ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1986
Jezik: GRČKI
Autor: Strani

NA GRČKOM
NOVE-KOMPLETNO DELO
Συγγραφέας:Marquez, Gabriel Garcia
Εκδόσεις:Λιβάνης - Νέα Σύνορα
Σελίδες:479
Ημερομηνία Έκδοσης:1/1/1986


Gabriel Garcia Marquez
Ο Έρωτας Στα Χρόνια Της Χολέρας
Ήταν αναπόφευκτο: η μυρωδιά από πικραμύγδαλα του θύμιζε άτυχους έρωτες. Ο γιατρός Χουβενάλ Ουρμπίνο την ένιωσε από τη στιγμή που μπήκε μες στο σκοτεινό ακόμα σπίτι, όπου είχε τρέξει βιαστικά για ν ασχοληθεί με μια περίπτωση που από χρόνια είχε πάψει να είναι επείγουσα. Ο Χερεμία δε Σαίντ Αμούρ, πρόσφυγας από τις Αντίλλες, ανάπηρος από τον πόλεμο, φωτογράφος για μικρά παιδιά κι ο πιο πονετικός του αντίπαλος στο σκάκι, είχε ξεφύγει μια για πάντα από τα βασανιστήρια της μνήμης, με αναθυμιάσεις από υδοκυανιούχο χρυσό.
Βρήκε το πτώμα σκεπασμένο με μια κουβέρτα, στο ράντσο που κοιμόταν πάντα, κοντά σ ένα σκαμνί με μια μικρή λεκάνη που ο νεκρός είχε μεταχειριστεί για να εξατμίσει το δηλητήριο. Στο πάτωμα, δεμένο στο πόδι του ράντσου, βρισκόταν το ξαπλωμένο σώμα ενός μεγάλου μαύρου δανέζικου σκύλου με χιονάτο στήθος κι από κοντά οι πατερίτσες. Το δωμάτιο, που χρησίμευε για κρεβατοκάμαρα και εργαστήριο ταυτόχρονα, πνηγηρό και στενάχωρο, μόλις είχε αρχίσει να φωτίζεται από τη λάμψη της αυγής μέσα από τ ανοιχτό παράθυρο, αλλά το φως ήταν αρκετό για ν αναγνωρίσει την εξουσία του θανάτου.

Било је то неизбежно: мирис горког бадема подсетио га је на несрећне љубавне везе. Др Јувенал Урбино је то осетио од тренутка када је ушао у још увек мрачну кућу, где је пожурио да се позабави случајем који је годинама био хитан. Јеремиах де Саинт-Амоур, избеглица са Антила, онеспособљен ратом, фотограф за малу децу и његов најбољи противник у шаху, једном је заувек побегао од мучења сећања, са паром злата са цијанидом у води.
Нашао је леш прекривен покривачем, на ранчу где је увек спавао, у близини столице са малим умиваоником који је мртвац користио да испарава отров. На поду, везан за ногу ранча, лежало је лежеће тело великог црног данског пса са снежним грудима и штакама изблиза. Соба која је истовремено служила као спаваћа соба и радионица, ведра и тужна, тек је почела да буде осветљена сјајем зоре кроз отворени прозор, али светлост је била довољна да препознамо снагу смрти.