ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1949.
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Matica srpska, 1949.
Klasično izdanje jednog od najvećih romana ruske i svetske knnjiževnosti u nenadmašnom prevodu Milovana Glišića.
Zadnja korica se malo odvojila od hrpta, ostalo vrlo dobro očuvano, naročito s obzirom na godine.

Oblomov (rus. Облóмов) je socijalno-psihološki roman u 4 dela, ruskog pisca Ivana Gončarova.

Roman je dobio ime po glavnom junaku Ilji Iljiču Oblomovu, talentovanom mladom čoveku, punom potencijala i neiskorišćene energije, koju, zakočen nerealnim strahovima od života i manjkom volje pred postojećim okolnostima, svesno pušta da polako istekne. Oblomov postaje simbol mlađih generacija koje ne znaju šta žele od života, koji depresiju ubrajaju u karakterne osobine, a ne u patološke oblike ponašanja. Oblomov je simbol tzv. `Suvišnog čoveka“. Statika i pasivnost glavnog junaka vrhunski su prenesene na papir savršenim umećem pripovedača Gončarova.
Nastanak romana

Ivan Gončarov je ideju za roman osmislio 1847, i pisao ga je 10 godina. Prvo je izdata prva glava romana `San Oblomova`, 1849, kao samostalno delo, a kasnije i ceo roman. Ova prva glava romana se smatra najvažnijom za razumevanje ličnosti glavnog junaka, i celog romana uopšte.
Radnja

Radnja romana odvija se u Rusiji između 1819. i 1856. godine, u Sankt Peterburgu, velikim delom u neurednom krevetu mladog Oblomova, iz kog nikako ne može da ustane. Nekoliko puta pokušava da obuje kućne papuče, ali bezvoljni pokušaji vraćaju ga ponovo u krevet. Prizor sa papučama gotovo simbolično govori o apsurdnosti jednog postojanja. Oblomov shvata da odustajanje traži najmanje ulaganja energije, pa stoga način funkcionisanja i bazira na principu odustajanja. Odustaje od preseljenja, ljubavi, daljeg obrazovanja, mogućnosti svakog napredovanja, na kraju biološki odustaje od života, jer fizička aktivnost organizma biva ugrožena paralizom, potom i smrću.
Likovi

Ilja Iljič Oblomov - plemić
Andrej Ivanovič Štoljc - drug Oblomova
Olga Sergejevna Iljinska - plemkinja, zaljubljena u Oblomova, kasnije žena Štoljca
Agafja Matvejevna Pšenjicina - vlasnica stana u kom živi Oblomov, zatim njegova žena
Zahar - sluga Oblomova

Između ostalih, Nikita Mihalkov je snimio 1979. film po ovom romanu (videti link dole).

Gončarov [gančaro’f], Ivan Aleksandrovič, ruski romanopisac (Simbirsk, 18. VI. 1812 – Sankt Peterburg, 27. IX. 1891). Završio studij književnosti na Sveučilištu u Moskvi 1834. Obnašao više dužnosti u državnoj službi. Sudjelovao u ekspediciji admirala E. V. Putjatina na vojnoj fregati, s kojom je obišao svijet od Engleske, preko Afrike, Kine do Japana, vrativši se kopnom preko Sibira (putopis Fregat »Pallada«, 1855–57). Od 1856. cenzor, urednik službenih novina. Kao umirovljenik bavio se književnom kritikom. U romanima Obična istorija (Obyknovennaja istorija, 1847), Oblomov (1859), Ponor (Obryv, 1869), pozornost je posvetio karakterima kao nositeljima određenih društvenih težnji. Predstavnik je građanskog aktivizma, suprotstavljena vlasteoskim (romantičarskim) idealima, ali i »nihilizmu« 1860-ih (Mark Volohov u Ponoru). Iako je ponekad poetizirao ženske likove, dosljedan je realist, osobito u opisu karaktera i njihove vanjštine te socijalnih motiva. Zbog simboličke dimenzije njegovih karaktera D. S. Merežkovski smatrao ga je pretečom ruskog simbolizma. Simbolom je postao i karakter »suvišnoga čovjeka« Oblomova, darovita vlasnika »Oblomovke« – imanja koje mu nosi prihode, pa prepušten sluzi Zaharu može ostati u dokolici. U Oblomovu je ruska kritika 1860-ih vidjela optužbu parazitizma i apatije ruskog »ladanjskog« plemstva (N. A. Dobroljubov, Što je oblomovština?), ali je kasniji socijalni razvoj Rusije samo potvrdio kako je Oblomov zapravo »vječni tip« svjetske književnosti.