ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 377 / 416
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Čovjek iza brda - Pjesme u prozi. Srećko Kosovel, prevod Josip Osti. Izdavač: Glas, Banja Luka 1989;


Srečko Kosovel (Sežana, 18. mart 1904 — Tomaj, 27. maj 1926) je bio slovenački pesnik.[1]

Kosovel je umro mlad, sa samo 22 godine, i tokom života nije objavio nijednu knjigu ali se u potonjoj istoriji književnosti i knjiženoj kritici smatra za jednog od najistaknutijih slovenačkih pesnika.

Biografija
Rođen je 1904. godine od Antona i Katarine Kosovel u Sežani, koja se tada nalazila u Austrougarskoj. Njegova majka koja je poticala od slovenačke familije iz Trsta imala je 40 godina kada ga je rodila. Njegov otac je bio učitelj. Srečko je bio najmlađi od petoro dece, a živeli su u selu Tomaj do 1924.

Djetinstvo je proveo u Krasu, a školovao se u Ljubljani, gdje je završio gimnaziju 1922, pohađao studije slavistike, romanistike i filozofije sve do neposredno pred smrt.

Pisao je od najmlađih dana. Sa 11 je jedna njegova pesma je publikovana u magazinu Zvonček. Prvi svetski rat je bio traumatizovajući za njega, pogotovu kada su se borbe od 1915. godine vodile na 15 kilometara od njegovom mesta stanovanja.

Umro je od meningitisa kao slušalac romanistike i slavistike u Ljubljani 27. maja 1926. godine.[1]

Dela
Napisao je: Zlatni čon, Integrali, a posthumno su objavljena Sabrana djela (1977).[1]

Godine 1922. godine pokrenuo je s drugovima časopis Lepa Vida; 1924. godine osnovao literarno-dramsku grupu `Ivan Cankar`; učestvovao pri izdavanju časopisa Mladina.[1]

Kosovelova poezija proizilazi iz tri umetnička pokreta: impresionizam, ekspresionizam i konstruktivizam. Takođe u njegovoj poeziji se nalaze elementi dadaizma, nadrealizma i futurizma. Njegov stil je veoma kompleksan da bi mogle da se identifikuj pojedini umetnički pokreti. Njegova dela pokazuju njegovu brigu prema socijalnim i političkim problemima na prostorima Slovenije. Njegovi stihovi su puni humora, ironije i osećanja tragedije.

Motiv smrt bio je stalno prisutan u njegovoj poeziji, a neprestana slutnja smrti uspostavljali su mjeru njegovog odnosa prema životu. Njegov ekstatičan doživljaj prirode i života preobratio se u ekstazu smrti, te je tankoćutni pjesnik krasa bio, istovremeno, i tamnosluti lirik smrti. Razotkrivao je sve prisustvo haosa, „haosa u nama i oko nas“, ali nije rezimirao, nego ga je smatrao životom koji proživjeti. Za njega je realizam bio junaštvo gledati život kakav jeste, a ipak ga živjeti.

Često se upoređuje sa drugim evropskim autorima njegove generacije poput Mađara Atile Jožefa, Italijana Cezare Pavese ili Španca Federika Garsije Lorke.