ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: K53 / K79
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Prvi prevod italijanskog pisca Karla Goldonija u srpskoj kulturi, zadivljujući prevod Emanuila Jankovića, prosvetitelja čiji je čitav život bio posvećen knjizi, ukazuje na to kako se rađao žanr komedije u srpskoj književnosti. U veoma inspirativnoj, ubedljivoj studiji „Naravoučitelna komedija“, M. D. Stefanović interpretira poetiku PRVE komedije u srpskoj književnosti, tumači likove kao nosioce ideje prosvetiteljstva i utvrđuje one izmene koje je Emanuil Janković uneo u svoj prevod, kako bi tekstu još više dodao naravoučitelnu crtu. ...

Pozornica može da deluje lekovito, mada – i to je, takođe, inovativnost Jankovićevog shvatanja dramskog teksta – naš pisac i prevodilac uvodi žanr drame u srpsku književnost i odmah mu menja status, tj. za njega je ovo prevashodno drama za čitanje, a ne za izvođenje na sceni. Na taj način još jednom je naglasio poučnost književnosti i uočio važnost knjige u ljudskom životu.

Emanuilo Janković (Novi Sad, 1758 — Novi Sad, 23. septembar 1791) bio je srpski pisac, prevodilac, prirodnjak, knjižar i štampar.[1] Emanuilo Janković bio je jedan od poznatih kulturnih pregalaca, i po mnogima, učenik Dositeja Obradovića, prevodilac i jedan od prvih srpskih prirodnjaka u 18. veku. On je bio prvi koji je hteo da osnuje samostalnu srpsku štampariju, prvi pisac traktata iz fizike među Srbima i prvi tvorac tzv. posrba – drama uzimanih od drugih naroda i adaptiranih u srpskom stilu, duhu i jeziku. Sva srpska književnost s kraja 18. veka često se naziva postdositejevskom, jer je nastajala pod direktnim uticajima ideja koje je propagirao Dositej Obradović, a ljudi koji su je pisali često se nazivaju Dositejevim učenicima. Ne treba zaboraviti ni da je to još uvek nedovoljno formirana nacionalna književnost, nastala na temeljima koji su zidani mimo njenog tradicionalnog utemeljenja u kuturi srednjeg veka. Tim pre su njeni stvaraoci i sami pomalo bili zbunjeni sopstvenom nacionalnom svešću sukobljenom sa uticajima koji su dolazili iz drugačijih i stranih evropskih država. Te države, naročito Nemačka i Mađarska, pa i Francuska i Italija, u ovom periodu su već imale konstituisanu državnu i zakonodavnu vlast, kao što su imale i univerzitete i institucije koje su negovale kulturni život. Zbog toga su Srbi obrazovani na njihovim univerzitetima nakon povratka u svoju zemlju bili pomalo i pioniri u mnogo čemu, naročito u nauci. A tadašnja književnost možda se i ne bi mogla nazvati književnošću u današnjem shvatanju te reči, ali za to vreme je svaka pisana-štampana reč bila dragocenost. Jedan od takvih kulturnih pregalaca i po mnogima učenik Dositeja Obradovića bio je i Emanuilo Janković, sa kojim se Dositej i dopisivao, ali njihova prepiska nije sačuvana. On je bio prvi koji je hteo da osnuje samostalnu srpsku štampariju, prvi pisac traktata iz fizike među Srbima i prvi tvorac tzv. posrba – drama uzimanih iz književnosti drugih naroda i adaptiranih u srpskom stilu, duhu i jeziku.