ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1993.
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Raskršća ili autoportret bivšeg narodnog neprijatelja / Dragoslav Dragan Despotović


Beograd 1993. Tvrd povez, zaštitni omot, ćirilica, 510 strana.
Napomena: na iviciama iskrzan zaštitni omot; ako se to izuzme, knjiga je odlično očuvana.
J4


Dragoslav Dragan Desiotović rođen 25. VI 1923. u selu Drenu kod Obrenovca. Odrastao i pohađao gimnaziju i učiteljsku školu u Šapcu. Godine 1940. Kao učenik učiteljske škole upisao se u omladinsku organizaciju Jugoslovenskog narodnog pokreta `Zbor` i do kraja oslao njegov član. Na poziv u oktobru 1941. stupio u Srpski dobrovoljački korpus koji su sačinjavali uglavnom članovi `Zbora` zbog čega su u narodu bili poznati ne samo kao dobrovoljci već i kao ljotićevci. U toku tri i po godine građanskog rata od običnog redova postao je oficir - komandir 7. čete 2. bataljona III dobrovoljačkog puka.
U prvoj polovini 1945. godine učestvovao u akcijama koje su imale za cilj da vojvodi Đujiću omoguće povlačenje iz Like prema Istri i kasnije Italiji. Ubrzo su opertivni delovi tri puka (2, 3 i 4) krenuli u susret Đurišićevim snagama koje su se preko Bosne i Hrvatske povlačile iz Crne Gore. Sticajem okolnosti sva tri puka su bila prinuđena da se povuku u Austriju gde su se predali Englezima i od njih, u skladu sa međunarodnim propisima, dobili uveravanje o punoj zaštiti i bezbednosti. Međutim, Englezi su sva tri puka (s mnogim slovenačkim i hrvatskim antikomunističkim formacijama) na prevaru i na brzinu predali jugoslovenskim partizanima (pročitaj knjigu Kočevski rog od istog autora) koji su ih, ne pitajući ni za ime, masovno streljali. Autor ove knjige je sa nekolicinom drugova pobegao iz sabirnog logora (odakle su zarobljenici vođeni kamionima ili železnicom u kočevske šume na streljanje). U bekstvu autor je negde preko Soče ranjen kroz grudi, prebačen u partizansku bolnicu u Gorici, tamo operisan, a vrlo brzo zatim prebačen u Vipavu (tadašnja zona ”B`) u zarobljenički logor. Na više mesta u logoru je proveo oko devet meseci, a u martu 1946. godine osuđen je na 15 godina robije. Računajući zajedno logor i robiju ukupno je proneo u partizanskom ropstvu skoro 13 godina (jedan mesec manje). Po izlasku s robije, zahvaljujući nekim srećnim okolnostima u dobroj volji Američke ambasade zaposlio se u toj uslanovi i posle 24 godine rada je penzionisan. Roman je pisan u različitim periodima života autora i njegova jedina ambicija je bila da u vidu književnog dela svedoči o jednom vremenu i jednoj generaciji koja je, nepokolebljivo podržavajući istorijsku misiju generala Nedića na spasavanju srpskog naroda od istrebljenja, žrtvovala svoju mladost, zdravlje i život.