ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski
Godina izdanja: Tv

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Čarape kralja Petra - Milovan Vitezović

Kada je sredinom avgusta 1921. godine preminuo stari srpski kralj Petar I Karađorđević, i to u starim vunenim čarapama, njegovom sinu Đorđu, Nikola Pašić je izjavio saučešće rečima: „Umro je veliki kralj i veliki otac“. Priču o debelim vunenim čarapama koje je za svog sina Marinka, isplela Makrena Spasojević iz Slovca, i potom zamolila kralja Petra da mu ih preda, Milovan Vitezović je pretvorio u roman, koji je posle Dana šestog, Srpske trilologije i Vremena smrti, danas spada u red najznačajnijih srpskih dela o Prvom svetskom ratu.
Ovo, dvadeseto izdanje još jednog kultnog Vitezovićevog romana pojavljuje se uoči obeležavanja stogodišnjice početka Prvog svetskog rata. Čarape kralja Petra proglašene su Zlatnim bestselerom za 1995., 1996. i 1997. godine, a doživeo je i više izdanja i na grčkom, italijanskom, rumunskom i engleskom jeziku

„Vi ste Srbin?“ pitao je legendarni bard svetskog filma Džon Ford tada mladog kritičara i novinara, budućeg slavnog američkog reditelja srpskog porekla Pitera Bogdanovića, i dodao: „Srbi imaju jednu fotografiju koja je gotov film. Postoji iz Prvog svetskog rata fotografija starog kralja Petra kako se na volovskim kolima 1915. povlači preko Kosova. I kada bi se taj kadar odmrznuo i pokrenuo, pred nama bi bio pravi pravcati film o velikoj drami srpskog naroda i njegovog kralja.“
(Prema svedočenju Pitera Bogdanovića)




Stari Kralj Petar je poslednji naš vladar koji je izgledao kao iz niza vladara dinastije Nemanjića, po onom što je u njemu bilo najbitnije: po pobožnosti i po herojstvu. Priličilo mu je da pred svojom vojskom bude viteški obučen i on i njegov konj. On u čeličnom oklopu, sa štitom i teškim mačem, a na grudima sa znamenom krstonosca.
Jovan Dučić (iz Staze pored puta)




U delu Čarape kralja Petra Vitezović slika veliku i dragu ličnost srpskog kralja Petra Oslobodioca: u njegovoj brizi za vojnika u Prvom svetskom ratu, na njegovom zajedničkom putu sa stradalnim narodom. „Čika Pera“ se tu vidi kao istinski narodni kralj, domaćin i prijatelj, čija saživljenost sa patnjom ratnika nije stvar literarne fikcije, već sinteze fakta i simpatije, iskustva i emocije pisca koji sluša i čuje ritam istorije svog naroda.
Miroslav Egerić (reč na promociji u Bijeljini 1995)



Milovan Vitezović (Tubići, kod Kosjerića, 11. septembar 1944 — Beograd, 22. mart 2022) bio je srpski književnik, scenarista i univerzitetski profesor.

Pisao je pesme, romane, eseje, kritike, aforizme, filmska i TV scenarija. Objavio je oko pedeset knjiga u preko dvesta izdanja; zastupljen je u preko pedeset antologija srpske i svetske poezije, proze, književnosti za decu, aforizama, fantastike i televizijskih drama.

Knjige je objavljivao na nemačkom, engleskom, rumunskom, francuskom, italijanskom, slovenačkom, makedonskom, ruskom, mađarskom, i grčkom jeziku. Prevođen je i objavljivan u periodici i antologijama na poljskom, češkom, letonskom, mađarskom, francuskom, švedskom, hebrejskom, kineskom, bugarskom i albanskom jeziku. Aforizmi su mu objavljivani u nizu evropskih novina, od hamburškog Sterna, do moskovske Nedelje, prevođeni i na grčki, rumunski, hebrejski, švedski, italijanski i druge jezike.

Bio je jedan od retkih srpskih pisaca čija je knjiga bila zabranjena, pa čak i spaljivana u svom prvom izdanju; radi se o zbirci aforizama Srce me je otkucalo. Njegovi satirični tekstovi često su objavljivani u Ježu. Autor je mnogih televizijskih drama i serija, tekstova za pozorišna izvođenja i filmskih scenarija. Televizijski filmovi snimljeni po njegovim scenarijima prikazivani su na evropskim televizijama ORF i ZDF.

Serija Vuk Karadžić donela mu je Evropsku nagradu za televiziju.

Biografija
Rođen je u selu Tubići (u zaseoku Vitezovići) kod Kosjerića 11. septembra 1944. godine. Školovao se u Tubićima, Kosjeriću, Užicu i Beogradu; diplomirao je na Filološkom fakultetu, odsek opšta književnost, potom i na Fakultetu dramskih umetnosti, odsek dramaturgija.

Bio je operativni urednik u Književnim novinama; u omladinskoj reviji Susret omladine, radio je kao urednik za književnost do 1969. godine, a od tada kao urednik glasila Čivija. Funkciju urednika igranih serija na RTS-u imao je od 1977. do 1991. godine, kada postaje glavni urednik Umetničko–zabavnog programa RTS-a. Bio je član Udruženja književnika Srbije i srpskog PEN centra; govorio i pisao za Nacionalnu reviju, magazin o nacionalnoj baštini Srbije. Izabran je za predsednika Udruženja književnika Srbije 2018. godine.

Kada je u ratnom stanju tokom NATO bombardovanja dobio naredbu da napravi spisak ljudi Umetničkog programa za prinudne odmore i izgledno otpuštanje, poslao je spisak sa samo jednim imenom – Milovan Vitezović. Zato je suspendovan, smenjen i poslat na prinudni odmor, koji se odužio godinama.

Na Akademiju umetnosti pozvan je da u zvanju docenta od 2001. godine predaje Filmski i TV scenario. Nakon toga bio je u zvanju redovnog profesora na Katedri za dramaturgiju.

Upravni odbor Udruženja književnika Srbije predložio ga je 30. marta 2012. za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti, ali nije izabran.[1] Izabran je za akademika Akademije nauke i umjetnosti Republike Srpske 2021. godine.

Otvorio je 64. Beogradski sajam knjiga 20. oktobra 2019. godine.[2]

Preminuo je u Beogradu, 22. marta 2022. godine, usled komplikacija izazvanih korona virusom.[3][4] Sahranjen je 26. marta na groblju Lešće.[5]

Nagrade
Dobitnik je brojnih nagrada od kojih su najznačajnije: Zmajeve dečje igre (1978. god.), Velika bazjaška povelja (2005), Kočićeva nagrada (2005. god.) – Republika Srpska, Zlatno Gašino pero (2006. god.), nagrada Glasa javnosti Meša Selimović drugo mesto (2000. god.).

Bio je kandidat za Antologiju najboljih svetskih satiričara koja je objavljena u SAD 2007. godine.

U Novom Sadu, juna 2007. godine, pripala mu je čast da dobije Zmajev pesnički štap i otvori Zmajeve dečje igre, najveći festival dečjeg stvaralaštva u Evropi.

Dobitnik je ruskog odlikovanja `Zlatni vitez`. Primljen je u ruski red Vitezova slovenske duhovnosti, kulture i umetnosti.

Ekranizacija njegovog romana Lajanje na zvezde osvojila je prestižnu domaću nagradu Zlatna novosadska arena i nagradu festivala u Herceg Novom.

Patrijarh srpski Irinej ga je 22. februar 2012. odlikovao Ordenom Svetog despota Stefana,[6][7] a 2. februara 2017. Ordenom Svetog Save drugog stepena.[8]

2019: Nagrada Braća Karić

Od 2020. godine bio je član međunarodne Slovenske akademije.[9]

Književni rad

Na promociji knjiga Prvoslava Vujčića, 2005. godine

Sa Božidarom Kljajevićem na sajmu knjiga u Beogradu, 2013. godine
Kao pripovedač, tok radnje vodio je neosetno, spontano i s mnogo humora prilagođenog situaciji; dela mu se odlikuju razvijenom fabulom, anegdotskom naracijom, potpuno dočaranom atmosferom doba o kome je govorio. Opseg tema kojima se Vitezović služio veoma je širok, od istorijskih ličnosti i događaja, preko izmišljenih likova našeg vremena, pa do omladinskog štiva koje predstavlja hroniku mladosti svih nas. U svojim delima pružao je ne samo uvid u život i svet likova, već slika različite predele dajući opštu sliku prostora i vremena. Radovi Milovana Vitezovića zauzeli su mesto u školskoj lektiri, takođe i u nemačkoj srednjoškolskoj čitanki. Kao gost-urednik u Zavodu za udžbenike i nastavna sredstva, u ediciji kapitalnih izdanja uredio je izabrana dela Bogdana Popovića, Jovana Skerlića, Milana Kašanina i Stojana Novakovića. Sastavio je nekoliko antologija, među kojima i Antologiju savremene srpske satirične priče (1979).[10] Jedan je od priređivača Sabranih dela Sime Milutinovića Sarajlije (Bačka Palanka).

Njegov roman „Čarape kralja Petra” je 2013. godine preveden na italijanski jezik.[11]

U 2013. priredio je i objavio kapitalno delo „Sveti Sava u ruskom carskom letopisu”.[12]

Hajduk Veljko Petrović, Evropske godine kneza Miloša i Čarape kralja Petra su istorijski romani na čijoj je građi Vitezović radio gotovo dvadeset godina.

U rukopisu mu je ostao „Roman sa Ćopićem”