Jezik: Srpski
Autor: Strani
ISBN: Tv
Godina izdanja: Tv

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Knights: In History and Legend

Constance Brittain Bouchard
Vitezovi
U istoriji i legendi

Najopsežnija knjiga o vitezovima i viteštvu koja je dostupna. Reč „vitez“ priziva slike hrabrih ljudi u blistavim oklopima koji jašu plemenite konje, tražeći neprijatelje za borbu i lepe devojke za spasavanje. U „Vitezovima“ je stvarnost viteštva detaljno opisana, sa svim nedostacima. Ovaj lep priručnik govori istinitu priču o ovim ratnicima na konjima, koji su evoluirali od običnih vojnika na konjima do branilaca vere tokom krstaških ratova. Napisan od strane tima istoričara sa specijalizovanim znanjem o srednjovekovnom periodu, ovaj prelepo ilustrovani priručnik... Stotine prelepih fotografija u boji, umetničkih dela i mapa doprinose ovoj fascinantnoj istoriji vitezova i viteštva.



Vitez je u prošlosti (pre svega u srednjem veku) bio ratnik koji je sledio plemića ili plemić koji je sledio kralja.[1][2][3] Danas se, u nekim zemljama, titulu viteza dodeljuje monarh. U Velikoj Britaniji i nekim drugim zemljama Komonvelta vitezovi se oslovljavaju sa ser. Viteštvo potiče od grčkih hippeis i hoplite (ἱππεῖς) i rimskih konjica i centuriona klasične antike.[4]

U ranom srednjem veku u Evropi, viteštvo je dodeljivano ratnicima na konju.[5] Tokom visokog srednjeg veka, viteštvo se smatralo klasom nižeg plemstva. Do kasnog srednjeg veka, čin je postao povezan sa idealima viteštva, kodeksom ponašanja savršenog dvorskog hrišćanskog ratnika. Često je vitez bio vazal koji je služio kao elitni borac ili telohranitelj lorda, uz plaćanje u vidu zemljišnih poseda.[6] Gospodari su imali poverenje u vitezove, koji su bili vešti u borbi na konjima. Viteštvo u srednjem veku bilo je usko povezano sa konjaništvom (a posebno nadmetanjem) od svog nastanka u 12. veku do konačnog procvata kao moda među visokim plemstvom u Vojvodstvu Burgundije u 15. veku. Ova veza se ogleda u etimologiji viteštva, kavalira i srodnih termina. U tom smislu, poseban prestiž koji se pridaje konjanicima u hrišćanskom svetu nalazi paralelu u furusiji u islamskom svetu. Krstaški ratovi su doveli različite vojne viteške redove u prvi plan odbrane hrišćanskih hodočasnika koji putuju u Svetu zemlju.[7]

U kasnom srednjem veku, nove metode ratovanja počele su da klasične vitezove u oklopu čine zastarelim, ali su titule ostale u mnogim zemljama. Sveti rimski car Maksimilijan I se često pominje kao „poslednji vitez“ u tom pogledu.[8][9] Ideali viteštva su popularizovani u srednjovekovnoj književnosti, posebno u književnim ciklusima poznatim kao Materija Francuske, koji se odnose na legendarne pratioce Karla Velikog i njegove vojnike, paladine, i Materija Britanije, koji se odnose na legendu o Kralju Arturu i njegovim vitezovima okruglog stola.

Danas, određeni broj viteških redova i dalje postoji u hrišćanskim crkvama, kao i u nekoliko istorijski hrišćanskih zemalja i njihovih bivših teritorija, kao što su rimokatolički Suvereni malteški red, španski Red Santijaga, protestantski Red Svetog Jovana, kao i engleski Red podvezice, švedski Kraljevski red Serafima i red Svetog Olava. Postoje i dinastički redovi poput Reda zlatnog runa, Reda Britanske imperije i Reda Svetog Đorđa. U modernim vremenima ovo su ordeni koji su usredsređeni na dobročinstvo i građansku službu, i više nisu vojni redovi. Svaki od ovih redova ima svoje kriterijume za podobnost, ali viteštvo generalno dodeljuje šef države, monarh ili prelat odabranim osobama da bi priznali neko zaslužno dostignuće, kao u britanskom sistemu počasti, često za služenje Crkvi ili zemlji. Savremeni ženski ekvivalent u engleskom jeziku je Dama. Viteško zvanje i zvanje se tradicionalno smatra jednim od najprestižnijih nagrada koje ljudi mogu dobiti.