Autor: Domaći
ISBN: Ms
Godina izdanja: Ms
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Dimitrije Kirilovic

Mađari ne ispunjavaju data obećanja narodnostima
Prilog istoriji srpskog naroda
Novi sad 144 str
Borba za ravnopravnost naroda u Ugarskoj.
Razvojacenje vojne granice i pretvaranje veroispovednih skola u komunalne.
Madjarski jezik u Narodnosnim osnovnim skolama.
Aponjijev sakolski zakon.
Osnovne skole u sluzbi pomadjarivanja.
Srednje skole u sluzbi pomadjarivanja
Pomađarivanje od kolevke pa do groba
Kad Mađarski drzavnici govore rodoljubivo




Dimitrije Kirilović (Kumane kod Novog Bečeja, 22. oktobar 1894 — Novi Sad, 22. oktobar 1956) bio je srpski književnik, bibliotekar i istoričar.[1]

Biografija
Obrazovanje
Osnovnu školu (1900—1904) i Srpsku pravoslavnu veliku gimnaziju[2] (1904—1912) završio je u Novom Sadu, a bogosloviju u Sremskim Karlovcima [1](1912—1916). Potom studira pedagogiju, srpski i mađarski jezik sa književnošću u Budimpešti[1]. Dva semestra tokom 1918-19. slušao je predavanja iz istih predmeta na zagrebačkom Sveučilištu. Od 1919. studirao je na Univerzitetu u Pragu pedagoške predmete i staroslovensku filologiju. U to vreme bio je član Ujedinjene socijalističke radničke partije (komunista)u Kraljevini SHS, ali je kasnije napustio ove ideje. Diplomirao je u Pragu 1920. a doktorirao u Zagrebu 1924. godine.[3]

Karijera
Počeo je da radi 1920. kao bibliotekar novoosnovanog Filozofskog fakulteta u Skoplju. Sledeće godine postavljen je za suplenta Skopske gimnazije a 1922. je izabran za asistenta Filozofskog fakulteta, i nastavlja da vodi fakultetsku biblioteku. U Novi Sad se vraća 1926. godine, kraće vreme radi kao pomoćnik sekretara Matice srpske, da bi krajem iste godine bio postavljen na mesto upravnika Državne arhive za Vojvodinu.[3][4]

Od 1937. do 1941. je bio predsednik Srpskog zanatlijskog pevačkog društva Neven a po okupaciji Bačke od strane mađarskog agresora 1941. godine nova vlast ga je uklonila sa funkcije, te prelazi u Beograd, gde je radio u Državnoj arhivi, Ministarstvu prosvete i Univerzitetskoj biblioteci.[3]

Nakon oslobođenja vratio se u Novi Sad i radio u Centralnoj biblioteci Vojvodine, Komisiji za restituciju, a od 1948. bio je viši bibliotekar i naučni saradnik u Biblioteci Matice srpske.[3]

Tokom karijere je obavljao i druge dužnosti: kao privatni docent predavao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu istoriju vaspitanja (1933—1936), bio je sekretar Društva za Narodno pozorište, sekretar Istorijskog društva u Novom Sadu i urednik njegovog Glasnika, urednik Kulturno-privrednog pregleda (1936—1940), kratko vreme 1936. v. d. načelnika Prosvetnog odeljenja Dunavske banovine, predsednik Društva bibliotekara Vojvodine (1949—1953), član Književnog odeljenja Matice srpske itd.[3]

Naučni rad
Napisao je i objavio preko stotinu naučnih radova iz oblasti kulturne i političke istorije srpskog naroda (Glasnik Istorijskog društva, Srpski književni glasnik, Pedagoški glasnik, Nova Evropa, Bibliotekar, Letopis Matice srpske, Zbornik Matice srpske za društvene nauke, Rad Matice srpske, Pedagoška stvarnost, Naša scena, Politika, Dan, Jugoslovenski dnevnik, Otadžbina itd.). Najviše se bavio istorijom školstva u Vojvodini, njegovim razvojem i napredovanjem od Velike seobe pod Čarnojevićem do savremenih dana.

Priredio je katalog antikvarnih štampanih knjiga od 1494. do 1880. koje poseduje Biblioteka Matice srpske.[1]

Sahranjen je na Almaškom groblju u Novom Sadu.