ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: Ho / Ss
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Ovom prilikom prošlost Srba u Vojvodini biće prikazana u tri knjige. U prvoj knjizi biće obuhvaćena prošlost Srba u Vojvodini od najstarijih vremena do mira u Karlovcima (1699); u drugoj period od Karlovačkog mira do Temišvarskog sabora (1792), a u trećoj od Temišvarskog sabora do ukidanja Vojvodine (1860).
Mi smo se trudili da osnovni problemi budu postavljeni i objašnjeni. Da bi se događaji, pojave i ličnosti sveli na pravu meru, u ovom pravcu će se morati još dugo i predano raditi. Ova knjiga treba da odgovori i na neke kardinalne probleme iz istorije celog srpskog naroda. Pre svega, kako se deo našeg naroda, poreklom iz nekadašnje nemanićke države, iz Šumadije i Stare Srbije, po propasti svoje države snašao u sukobu između osmanske Turske i Mađarske, i kasnije u Habsburškoj monarhiji — u sredini koja mu je i verski, i jezički, i kulturno bila strana. Država u kojoj se našao bila je retko složenog karaktera: pripadala je tuđoj dinastiji; na teritoriji na kojoj se nastanio plemstvo je bilo gotovo svemoćno, a gospodujuća katolička crkva agresivna, prozelitska, dok je sam vladalac imao atribut „apostolski”. Pa ipak, taj deo našeg naroda, iako iskorišćavan i ugnjetavan, uspeo je da se održi i da postavi osnove moderne kulture celog srpskog naroda.
U ovoj knjizi pokušaćemo da prikažemo i objasnimo prošlost našeg naroda u Vojvodini, vodeći pri tome računa o harmoniji u što većoj raznolikosti. Više je prostora dano neispitanim, i manje ispitanim problemima. Veća pažnja poklonjena je kulturnoj i društvenoj prošlosti našeg naroda, a manja ratnoj i političkoj. Crkvenoj istoriji ustupljeno je najmanje prostora, jer ova zaslužuje posebnu, a možda i više knjiga. Kompozicija rada zadavala nam je dosta muke. Trebalo je održati harmoniju između važnog a malo, ili manje poznatog, i nevažnog a poznatog, zatim između pokreta masa. Događaja, institucija i ličnosti, a da se ipak određeni hronološki ili bar logički red. Osnovni princip bio je objašnjavanje najbitnijih elemenata u prošlosti Srba u Vojvodini, a to je, unekoliko, bilo uslovljeno i prostorom koji nam je stavljen na raspolaganje.


Dušan J. Popović (Surduk, kod Stare Pazove, 28. mart 1894 — Belegiš, kod Stare Pazove, 28. april 1965) bio je prvi istorijski sociolog u Srbiji.[1]

Biografija
Dušan se školovao u rodnom Surduku i Sremskim Karlovcima.[2] Kao gimnazijalac koristio je stipendiju iz Zadužbine Atanasije Bale.[3] Studirao je istoriju na Filozofskom fakultetu u Zagrebu i Beču. Dplomirao je i doktorirao u Zagrebu (1919), pa radio izvesno vreme kao predavač na Trgovačkoj akademiji u Novom Sadu. Zatim je dve godine bio na svojevrsnoj specijalizaciji iz sociologije u Parizu, Briselu i Londonu.

Bio je profesor na Katedri istorijskih nauka, Filozofskog fakulteta u Beogradu[4] (asistent Istorijskog seminara 1921-1926, docent 1926, vanredni profesor 1930, redovni profesor 1935-1941). Uređivao je `Glasnik istorijskog društva u Novom Sadu` tokom njegovog izlaženja (1928-1940). Bavio se istorijom Srba u Habzburškoj monarhiji 17-19. veka, kao i prošlošću Beograda. Javlja se i kao urednik zbornika: `Vojvodina I i II`,[5] Novi Sad 1939-1940. godine.

Njegova knjiga i brojni napisi i javna predavanja na temu Cincari, izazvali su otpor i negodovanja u delu naučne javnosti.[6] Smatrali su njegovi neistomišljenici da je preterivao i preuveličavao broj i ulogu bogatih Cincara na srpsko građanskog društvo. Sa Popovićem je započeo u novinama polemiku Dragiša Lapčević; Lapčević je čak autor brošure `Cincarstvo u Srbiji - Beogradu i srbijanskim gradovima`.

Penzionisan je Popović kao profesor Univerziteta u Beogradu 1945. godine. Posvetio je Beogradu svoju poslednju knjigu `Beograd kroz vekove`, objavljenu 1964. godine.

Između dva svetska rata na Katedri istorijskih nauka uveo predavanja iz istorijske sociologije, budući da je izabaran za docenta s tim «da na Filozofskom fakultetu predaje istoriju Srba na sociološkoj osnovi». Nastojao je da istorijsku građu izlaže prema sociološkim načelima. Objašnjavao političke sukobe u Kraljevini Jugoslaviji različitim kulturno-istorijskim korenima srpske i hrvatske elite.