Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

odlično stanje


U drugoj knjizi Sage o Rajkovima, romanu Mrtvac na odsustvu, koji vremenski obuhvata period drugog svetskog rata, Mlade Rajkov izrasta u glavnog junaka, već sve vreme čitalac prolazi kroz niz epizoda, gde svaka minijaturna priča, ili čitavo poglavlje, imaju svog glavnog protagonistu čija sudbina je još jedan zapis o ratnim godinama.


KOLEKCIJA SEMAFOR KNJIŽEVNA ZAJEDNICA NOVOG SADA 1987 STRANA 395

Milo Dor (7 March 1923 – December 2005) was a Serbian Austrian writer and translator. He described himself as `an Austrian, Viennese, and European of Serbian heritage.`[1]


Contents
1 Life
2 Works
3 Awards
4 References
5 External links
Life[edit]
Milo Dor was born in to a Serbian family in Budapest, as Milutin Doroslovac. His father was a surgeon, his mother lead a beauty salon. Dor grew up in the Banat and later in Belgrade. In highschool, he was a member of the Communist Youth and wrote lyrics. Having organised a school strike in 1940, he was expelled. Nevertheless, he passed his final exams in the following year. He participated in the resistance movement against the German occupants. In 1942, he was arrested; stays in prison and camps followed until he was deported to Vienna in 1943. A year later, he was arrested again and put into `protective custody` (a euphemism used by the Nazis for the rounding-up of political opponents).

After World War II, Dor stayed in Austria, studying drama and Romance languages at the University of Vienna until 1949 while working as a German writing journalist. From 1951, he was a member of the literary association Group 47. He was also a member of the Austrian PEN Club and president of the Austrian Writers Federation. Dor lived in Vienna and at times in Rovinj with his second wife, with whom he had been married since 1955, until her death in 2002. His son is the Austrian film-maker Milan Dor.

Milo Dor died early on 5 December 2005 from heart failure in a hospital in Vienna and was interred in an honorary grave at the Zentralfriedhof.

Works[edit]
My forefathers took themselves for Serbs because they had fled from the Turks to Austria, three hundred years ago, together with other people taking themselves for Serbs. So they became Austrians. My mother`s father married a Greek woman... They communicated in German. When I dug further, I found out that my forefathers` forefathers were Thracians... The more I think about it, the more I feel as a Thracian.
Milo Dor, Ein Fremder unter lauter Ausländern[2]
Milo Dor wrote historical novels dealing with Yugoslavian and European history, essays criticising nationalism in Yugoslavia, crime fiction, news coverages, screenplays and radio dramas, edited documentaries and anthologies and translated Serbo-Croatian literature into German. Authors he translated include Ivo Andrić, Isaak Babel, Bogdan Bogdanović, Stephen Crane, Dušan Kovačević, Miroslav Krleža, Branislav Nušić, Vasko Popa, Georges Simenon, Stanislav Vinaver, and Milovan Vitezović. Beginning in the 1950s, he wrote numerous books in cooperation with Reinhard Federmann.

Dor`s best known work is The Raikow Saga, a trilogy consisting of Tote auf Urlaub [Dead men on leave], Nichts als Erinnerung [Nothing but memories], and Die weiße Stadt [The white town]. The hero of these novels is the autobiographically coloured figure Mladen Raikow.

The following of his books are available in English:[3]

Dead men on leave: a novel of the Yugoslav Resistance. London: Barrie and Rockliff. 1962. ASIN B000GVXREE.
On the wrong track: fragments of an autobiography. Riverside, California: Ariadne Press. 1993. ISBN 0-929497-66-X.
International zone. Riverside, California: Ariadne Press. 1999. ISBN 1-57241-076-0.
Awards[edit]
Austrian state award for literature (1962)
Anton Wildgans Prize (1972)
Literary award of Vienna (1977)
Austrian Prize for Literature (1980)
Austrian Cross of Honour for Science and Art, 1st class (1983)[4]
Honorary Gold Medal of Vienna (1988)
Austrian State Prize for services to the Austrian culture abroad (1989)
Honorary Award of the Austrian book trade for tolerance in thought and action (1990)
Andreas Gryphius Prize (1998)
Bruno Kreisky Prize for the Political Book (2001)
Grand Decoration of Honour in Silver for Services to the Republic of Austria (2003)[4]
Gold Medal for Meritorious Service to the Province of Vienna (2004)
Theodor Kramer Prize (2006, posthumous)
Member of the Austrian PEN Club and long-time president of the Professional Association of Austrian writers.



`Veliki evropski pisac`, `Grandseigneur srednjoevropske književnosti`, `Posrednik između jezičkih barijera`... Tako su o Milu Doru posthumno govorili predsednik i kancelar Austrije, predsednik Socijaldemokratske partije, gradonačelnik Beča... Državni funkcioneri, pisci, javne ličnosti i mediji nadmetali su se u hvalospevima o proslavljenom autoru, humanisti, kosmopoliti, borcu protiv nacionalističkog bezumlja i totalitarizma, beogradskom gimnazijalcu i skojevcu Milutinu Doroslovcu.
Kada bih ja snimao film o Milu Doru, on bi sada sedeo u nekoj nebeskoj bečkoj zadimljenoj kafani sa izlizanim parketom, na klimavoj stolici, za stolom obloženim zelenom čojom pio crno vino, pušio tompus, čekao društvo za poker i slatko se smejao svoj toj njemu posvećenoj posmrtnoj halabuci. `Pa skroz su poludeli`, kikotao bi se kao da se dobro našalio sa svim tim ozbiljnim i važnim ljudima koji ga dramatično uzdižu u visine. I onda bi se, u krupnom planu, videlo lice jednog od hiljada i hiljada anonimnih izbeglih ili prognanih ili jednostavno nesrećnih ljudi kojima je tokom života pomagao, kako tužno, sa suzama u očima čita u nekim evropskim novinama jedan od mnogobrojnih nekrologa i Milo Dor bi bio iskreno ganut. Što se humanitarnog učinka tiče, Luta, kako su ga prijatelji zvali, mogao je da se meri sa jednom sasvim solidnom nevladinom organizacijom.
Pošto ga je u Nedićevoj Srbiji 1942. u sadašnjoj zgradi Tanjuga Gestapo besomučno mučio oprobanim metodama kao što su čupanje noktiju, kuvanje tabana u proključaloj vodi, šibanje već prokuvanih tabana itd., sin beogradskog lekara, skojevac Milutin Doroslovac završio je u gestapovskom zatvoru u Beču. Tu je, po završetku rata, za svaki slučaj i ostao, pošto su kolale priče da je „propevao`. Tek kada je mnogo godina kasnije dokazano da je izdržao mučenje, da je izdao neko drugi, dolazio je redovno u Beograd gde mu je živela majka u porodičnoj kući u Ulici Miloša Pocerca.
Njegov prvi roman Mrtvaci na odsustvu iz 1952. postao je bestseler i uvod u Sagu o Rajkovima, Sećanja samo i Beli grad, kojom je stekao evropsku slavu. Milo Dor je napisao i preveo čitavu jednu biblioteku. Bio je jedna od velikih ličnosti evropskih ljudskih i književnih integracija. Dobio je sve moguće austrijske državne nagrade za književnost. Sve pohvale, priznanja i odlikovanja primao je uz smešak sa određenom rezervom, kao da se mladi trockista i bundžija u njemu neprestano izrugivao ironiji sudbine koja mu je donela slavu. Uvek srdačan i predusretljiv istu pažnju posvećivao bi nekom zbunjenom studentu sa prostora bivše Jugoslavije koji bi mu se izgubljen u Beču obratio za pomoć, kao i nekom predsedniku države koji bi pred kamerama hteo da proćaska sa proslavljenim piscem.
Milo Dor slabo je igrao preferans. Kada bi prijateljima u Beču baš zafalio treći, učinio bi im uslugu, došao u kafanu, zvao ture pića, stalno nutkao da neko nešto pojede i dobroćudno se pisao kada bi napravio grešku. Preferans mu nije držao pažnju, nije mogao da povećava ulog i krajnji dobitak ili gubitak bio mu je isuviše predvidiv. Njegova igra bila je poker, jer tu se igra više protiv ljudi, nego protiv karata, tu je mogao da povećava ulog, da blefira. Redovno je igrao ozbiljne partije američkog otvorenog pokera u Kasinu u Kärtnerstrasse, jer `malo adrenalina nije na odmet`.
U Austriji je Milo Dor pripadao levom krilu Socijaldemokratske partije i stalno podsećao na izvorne vrednosti socijaldemokratije. Za sebe je govorio da je „Austrijanac, Bečlija i Evropejac srpskog porekla`. Najveći deo njegovog književnog opusa vuče korene upravo iz tog `srpskog porekla`. Kada je Srbija krenula za Slobodanom Miloševićem i njegovim šegrtima, bio je očajan. `Pa to su fašisti`, rekao je, `zar su tamo svi poludeli?`
U zbirci eseja Prekoračenja granica povodom svog osamdesetog rođendana Milo Dor je napisao: `Koliko još granica razuma, pristojnosti i morala treba prekoračiti, da bi ljudi stigli do humanih načela koja bi ih sprečavala da zbog razloga zbrkanih i smutnih neke nacionalističke ideologije izbrišu živote drugih ljudi?` I dodao: `Dok do toga dođe, ja ću već prekoračiti onu granicu iza koje više ničega nema. Ali nikada neću prestati da se nadam.`