ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1976
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Pun naziv: „Kuća bez kvaka” – Dragiša Ajdić
Pismo: Ćirilica
Broj strana: 66
Povez: Broš
Visina: 20 cm
Stanje: Odlično

Dragiša V. Ajdić, srpski slikar, vajar i pesnik, rođen je 30. oktobra 1928. godine u Bitolju. Upravo tu je, do svoje trinaeste godine, proveo jedini bezbrižni deo svog života. Na Vidovdan 1941. godine njegova porodica odatle biva proterana i dolaze u Kraljevo.

Veoma brzo po dolasku, u masovnoj odmazdi, streljaju mu oca Vasilija. Silom novonastalih prilika Dragiša, pored gimnazije, preuzima ulogu muške glave u porodici i počinje da radi kao `nosač za varoš `, preprodavac raznih stvari, i druge teške poslove da bi pomogao majci u odgajanju svojih sestara i braće.

dragisa v ajdic biografija poezija pesme stihovi

Još kao gimnazijalac pisao je pesme i slikao nagoveštavajući budućeg, nesuđenog vajara i nesvakidašnjeg umetnika. U proleće 1952. godine Dragiša (tada već student) u pratnji bivšeg školskog druga iz Kraljeva pokušava da prebegne preko granice u Grčku, ali to im bekstvo nije uspelo i Dragiša je zbog toga kroz ceo svoj kasniji život preživljavao raznorazne torture komunističke vlasti. Prvo su ga bacili u skopsku tamnicu `Kaster`, odatle sproveden u Vojnu nervnu bolnicu u Skoplju, zatim prosleđen u istražni zatvor u Beograd iz koga ga šalju na VMA – nervno deljenje i na kraju stiže u zloglasni Guberevac – koji je sam prozvao `Kuća bez kvaka` (u kojoj je mnogo čestitih Srba u ono vreme gubilo um i glavu).

Dragiša V. Ajdić za javnost hladno i odsečno AD, za bliske i voljeno umilno Dago – za života je objavio dve tzv. `samizdat` zbirke pesama i to `Vijuga ludila ` izašla je 1962. godine, a `Kuća bez kvaka` 1976. godine. Posthumno iz njegove bogate pesničke zaostavštine izdata je 1989. zbirka pesama `Beograde grade` i autobiografski zapis o njegovom bekstvu roman `Kaster`. Kao slikar je priredio pet samostalnih izložbi. To su 1963. (Atelje 212); u Bitolju 1969. (Galeriji gradske džamije); 1970. (Klubu studenata Filozofskog fakulteta u Beogradu), zatim 1976. (Klubu pozorišnih umetnika Savremenog dramskog pozorišta u Beogradu) i najznačajnija izložba 1980. godine u foajeu bioskopske sale Doma omladine u Beogradu. Ova dela su jedina telesna i duhovna deca, jer mu burni život u brojnim uskraćivanjima i brza smrt nisu omogućile da stigne ni do voljene žene, ni do mnogo željene dece. Jednom prilikom rekao je: `Slikari su me hvalili da sam najbolji pesnik među slikarima, pesnici su tvrdila da sam najbolji slikar među pesnicima – toliko o prihvatanju, ne mene, nego mog rada`.

Rafalnom i pojedinačnom paljbom svojih stihova AD je rešetao zidove kazamata u kojima je bio zatvaran i okivan, a isceliteljskom slikom spontano rođenog slikarstva branio je napaćenu dušu i izranjavano telo u nadljudskom hodu kroz tajni pakao i javno čistilište vremena u kom je bio osuđen na takav iznuđeno otuđeni život. Njegov život i celokupno umetničko delo, odbrana su čovekovog dostojanstva, njegove večne žudnje za slobodom.

Dragiša Ajdić je umro 5. marta 1982. godine Poslednja želja bila mu je – `Ne sahranjujte me u ovu zemlju`. Kremiran je.








{KTJ}
tags: