ISBN: Ostalo
Godina izdanja: .
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

veoma lepo očuvano kao na slikama, unutra sve čisto


Autor: Milorad Ekmečić
Izdavač: Prosveta
Broj strana: 840 + 660
Pismo: Ćirilica
Povez: Tvrd
Format: 24cm

Jugoslovensko državno ujedinjenje 1918. plod je dugog istorijskog razvoja, koji prethodno neprekidno traje duže od jednog veka.

U naporu da se odredi početna granica istorije nacionalizma kod jugoslovenskih naroda treba razlikovati prve proplamsaje koji obeležavaju epohu. Prvi znatniji program južnoslovenskih nacionalnih pokreta učinjen je 1783. u Pismu Haralampiju Dositeja Obradovića. Tu nije reč o golom pozivu da se usavrši književni jezik, nego se u istoriju naroda svesno ubacuje onaj motiv koji je tada preobražavao celi civilizovani svet. To nije otkrivanje svesti o lepoti jezika, nego svesti o ujedinjenoj suverenoj naciji. U tom pismu određena je granica štokavskog govora, bez obzira na verske granice, kao jedna prirodna celina.

Celo ovo razdoblje jugoslovenskih nacionalnih pokreta od 1790. do 1918. može da se podeli u četiri velika razdoblja, koja su usaglašena sa socijalnom podlogom, sredstvima borbe i ciljevima nacionalnog pokreta:

1) doba verovanja, 1790 - 1830.

2) doba kulture, 1830 - 1860.

3) doba politike, 1860 - 1903.

4) doba nasilja, 1903 - 1918.

U svakom od ova četiri razdoblja postoje i neki stalni i uvek zajednički motivi, ali su najkarakterističniji od njih za to vreme ipak bili smenjivi. To u osnavi znači da je borba za jezik i nacionalnu kulturu kao osnovu narodnosti uvek prisutna u svim razdobljima, ali preovladava kao najznačajniji motiv samo u vreme od 1830. do 1860. Isto su tako vera i crkvena ideologija uvek uticale na nacionalni pokret, ali samo u prvom razdoblju ih drugi motivi ne mogu istisnuti. Stvaranje političkih partija je stvar vremena nakon 1860, a nasilje kao osnovno sredstvo u koje se ideologija pokreta zaklinje karakteristično je samo za početak XX veka.



Milorad Ekmečić (Prebilovci, 4. oktobar 1928 — Beograd, 29. avgust 2015) bio je srpski istoričar, akademik i član Senata Republike Srpske.

Biografija
Rođen je u Prebilovcima, opština Čapljina, 4. oktobra 1928. godine, od oca Ilije i majke Kristine. Osnovnu školu (četiri razreda) završio je u Čapljini, a gimnaziju u Mostaru 1947, uz oslobađanje od mature.

U toku Drugog svetskog rata, Ekmečić je izgubio 78 članova porodice u masakru u Prebilovcima. Otac Ilija, ujak i drugi članovi porodice su ubijeni od strane komšija, hrvatskih ustaša koji su izvršili genocid nad srpskim narodom u Nezavisnoj državi Hrvatskoj. Ubijeni u Prebilovcima su 2015. godine uneti u imenoslov Srpske pravoslavne crkve i kanonizovani kao Sveti mučenici prebilovački.[1][2]

Rat je proveo do 1943. godine u Čapljini, a nakon gubitka i majke — u Prebilovcima na slobodnoj teritoriji. Od oktobra 1944. do jula 1945. godine bio je u NOV. Upisao je opštu istoriju na Sveučilištu u Zagrebu, gde diplomira 1952. godine. Iste je godine izabran za asistenta na novootvorenom Filozofskom fakultetu u Sarajevu, ali je zbog bolesti na dužnost stupio nekoliko meseci kasnije. Proveo godinu dana na istraživačkom radu u arhivima u Zagrebu, Beogradu, Zadru, kao i nekoliko meseci u Beču.

Doktorsku disertaciju „Ustanak u Bosni 1875—1878.” odbranio je na Sveučilištu u Zagrebu 1958. godine i ona je do sada doživela tri izdanja i nepotpun prevod na nemački jezik (u izdanju Instituta za istoriju jugoistočne Evrope u Gracu).

Nakon specijalizacije u Prinstonu (SAD) od godinu dana, nastavio sa radom na Filozofskom fakultetu u Sarajevu sve do izbijanja građanskog rata 1992. godine.

U maju 1992. godine je bio uhapšen od strane muslimanskih „Zelenih beretki” zajedno sa porodicom, i nakon maltretiranja pušten u kućni pritvor (iz osnovne škole Vratnik). Uspeo je da tajno prebegne na teritoriju Republike Srpske, a kasnije da pređe u Srbiju. Nakon toga je od septembra 1992. do penzionisanja 1. oktobra 1994. bio redovni profesor Filozofskog fakulteta u Beogradu.

Za dopisnog člana Akademije nauka i umjetnosti BiH izabran 1973, a za redovnog 1981. godine. Postao je 16. novembra 1978. godine član Srpske akademije nauka i umetnosti van radnog sastava, u radni sastav preveden 1. jula 1992. godine. Bio je dopisni član i Crnogorske akademije nauka i umjetnosti od 1993, kao i član van radnog sastava Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske od 1996. godine. Milorad Ekmečić je bio član Senata Republike Srpske u drugom sazivu od 2009. godine.

Njegova sabrana dela u 15 tomova objavljena su 2022. godine.[3]

Nagrade
Dana 1. novembra 2010. godine predsjednik Republike Srpske Rajko Kuzmanović ga je odlikovao Ordenom časti sa zlatnim zracima.[4] Dobitnik je Kočićeve nagrade 2004. godine, a decembra 2011. godine dobio je Orden Svetog Save.[5]

Po njemu je nazvano Udruženje istoričara Republike Srpske „Milorad Ekmečić”.