Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Jezik: Srpski
Autor: Strani

SABRANE GRČKE TRAGEDIJE
Eshil, Sofokle, Euripid
Str 630
Povez tvrd
Stanje knjige dobro

O knjizi
Rekli su о grčkim tragedijama
Uvod u čitanje grčkih tragedija
ESHIL
Okovani Prometej
Pribjegarke
Sedmorica protiv Tebe
Orestija
Agamemnon
Žrtva na grobu
Eumenide
Perzijanci
SOFOKLO
Kralj Edip
Edip na Kolonu
Antigona
Trahinjanke
Ajant
Filoktet
Elektra
Sljednici
EURIPID
Jon
Bakhe
Feničanke
Pribjegarke
Hipolit
Alkestida
Mahniti Heraklo
Heraklova djeca
Medeja
Ifigenija u Aulidi
Trojanke
Hekaba
Elektra
Orest
Ifigenija u Tauridi
Helena
Andromaha
Kiklop
Dodatak: Fragment iz Eshilovog Oslobođenog Prometeja
О prevodiocima
Bibliografija

Antička tragedija ili grčka tragedija je pozorišni žanr koji je nastao u antičkoj Grčkoj. Svoju najznačajniju formu stekla je u 5. veku p. n. e. Najvažniji pisci tragedija su Eshil, Sofokle i Euripid.
Naziv
Termin tragedija (složenica nastala od grčkih reči tragos (grč. τράγος) „jarac“ i oide (grč. ωδη) „pesma“) kao naziv književne vrste javio se u Atini krajem 6. veka p. n. e. Postoji nekoliko hipotetičkih tumačenja ovog naziva. Pretpostavlja se da je označavao „pesmu prilikom žrtvovanja jarca“ ili „pesmu koja se peva da se osvoji jarac kao nagrada“ ili „pesmu kostimiranih pevača, članova hora, obučenih u jareće kože“.
Postanak i razvoj
Tragedije su izvođene za vreme praznika u čast boga Dionisa, o Velikim ili Gradskim Dionisijama od 9. do 13. dana meseca elafeboliona (mart-april) i o Lenejama od 11. do 13. antesteriona (februar-mart). Tom prilikom su se nadmetala tri tragička pesnika, svaki jednom trilogijom, ili, ako se računa i satirska drama, tetralogijom, i tri ili pet komičkih pesnika, svaki jednom komedijom. Tetralogije su obično predstavljale jednu organsku, sadržajnu celinu obrađujući jedan i to isti mit. To nije bio uvek slučaj; svaka tragedija mogla je da bude posebna sadržajna celina. O takmičenju sastavljan je zapisnik koji se zvao didaskalija. Didaskalija je sadržala naziv arhonta, praznik, imena pesnika i horega koji su se nadmetali, natpise drama kojima su se pesnici takmičili, imena protagonista i sudijsku ocenu.
Grčka tragedija se razvila iz horskih priredbi ritualno-religijske prirode. U njima je horska pesma bila praćena svirkom i igrom koja je sadržala dramski element. Igra je „predstavljala` (prvobitno značenje grčke reči mimezis) neki mit strogo stilizovanim i konvencionalnim načinom glume. Razvijena atička tragedija sačuvala je sva tri osnovna elementa horske priredbe iz koje je potekla: horski, dramski i religiozni element. Od samih početaka grčka tragedija bila je u vezi sa kultom boga Dionisa (prvobitno seoski i vegetativni), rasprostranjenim među srednjim i nižim slojevima grčkog stanovništva. Kod starih Helena prikazivanje tragedije predstavljalo je službu bogu, deo državnog kulta i po tome se helenska tragedija razlikovala od potonjih, modernih. Širenju i jačanju kulta boga Dionisa doprineli su grčki tirani u 6. veku p. n. e. koji su na taj način pokušavali da suzbiju društveni uticaj aristokrata u čijim su rukama bili kultovi starijih, olimpijskih božanstava. Za vreme vladavine atinskog tiranina Pizistrata oko godine 535. p. n. e. prvi put je izvedena tragedija o Velikim ili Gradskim Dionisijama. I tokom 5. veka p. n. e. prikazivanje tragedija bilo je sastavni deo prolećnih svetkovina.