ISBN: Ostalo
Godina izdanja: .
Jezik: Engleski
Autor: Strani

Penguin
1974
C. P. Fitzgerald

Lepo očuvano
Kao na slikama

pelican books

Charles Patrick Fitzgerald (5 March 1902 – 13 April 1992) was a British historian and writer whose academic career occurred mostly in Australia. He was a professor of East Asian studies with particular focus on China.[2]

Early life and education[edit]
Fitzgerald was born in London, England.[2] His parents were Hans Sauer, a migrant from Cape Colony.[2] and his Irish-born wife Cecile Josephine, née Fitzpatrick.[1]

Unable to attend university as his family could not afford the fees, he obtained a job in a bank. After becoming interested in East Asia and the political developments there, he studied for a diploma in Chinese at the University of London`s School of Oriental Studies.[1]

Career[edit]
He first visited China at age 21, and subsequently lived and worked there for over 20 years.[3] Between 1946 and 1950 he worked there for the British Council.[2] After leaving China, Fitzgerald was invited to Australia by Douglas Copland, who had been Australian Minister to China (1946-1948).[4][5] Fitzgerald served as a Reader in Far Eastern History at the Research School of Pacific (and Asian) Studies at the Australian National University, located in Canberra, Australia, from 1951 to 1953.[2] He later became the first Professor of Far Eastern History, from 1953 to 1967.[2]

He was a foundation member of the Australian Academy of the Humanities in 1969.[6]

Personal life[edit]
Fitzgerald married Pamela Sara Knollys on 15 February 1941 at Bradford on Avon, Wiltshire, England. They had three daughters.[1]

He died in Sydney, New South Wales, in 1992.[2]

Writings[edit]
Fitzgerald`s best-known book, China: A Short Cultural History (London: The Cresset Press, 1935; edited by C. P. Seligman), has been reprinted and revised several times. He authored many other books and articles, including:[7]

Son of Heaven: A Biography of Li Shih-Min, Founder of the T`ang Dynasty (Cambridge: University Press, 1933)
The Tower of Five Glories (London: The Cresset Press, 1940)
Introducing China (London: Pitman, 1948) (Joint author: George Yeh)
Revolution in China (London: Cresset Press, 1952); revised edition: The Birth of Communist China (Harmondsworth, Middlesex: Penguin, 1964)
Flood Tide in China (Cresset Press, 1952)
Finding Out About Imperial China (London, Frederick Muller, 1961; Exploring the Past series)
Empress Wu (Melbourne: F. W. Cheshire for the Australian National University, 1955)
The Chinese View of Their Place in the World (London: Oxford University Press, 1964)
Barbarian Beds: The Origin of the Chair in China (Canberra: Australian National University, 1965)
The Third China: The Chinese Communities in South-East Asia (Melbourne, Victoria: Cheshire for the Australian Institute of International Affairs, 1965)
Buddhism in Political Action in South East Asia (Canberra: St. Mark`s Library, 1965)
China in the Twenty-first Century (Hobart: Adult Education Board of Tasmania, 1968)
China`s Revolution 20 Years After (Sydney: D. B. Young, 1969)
The Irrationality of the Fear of China (Summer Hill, N.S.W.: Australia-China Society, 1970)
Communism Takes China: How the Revolution Went Red (London: B.P.C., 1971)
Changing Directions of Chinese Foreign Policy (Canberra: Australian Institute of International Affairs, 1971)
The Southern Expansion of the Chinese People: `Southern Fields and Southern Ocean` (Canberra: Australian National University Press, 1972)
Mao Tse-Tung and China (Harmondsworth, Middlesex and New York: Penguin Books, 1977)
China and South East Asia since 1945 (Camberwell, Victoria: Longman Australia, 1973)
Why China?: Recollections of China, 1923–1950 (Carlton, Victoria: Melbourne University Press, 1985)
`The Historical Background of Chinese Military Tradition` (1964) in the Journal of the Oriental Society of Australia

Istočna Azija je podregija Azije koja se može definisati ili u geografskim[1] ili u kulturnim[2] terminima. U geografskom i geopolitičkom smislu pokriva oko 12.000.000 km² ili 28% azijskog kontinenta, što je za 15% više od ukupne površine Evrope.

U kulturnom smislu, istočna Azija obuhvata društva koja pripadaju kineskoj kulturnoj sferi, pokazujući snažni istorijski uticaj klasičnog kineskog jezika (uključujući tradicionalno pismo). Ponekad se termin Jugoistočna Azija koristi da označi Japan i Koreju.[3] Glavne religije su konfučijanizam i neokonfučijanizam, mahajana budizam, taoizam, kineska narodna religija u Kini i Tajvanu, šintoizam u Japanu, šamanizam u Koreji, Mongoliji i kod drugih autohtonih naroda na severu Istočne Azije,[4][5] a takođe i nedavno hrišćanstvo u Južnoj Koreji.[6] Ova kombinacija jezika, političke filozofije i religije preklapa se s geografskim određenjem istočne Azije.

Više od 1,5 milijardi stanovnika, odnosno oko 38% azijskog i 22% ili više od petine svetskog stanovništva, živi u istočnoj Aziji. Ovaj region je jedan on najnaseljenijih mesta na svetu, sa prosečnom gustinom naseljenosti od 133 stanovnika po kvadratnom kilometru, što je oko tri puta više od svetskog proseka koji iznosi 45 stanovnika po kvadratnom kilometru, iako je Mongolija najređe naseljena država na svetu. Prema statistici UN, istočna Azija je druga u svetu po naseljenosti, posle južne Azije.

Istočna Azija je moderan termin za tradicionalni evropski naziv Daleki istok, koji opisuje geografski položaj regije u odnosu na Evropu pre nego svoj položaj unutar Azije.

Sledeće zemlje su smeštene u geografskoj istočnoj Aziji:

Narodna Republika Kina (uključujući Hongkong i Makau)
Republika Kina (Tajvan) (vidi politički status Tajvana)
Demokratska Narodna Republika Koreja (Severna Koreja)
Republika Koreja (Južna Koreja)
Japan
Mongolija
Sledeće narode ili društva obuhvata kulturna istočna Azija:

Kinesko društvo (koje bi takođe uključivalo raspršene kineske regije Hongkong, Tajvan, Makau i Singapur zbog svoje velike kineske populacije)
Japansko društvo
Korejsko društvo
Mongolsko društvo
Vijetnamsko društvo
Sledeće zemlje ili regije ponekad se smatraju delom istočne Azije. Glavni razlog neslaganja o tom pitanju jeste razlika između kulturne i geografske definicije „istočne Azije“. Politička perspektiva je takođe važan činilac.

Delovi Kine koji istorijski nisu han kineski: Sikjang, Ćinghaj, Tibet (ili istočna ili srednja Azija)
Ruski Daleki istok (ili istočna ili severna Azija)
Vijetnam (ili istočna ili jugoistočna Azija)


Istorija Istočne Azije pretežno se odnosi na istoriju kineskih dinastija koje su dominirale u regionu, kako vojno, tako i trgovinski. Primer za to su dinastije Ćin i Han. Postoje zapisi priznanja koja su poslala rana kraljevstva Koreje i Japana kineskim dinastijama. Bilo je i značajne kulturne i verske razmene između Kineza i drugih regionalnih dinastija i kraljevstava.

Kada je počela da jača veza sa zapadnim svetom, kineska moć je počela da se smanjuje. Otprilike u isto vreme, Japan se učvrstio kao nacionalna država. Tokom Drugog svetskog rata, Koreja, Tajvan, Istočna Kina i Vijetnam pali su pod kontrolu Japana. Posle Drugog svetskog rata, istočnu Aziju potresle su dve vojnopolitičke krize. Pošto se u kineskom građanskom ratu poražena vojska Kuomintanga povukla na Tajvan, ovo ostrvo odvojilo se od Kine i uz pomoć SAD proglasilo sopstvenu državu. Kina do danas nije priznala Tajvan koji joj je prepustio svoje mesto u UN. Korejsko poluostrvo su zauzele američke i sovjetske vojne trupe pred kraj Drugog svetskog rata, a posle Korejskog rata (1950-1953) poluostrvo je sporazumno podeljeno duž 38. paralele na dve države, Severnu i Južnu Koreju.[7]