ISBN: Ostalo
Godina izdanja: Ho
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Paul Celan[1] (23. novembar 1920. Černovci, tadašnja Rumunija, sadašnja Ukrajina - 20. april 1970. Pariz) bio je pesnik, prevodilac i esejista nemačkog jezičnog izraza. On je rođen kao Paul Ančel (Antschel ili Ancel) u porodici nemačkih Jevreja cionista.

Biografija
Godine 1938. upisuje studije medicine u Toursu (Francuska), ali ih ubrzo napušta. Već sledeće godine vraća se u rodno mesto (koje će 1940. biti priključeno SSSR-u) i upisuje studije rumanistike.[2] Po ulasku nemačkih trupa u grad 1941. odveden je na prisilni rad na izgradnji puteva. Godinu dana kasnije njegovi su roditelji transportovani u radni logor Mihailovka. Otac mu umire od tifusa, a smrt majke – ubijene pucanjem u zatiljak, biće kasnije centralni motiv u njegovoj poeziji.[3] Sam Celan biva takođe zatočenik radnog logora sve do 1943. U oslobođene Černovce, nakon bega iz logora, vratio se 1944. Nakon kratkih studija anglistike, zapošljava se 1945. kao lektor i prevodilac u jednom izdavačkom poduzeću u Bukureštu. U to vreme stupa u kontakt sa Rozom Auslender i objavljuje prve pesme u časopisu „Agora”. Istovremeno se bavi prevođenjem Kafke.

Godine 1947, napušta staljinizmom pritisnutu Rumuniju i nakon kratkog boravka u Beču 1948. (poznanstvo sa Ingeborgom Bahmanom) konačno se nastanjuje u Parizu. Od tada pesme piše isključivo na nemačkom jeziku. Studira germanistiku i lingvistiku i nakon toga radi na Višoj normalnoj školi kao lektor nemačkog jezika. Prevodi nemačke, ruske i engleske pesnike: Remba, Bloka, Mandeljštama, Jesenjina, Šekspiraa i mnoge druge pesnike na nemački jezik.

U jesen 1969. putuje u Izrael. Dana 20. aprila 1970, okončava svoj život samoubistvom u Parizu, skokom u parisku reku Senu.

Nagrađen je književnom nagradom grada Bremena 1958, a 1960. Bihnerovom nagradom, i 1964. Velikom nagradom za umetnost Severne Rajne-Vestfalije.

Poetika
On se bavio pitanjima jezika. Pokušao je izvan jezičnih konvencija iznova da imenuje neizrecivo, nastup ćutnje u jeziku, dopirući do krajnjih granica izrecivog. Svoju prvu knjigu objavio je 1948. godine, u doba u kojem je uticaj Rajner Marije Rilke još trajao, a druga slava Gotfrida Bena ponovno započinjala, te ta dva velikana omeđuju otprilike iz daljine Celanov put. Književni rad započinje prevodima Rilke, i nešto kasnije, prevodima srednjovekovne poezije na rumunski.

Osnovna Celanova figura je paradoks. U svoje pesništvom uveo je „protivrečje” (Gegenwort) kao pravu reč apsurda. U njegovom delu su vrlo često reči suprotne po smislu a slažu se prema zvukovnim asocijacijama. Pesme su mu slike u koje kao da se uvukla večnost, dakle statične su, obraćaju se i ne pripovedaju već kazuju, ili bolje: pokazuju. Pesništvo je to s vrlo malo glagola, a i ono malo njih izgubilo je svoja vremenska obeležja te stoji u infinitivnim oblicima, beležeći samo neodređenu protežnost. Pesme su uglavnom pisane u trećem licu. U svojim kasnim pesmama izrezuje sliku po njezinim obrisima te kroz tako nastali otvor u inače zatvorenom svetu pokazuje, ili barem daje naslutiti, nešto od beskrajnih i večnih prostora.