ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 267
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta!

Kolja Mićević (Banja Luka, 15. februar 1941 — Banja Luka, 17. novembar 2020) bio je srpski prevodilac, pjesnik, esejista i publicista. Živio je i radio u Parizu. Bio je član Srpskog književnog društva, Udruženja književnika Republike Srpske i Udruženja za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju Adligat.

Mićević je preveo Danteovu Božanstvenu komediju na francuski i srpski jezik, kompletan poetski opus Edgara Alana Poa, gotovo sve klasike i druge relevantne francuske pjesnike, Riznicu Bruneta Latinija, nekoliko srednjovjekovenih romana u stihu, sonete Franca Prešerna, pojedina djela Federika Garsija Lorke i mnoge druge prevode. Pored prijevodilačkog rada pisao je poeziju na srpskom i francuskom jeziku, eseje, muzikološka djela, članke, oglede o prevodilaštvu i publicistička djela.

Opisivan od strane savremenika kao renesansni čovjek, Mićević je za svoj rad nagrađen je brojnim nacionalnim priznanjima, Zlatnom medaljom Francuske akademije i proglašen je počasnim građaninom Banjaluke....

Otac mu je bio kovač i solunski borac a majka domaćica.[1] Mićević je bio deseto dijete u porodici.[1] Drugi svjetski rat je proveo sa majkom, dok mu je otac završio u logoru a sestra Zora se borila u partizanima. Ustaše su Mićevića i njegovu majku u tom periodu prinudno pokatoličile. U Banjoj Luci je završio osnovnu školu i gimnaziju. U mladosti se aktivno bavio sportom.[2] Studirao je Svjetsku književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu.[3]

Radio je kao lektor za Srpskohrvatski jezik na Sorboni i obavljao je funkciju savjetnika za kulturu Ambasadora BiH u Francuskoj.[4]

Prije raspad Jugoslavije 1989. sa nekoliko istaknutih umjetnika se zalagao za osnivanje udruženja „Nezavisni pisci Jugoslavije”.[5] Napuštanje Banja Luke i zavičaja doživljavao je kao prinuđeni egzil.[6]

Bio je član direkcije mediteranskog francuskog festivala Voix Vives iz Seta, zadužen za područje nekadašnje Jugoslavije.[7]

Njegov prevod Komedije i pojedinih drugih djela crtežima je obogatio Vladimir Veličković.[8] Mićević je održao seriju predavanja na temu Dante naš blizanac (Dante notre Gémeau) u Italijanskom kulturnom centru u Parizu.[3]

Preminuo je od posljedica virusa Kovid-19.[9]

Savremenici su ga nazivali „renesansnim čovjekom”.[10][11]

Nagrade
Nagrada Miloš N. Đurić, 1972.[3]
Nagrada beogradskih klokotrista, za zbirku Štrik i Šija[3]
Nagrada Stanislav Vinaver[3]
Nagrada Sreten Marić[3]
Nagrada Miroslav Antić[3]
Kočićeva nagrada[3]
Vukova nagrada[3]
Zlatni beočug Kulturno-prosvetne zajednice Beograda[3]
Zlatna medalja Francuske akademije 1989. za širenje francuske kulture i jezika[3]
Kočićevo pero[12]