ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski
Godina izdanja: Ss

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Nastasijevic
Baranin
Vazov

Ivan Vazov (bug. Иван Вазов; Sopot, 9. jul 1850 — Sofija, 22. septembar 1921) je bio bugarski pesnik, pripovedač, romanopisac i akademik.[1][2][3] He was born in Sopot, a town in the Rose Valley of Bulgaria (then part of the Ottoman Empire). The works of Ivan Vazov reveal two historical epochs - the Bulgarian Renaissance and the Post-Liberation (from Ottoman Empire rule) epoch. Ivan Vazov holds the highest honorary title of the Bulgarian Academy of Sciences - Academician. He acted as Education and People Enlightenment Minister from September 7, 1897, until January 30, 1899, representing the People`s Party.

Biografija
Ivan Vazov je rođen u Sopotu, u porodici uspešnog trgovca. Školu je pohađao najpre u svom rodnom gradu, a kasnije u Kaloferu kod učitelja Botja Petkova, oca bugarskog pesnika i revolucionara Hrista Boteva.[4] Tamo se upoznao s ruskom i francuskom literaturom, a 1866. prešao je u Plovdivsku gimnaziju gde je učio grčki, turski i francuski jezik. Godine 1870. Vazov je otišao u Rumuniju kod svog strica. Tamo je naučio rumunski i počeo je čitati rumunsku poeziju. Istovremeno je počeo slati svoje patriotske pesme bugarskim emigrantskim časopisima - Sloboda i Otadžbina. Kasnije je nekoliko godina radio kao učitelj i prevodilac. Prve pesničke zbirke Praporec i gusla i Tuga Bugarske je objavio 1875, a nakon oslobodilačkog Rusko-turskog rata 1878. godine je izašla i njegova zbirka Izbavljenje.

Posle oslobođenja Bugarske učestvovao je aktivno u društvenom i političkom životu zemlje. Nekoliko godina je živeo u Plovdivu i bio je predstavnik Narodne stranke u Oblasnoj skupštini. Plovdivski period je izvanredno plodan u stvaralačoj biografiji Vazova. Tada je počeo izdavati književno-naučni časopis Nauka, a zajedno s Konstantinom Veličkovom i književni časopis Zora. Istovremeno je objavio svoju čuveni pesničku zbirku Epopeja zaboravljenih (1881-1884) i pripovesti Nemili-nedragi (1883) i Stričevi (1884). Od 1886. do 1889. zbog političkih razloga Vazov napušta Bugarsku i izvesno vreme živi u Odesi gde piše svoj najpoznatiji roman Pod jarmom. Nakon povratka u Bugarsku do kraja svog života ostaje u Sofiji, napisavši još puno pesničkih knjiga, pripovesti, drama, kritičkih tekstova, romana i putopisa.[5]

Godine 1874, uključio se u borbu za nezavisnost svoje zemlje od Osmanskog carstva.[6][7] U Sopot se vratio 1875. godine, gde je postao član mesnog revolucionarnog komiteta. Posle neuspeha Aprilskog ustanka 1876,[8] morao je da pobegne iz zemlje, vraćajući se u Galac, gde je većina preživelih revolucionara prognana. Tamo je postavljen za sekretara odbora. Vazov je verovatno bio pod velikim uticajem Boteva, koji je bio idejni vođa bugarskog revolucionarnog pokreta. Svoje čuvene pesme počeo je da piše sa Botevom i još nekim bugarskim emigrantima u Rumuniji. Godine 1876, objavio je svoje prvo delo Zabava i gusle, a zatim Bugarske tuge 1877. godine.

Bugarska je povratila svoju nezavisnost 1878. kao rezultat Rusko-turskog rata i Vazov je napisao čuveni Ep o zaboravljenima.[9][10] On je postao je urednik političkih revija Nauka i Zora. Međutim, zbog progona rusofilske političke frakcije ponovo je bio primoran na izgnanstvo, ovoga puta u Odesu. Vrativši se u Bugarsku uz pomoć majke Sube Vazove, počeo je da predaje. Sledeći Vazov boravak je bio u Svištovu, gde je postao državni službenik.



Dušan Baranin (Žabljak, 3. avgusta 1903. — Beograd, 1. septembar 1978)[1] bio je srpski i jugoslovenski književnik, publicista i učitelj.[2]

Pisao je romane i romansirane biografije o događajima i ličnostima iz srpske istorije 19. veka. Pisao je o Proti Mateji Nenadoviću, Mehmed-paši Sokoloviću, Karađorđu, hajduk Veljku Petroviću, knezu Milošu Obrenoviću, knezu Mihailu Obrenoviću, sultaniji Mari Branković i drugim istorijskim ličnostima.[3]

Biografija
Dušan Baranin je rođen u seljačkoj porodici i osnovnu školu je završio u rodnom mestu. Školovanje je nastavio u Pljevljima, gde završava šest razreda gimnazije, učiteljsku školu u Skoplju i višu pedagošku školu u Beogradu.[2] Takođe je apsolvirao na Katedri za istoriju Filozofskog fakulteta.

Odgojen u duhu narodne poezije, Baranin svoje prve književne inspiracije i umetnička saznanja nalazi u motivima i legendama iz narodnih pesama, predanja i pripovedaka. Kasnije se odaje pomnom čitanju velike ruske literature 19. veka. Njegovo interesovanje je isključivo vezano za staru realističku prozu. To može da se vidi po Baraninovom načinu opisivanja pojedinih istorijskih ličnosti.

Najzanimljivije je da iz romana Dušana Baranina saznajemo kolika je bila povezanost naroda Srbije sa ljudima iz Hercegovine, Bosne i Crne Gore i ostalih krajeva u borbi za slobodu i vaskrs srpske države. U celokupnom Baraninovom pripovedačkom i romansijerskom opusu, izdvajamo ciklus njegovih istorijskih romana. Niz godina, sistematskim proučavanjem 19. veka, Baranin je uspeo ono što nijednom njegovom prethodniku nije pošlo za rukom: da svestrano prouči istorijske činjenice i da maštovito dočara ideale i surovu stvarnost burnog razdoblja srpskog 19. veka. Dušan Baranin je, sa suprugom Ružicom, dvadesetih godina prošlog vijeka, bio učitelj u velikom semberskom selu Brodac (Republika Srpska) i tu je napisao tri romana: `Golaći`, `Njih troje` i `Gladni zemlje`. Sa Bročanima je osnovao i pozorišnu grupu sa kojom je pripremao i izvodio u ovom selu, ali i u Semberiji i Mačvi, djela Milovana Glišića, Petra Kočića, Janka Veselinovića i drugih srpskih autora. Kada je odlazio iz Broca ispratilo ga je cijelo selo. Romani Dušana Baranina zadobili su široku čitalačku publiku, iako nisu imali ni oficijelnu podršku, ni podršku kritike. Baranin je, naime, uspeo da otkrije i zadovolji potrebe tadašnje čitalačke publike, željne da se posredstvom književnih dela, ako već nije mogla drugačije, upoznaje i s onim tokovima istorije koji nisu morali voditi onome što je bila tadašnja savremenost.


Momčilo Nastasijević (Gornji Milanovac, 6. oktobar 1894 — Beograd, 13. februar 1938) bio je srpski pesnik koji je pripadao modernim tendencijama u srpskom pesništvu između dva rata.[1]

Biografija
Momčilo Nastasijević je rođen u Gornjem Milanovcu 1894. godine u porodici Nastasijević koja je dala nekoliko umetnika.[2] Osnovnu školu je učio u Gornjem Milanovcu, zatim u Čačku, da bi je završio u Beogradu, gde kasnije studira francuski jezik i književnost. Za vreme Prvog svetskog rata ponovo živi u Milanovcu. Posle rata, cela porodica se seli u Beograd, a Momčilo nastavlja studije i živi u krugu pesnika i prijatelja zainteresovanih za umetnost. Godine 1923. provodi leto u Parizu, pomoću ferijalne stipendije. Po završenim studijama radi u Beogradu kao gimnazijski profesor i na tom poslu ostaje do svoje smrti. Sa objavljivanjem svojih dela počinje kasnije nego njegovi generacijski drugovi Rastko Petrović, Miloš Crnjanski, Desanka Maksimović i drugi. Piše sporo, razvija se, eksperimentiše. Odsustvuje iz javnog života i sa godinama se sve više usamljuje. Godine 1932. objavljuje svoju prvu pesničku zbirku „Pet lirskih krugova“, koja odjekuje u užim čitalačkim krugovima, a u antologijama poezije toga vremena zastupljen je obično sa po samo jednom pesmom. Krhke građe, Nastasijević oboleva od tuberkuloze i umire 1938. u četrdeset četvrtoj godini života.[3]

Godinu dana posle njegove smrti, njegovi prijatelji izdaju celokupna dela: Pesme, Rane pesme i varijante, Hronika moje varoši, Iz tamnog vilajeta, Rane priče, Drame, Muzičke drame, Misli i Eseji. Ni ovo izdanje nije afirmisalo Momčila Nastasijevića u široj javnosti.[3] Kasnije se o Nastasijeviću ponovo govori, ali se ni danas (2010. godine) ne može reći da je omiljen i opštepoznat pesnik, kao ni da je potpuno otkrivena njegova veličina i značaj.

Slavista Robert Hodel je načinio i preveo izbor njegovih dela na nemački jezik, knjigu pod nazivom „Sind Flügel wohl“ objavio je izdavač Leipziger Literaturverlag.[4] Pesme su štampane dvojezično, a osim poezije uključena su i dva prozna dela samo na nemačkom jeziku.