Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Dragisa Ajdic - Vijuga ludila



Autorsko izdanje (samizdat), Beograd, 1962. godine na 95. strana, ilustrovano.



Knjiga je odlicno ocuvana.
Na zalost, zbog loseg lepka neke stranice su krenule da se odvajaju.




Dragiša V. Ajdić, srpski slikar, vajar i pesnik, rođen je 30. oktobra 1928. godine u Bitolju. Upravo tu je, do svoje trinaeste godine, proveo jedini bezbrižni deo svog života. Na Vidovdan 1941. godine njegova porodica odatle biva proterana i dolaze u Kraljevo.

Veoma brzo po dolasku, u masovnoj odmazdi, streljaju mu oca Vasilija. Silom novonastalih prilika Dragiša, pored gimnazije, preuzima ulogu muške glave u porodici i počinje da radi kao `nosač za varoš `, preprodavac raznih stvari, i druge teške poslove da bi pomogao majci u odgajanju svojih sestara i braće.

Još kao gimnazijalac pisao je pesme i slikao nagoveštavajući budućeg, nesuđenog vajara i nesvakidašnjeg umetnika. U proleće 1952. godine Dragiša (tada već student) u pratnji bivšeg školskog druga iz Kraljeva pokušava da prebegne preko granice u Grčku, ali to im bekstvo nije uspelo i Dragiša je zbog toga kroz ceo svoj kasniji život preživljavao raznorazne torture komunističke vlasti. Prvo su ga bacili u skopsku tamnicu `Kaster`, odatle sproveden u Vojnu nervnu bolnicu u Skoplju, zatim prosleđen u istražni zatvor u Beograd iz koga ga šalju na VMA – nervno deljenje i na kraju stiže u zloglasni Guberevac – koji je sam prozvao `Kuća bez kvaka` (u kojoj je mnogo čestitih Srba u ono vreme gubilo um i glavu).

Dragiša V. Ajdić za javnost hladno i odsečno AD, za bliske i voljeno umilno Dago – za života je objavio dve tzv. `samizdat` zbirke pesama i to `Vijuga ludila ` izašla je 1962. godine, a `Kuća bez kvaka` 1976. godine. Posthumno iz njegove bogate pesničke zaostavštine izdata je 1989. zbirka pesama `Beograde grade` i autobiografski zapis o njegovom bekstvu roman `Kaster`. Kao slikar je priredio pet samostalnih izložbi. To su 1963. (Atelje 212); u Bitolju 1969. (Galeriji gradske dzamije); 1970. (Klubu studenata Filozofskog fakulteta u Beogradu), zatim 1976. (Klubu pozorišnih umetnika Savremenog dramskog pozorišta u Beogradu) i najznačajnija izložba 1980. godine u foajeu bioskopske sale Doma omladine u Beogradu. Ova dela su jedina telesna i duhovna deca, jer mu burni život u brojnim uskraćivanjima i brza smrt nisu omogućile da stigne ni do voljene žene, ni do mnogo željene dece. Jednom prilikom rekao je: `Slikari su me hvalili da sam najbolji pesnik među slikarima, pesnici su tvrdila da sam najbolji slikar među pesnicima – toliko o prihvatanju, ne mene, nego mog rada`.

Rafalnom i pojedinačnom paljbom svojih stihova AD je rešetao zidove kazamata u kojima je bio zatvaran i okivan, a isceliteljskom slikom spontano rođenog slikarstva branio je napaćenu dušu i izranjavano telo u nadljudskom hodu kroz tajni pakao i javno čistilište vremena u kom je bio osuđen na takav iznuđeno otuđeni život. Njegov život i celokupno umetničko delo, odbrana su čovekovog dostojanstva, njegove večne žudnje za slobodom.

Dragiša Ajdić je umro 5. marta 1982. godine Poslednja želja bila mu je – `Ne sahranjujte me u ovu zemlju`. Kremiran je.