ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1892
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

*** UKORIČENO JE NEKOLIKO DELA U JEDNOM POVEZU, POGLEDATI SADRŽAJ ***

MILUTIN GARAŠANIN

POSLEDNJIH ŠEST GODINA NAŠE NOVIJE ISTORIJE - od J.

Izdavač - Nakladna knjižara Koste A. Simića, Beograd

Godina - 1892

122 + 178 + 46 strana

17 cm

Povez - Tvrd

Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja



SADRŽAJ:
MILUTIN GARAŠANIN - Poslednjih šest godina naše novije istorije

Žil Vern - Kin Fo: njegovo stradanje i lutanje po Kini

Ostatak knjige su pesme za 3. i 4. razred i Deklamacije


`Poslednjih šest godina naše novije istorije“, naslov je knjige koja je objavljena 1892. godine u Beogradu, za vreme namesničke vlade, a samo nekoliko meseci pre državnog udara 1/13 aprila 1893. godine, kojim će maloletni kralj Aleksandar Obrenović preuzeti vlast i sesti na srpski presto. Autor ove knjige vrlo intrigantnog sadržaja potpisan je inicijalom “J”. Dok se u katalozima kao autor navodi Milutin Garašanin, u različitoj istorijskoj literaturi se autorstvo pripisuje generalu Jovanu Miškoviću. Ali, o tome, malo kasnije u tekstu.

U prvoj rečenici uvoda pisac nam odmah otkriva sadržaj knjige, pa kaže: “Pitanje kraljice Natalije zanimalo je javno mnenje u jakoj meri. Ja ostavljam svakome da po duši oceni…”. Takođe, na istoj prvoj uvodnoj strani pisac nam daje do znanja na čijoj je strani u raspravi kralj Milan i kraljica Natalija: “Po mome mišljenju, nasilno odvajanje matere od njenoga jedinčeta tako je monstruozna nepravda…”. Malo dalje nastavlja u istom tonu: “Ovo je već četiri godine kako plaćeni neprijatelji kraljice Natalije rasprostiru po evropskoj štampi kojekakve laži i klevete, koje većina sveta, lenja da traži pravu istinu na samom izvoru, uzima za gotovo”. Na osnovu ove rečenice s pravom možemo pretpostaviti da je naš anonimni pisac, za razliku od naroda, na izvoru, jer piše: “Ja ću pričati događaje na osnovu pismenih dokumenata, koja mi za sada nije moguće publikovati, iz obzira prema datoj reči, ali ću se poslužiti njima u uverenju, da je svakog poštenog čoveka dužnost, braniti ovu ženu i njena pogažena materinska prava.”

Najveće bogatstvo ove knjige predstavljaju pomenuta dokumenta, tj. prepiska između kraljice Natalije i Milutina Garašanina, prepiska sa Jovanom Ristićem, razgovor i prepiska kraljice Natalije sa mitropolitom Mihailom po pitanju akta o razvodu koji je izdao arhijerejski Sabor. Tu su i pisma Andre Nikolića, Save Grujića, Jovana Đaje. Pisac se svojski potrudio da “Srpsku majku”, i sama zbivanja na dvoru i oko njega, predstavi u drugačijem svetlu u odnosu na vesti koje je donosila onovremena štampa, i zato uvod završava rečima: “Moja je celj, da iznesem fakta onako, kako su se ona zbila i da, oslanjajući se na čitanje autentičnih dokumenata, koja zaista postoje, stavim stvari na njihovo pravo mesto, te da time nagnam ljude, koji umeju misliti i suditi, da sami procenjuju, a ne da primaju gotova mišljenja, što su ih stvorili ljudi, kojima je u interesu da lažno stvar pretstave.”

Autor ove vrlo retke istorijske studije, koja se prvenstveno bavi brakorazvodnom parnicom između kralja Milana i kraljice Natalije, i uopšte pitanjem kraljice Natalije, nije sa sigurnošću poznat. U knjizi je potpisan slovom “J”. U katalogu NBS, pozivajući se na podatak preuzet iz Srpskog biografskog rečnika, tom 2, str. 625-628., tvrde da se radi o Milutinu Garašaninu.

U naučnom radu “Jovan Mišković – zaboravljeni etnograf i geograf”, autor Lasta Đapović navodi da je ova knjižica delo generala Jovana Miškovića. (Negotin, 6/18. jul 1844 — Beograd, 20. oktobar/2. novembar 1908) jedan je od najobrazovanijih Srba svoga vremena i, besumnje, najobrazovaniji srpski oficir. U njegovoj ličnosti srećno su se spojili prostori duha i vremena da se oplode marljivošću i upornošću stvaralačke radoznalosti. Jedan je od brojnih pitomaca Artiljerijske škole koji su mačem i perom stvarali i oplemenjivali srpsku državu. Odan prvenstveno vojničkom pozivu, svoju znatnu duhovnu i stvaralačku energiju postavio je u temelje velikog otadžbinskog hrama nauke i kulture. Istraživao je nacionalnu istoriju i geografiju, bavio se biljarstvom i ljekarstvom, bilježio narodne pjesme, poslovice, zagonetke i običaje. Bio je sposoban i hrabar vojnik, umješan reformator, nadaren stvaralac i organizator srpske vojske. Nadasve, krasile su ga uzvišene etičke obdarenosti, kojima je više oplemenjivao druge, nego što je ukrašavao sebe. Ostavio je vrijednu arhivsku građu i djelo koje čeka svoje istraživače. Dvije su se vrijednosti osobito isticale u njegovu biću: ljubav prema domovini i prema vojsci. Njima je poklonio sve svoje duhovne i materijalne tekovine, a uzvraćeno mu je zaboravom. (tekst preuzet sa bloga AKNJIGE)`



Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku.