanje imena autora na knjizi) i odražava američku nacionalnu baštinu, u pogledu njene istorije, specifičnih elemenata, fizičke sredine. Pesnik je u potpunom skladu sa duhom svoje zemlje; on sadrži sve ono što nju čini. U sebe prima svu njenu raznolikost, koja iz njega izlazi kao jedinstvena. On, kao prorok — u smislu pronicanja u nevidljivu suštinu pojavne stvarnosti i potrebe da to iskustvo prenese drugima — u koga se slivaju prošli i budući događaji, vidi najdalje i vodi. Vitman je najveći deo tiraža od oko osam stotina primeraka, štampanog o sopstvenom trošku, razdelio. Jedan je poslao Emersonu, koji mu je uzvratio pismom punim oduševljenja, pozdravljajući nepoznatog pesnika „na početku jedne velike karijere“. Vitman je, doduše bez Emersonovog znanja, ovo pismo objavio, što je, uz nekoliko kritika koje je o svom delu sam napisao i objavio anonimno, skrenulo pažnju čitalačke publike na ovu knjigu, s obzirom na to da je Emerson bio najveći književni autoritet Amerike toga doba. Godine 1856. pojavilo se drugo izdanje zbirke, sa Emersonovim pismom umesto predgovora i sa još dvadeset novih pesama, uz onih dvanaest iz prve zbirke. Treće izdanje je objavljeno 1860. godine i sadržavalo je, uz stare, osamdeset i šest novih pesama... Za Vitmanova života objavljeno je devet izdanja, od kojih je poslednje imalo blizu četiri stotine pesama. Zbirka je, poput organizma, rasla i razvijala se kroz nova izdanja, u kojima je Vitman dodavao, izbacivao, prerađivao, menjao, što je, konačno, u skladu sa njegovim shvatanjem da ništa nije dato i nepromenjivo, već da je sve podložno rastu, napretku, preobražaju, i kao takvo - večnom životu.