ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: Ho
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Mileva Simić (Novi Sad, 15. februar 1859 — Novi Sad, 1946) bila je srpska učiteljica, književnica i prevodilac. Za rad na polju pedagogije i književnosti, dodeljen joj je orden Orden kralja Aleksandra I stepena.

Biografija
Rođena je 1859. godine u Novom Sadu, u veoma imućnoj i uglednoj porodici. Milevin otac bio je srpski akademski slikar Pavle Simić, a majka Jelisaveta, ćerka novosadskog advokata i gradonačelnika Grigorija Jovšića. Porodica Simić se često selila zbog posla Pavleta Simića, koji je oslikavao ikonostase širom Srbije.
Mileva se za života nikada nije udavala.

Obrazovanje
Godine 1871-72, Simići su živeli u Somboru, gde je Pavle Simić radio na ikonostasu, na crkvi Svetog Georgija. Po dolasku u Sombor, Mileva je sa svojih 12 godina saznala za učiteljsku školu, za koju se izuzetno zainteresovala, zbog velike želje za učenjem, koju je imala još od ranog detinjstva. Sa posebnom dozvolom profesora i katihete Nikole Đ. Vukićevića i dozvolom od Školskog saveta, Milevi je dozvoljeno školovanje u Srpskoj učiteljskoj školi, iako je sa svojih 12. godina bila premlada za upis. Učiteljsku školu završila je u roku, sa odličnim uspehom[1].

Profesija
Nakon završetka Srpske učiteljske škole u Somboru, Mileva je sa 15. godina izabrana za nastavnicu Više srpske devojačke škole u Novom Sadu, koja se u to vreme tek otvarala. U toj školi je radila trideset i dve godine, a jedno vreme je bila i i njena upravnica.
Veliki uticaj na njen odabir profesije i život imale su Milica Stojadinović Srpkinja, srpska književnica i poznanica njenog oca, kao i Dafina Nana Natašović, Milevina tetka sa majčine strane, u čijoj kući je bilo srečište srpske intelektualne elite.[2]

Rad na polju književnosti
Mileva je na polju književnosti krenula da radi 1876. godine. Napisala je nekoliko dela, kao što je Knjiga za narod, u izdanju Matice Srpske, šaljivu igru Retka sreća, nagrađenu od strane Matice Srpske. Pored književnih radova, dok je radila kao učiteljica, napisala je dve školske knjige, Kućarstvo i Pedagogija, koju su na osnovu procene Školskog saveta svrstane u svim srpskim i učiteljskim školama, širom Srbije`.[3]
Pored toga, Mileva se oprobala i na polju dečije književnosti. Pored pedagoških književnih pripovedaka za decu, izdatim u listovima Neven i Spomenik, Mileva je napisala je šest dečijih pozorišnih komada, a od njih su Drugarice (Sombor), Dobrovoljni prilozi (Mostar) i Plaćenik (Novi Sad) objavljeni, dok ostali kao što su Sirotica i pozorišni komad U laži je plitko dno, ostali neobjavljeni.
Pored pisanja i učiteljskog posla, bavila se i prevođenjem dela. Za života prevela je nekoliko dela More Jokai, o kome je dosta i pisala, a i poznat je i njen prevod knjige Tajni useljenici, 1882. godine
Pored pripovedaka Nada Maksim Crnojević i Priviđenje, u listu Javor objavljeni su njeni tekstovi o Hajnrih Hajneu, nemačkom pesniku i o srpskom slikaru Jovan Klajiću.

Za svoj rad na polju pedagogije i književnosti, Mileva je nagrađena Ordenom kralja Aleksandra I stepena.[3] List Srpkinja iz Iriga je 1913. godine uvrstio Milevu Simić među prve četiri najboljih saradnica književnih društava tog doba, a više puta proglašavana je i za uzornu učiteljicu.[3] Bila je počasna članica Dobrotovorne zadruge Srpkinja- Novosatkinja.
Mileva je za života skupila veliki broj srpskih narodnih ženskih pesama iz Srema, Banata i Bačke i insistirala na očuvanju srpskog jezika.[3]
Tokom pisanja, koristila je pseudonime Milka i Pavlovka.

Starost i smrt
Poslednje godine života, Mileva je provela u rodnom Novom Sadu u svom domu u Grčkoškolskoj ulici broj 10. Preminula je 1946. godine, a sahranjena na Almaškom groblju[2].
Dodeljena joj je ulica u Novom Sadu, koja nosi ime Ulica Mileve Simić