ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 2005
Jezik: hrvatski
Autor: Strani

U dobrom stanju

Slavenska pisma
Giuseppe Mazzini
Preve Franko Dota
Srednja Europa, Zagreb, 2005
Strana: 119

`Kada su američki predsjednik Woodrow Wilson (1913-1921) i britanski premijer David Lloyd George (1916-1922), arhitekti Versajskog mira, prionuli preoblikovanju poslijeratne Europe prema nacionalnom principu, pozvali su se na revolucionara koji je umro kao prognanik, pod smrtnom presudom Pijemonta odbivši kasniju amnestiju talijanskog kralja Viktora Emanuela II (1861-1878), pod lažnim imenom i s lažnom putovnicom. Tvorac prve talijanske političke stranke, propagator socijalne sigurnosti, općeg izbornog prava glasa i emancipacije žena, duboki vjernik i liberalni kršćanski mislilac, suprotstavio je europskoj konvencionalnoj politici sile, ravnoteže snaga i interesa, san o Europskoj uniji slobodnih i autonomnih država i pojedinaca...`



Đuzepe Macini (ital. Giuseppe Mazzini; Đenova, 22. jun 1805 — Piza, 10. mart 1872) je bio italijanski rodoljub, revolucionar, filozof i političar. Ideolog je pokreta za ujedinjenja Italije Rizorđimento, za koji se borio politički i oružano. Osnovao je organizaciju Mladu Italiju. Zalagao se za Ujedinjene države Evrope.
Rođen je u Đenovi. Član tajne revolucionarne organizacije karbonara postao je 1830. Zbog aktivnosti u revolucionarnom pokretu brzo je stavljen van zakona. U Marselj je otišao 1831. i tu je organizovao novu političku organizaciju Mlada Italija (ital. La Giovine Italia ). Moto im je bio Bog i narod, a osnovni princip je bio ujedinjenje nekoliko država i kraljevina na Apeninskom poluostrvu u jedinstvenu republiku. Osnovao je još nekoliko organizacija sa sličnim ciljem ujedinjenja ili oslobođenja drugih naroda: Mlada Nemačka, Mlada Poljska i konačno Mlada Evropa.
Macini je verovao da se ujedinjenje Italije može izvesti samo narodnim ustankom. Zbog toga je neprestano vršio agitaciju i podsticao Italijane na pobunu. Iz Engleske je ohrabrivao, inicirao i organizovao brojne manje i veće pobune. Gotovo u svim datim situacijama šanse za uspeh su bile izuzetno male, ali tok istorije je bio na strani Macinija, tako da je se sa svakim novim izazovom napredovalo prema cilju italijanskog ujedinjenja. Macini je nastavljao neumorno sa svojom aktivnošću. Njegov značaj je bio više ideološki nego što je bio praktični. Macini je zaslužan za oblikovanje političke ideje da Italija predstavlja zemlju, a ne skupinu starih rimskih gradova-država. Drugi su uspeli ostvariti Macinijevu ideju ujedinjenja Italije.
Proglasio je 8. februara 1849. Rimsku Republiku, koja je trajala samo četiri meseca.
Posle neuspeha revolucije 1848. italijanski nacionalisti su u kralju Sardinije i njegovom predsedniku vlade grofu Kavuru našli praktične predvodnike italijanskog ujedinjenja. To je značilo razdvajanje procesa ujedinjenja Italije od socijalnih i političkih reformi. Tada se kratkoročno odustalo od republike da bi se ostvarilo ujedinjenje.
Kavur je uspeo da osigura savez sa Francuskom i predvodio je ratove između 1859. i 1861. za oslobođenje Italije od austrijske dominacije. Veliku ulogu je imao Đuzepe Garibaldi, koji je bio nekadašnji Macinijev sledbenik. Italija je 1861. ujedinjena, ali kao monarhija, a ne kao republika, za šta se Macini bio zalagao.
Macini nikad nije prihvatio monarhističko uređenje Italije. Nastavio je da radi za demokratsku republiku, pa je 1870. uhapšen i proteran. Uspeo je da se vrati sa lažnim pasošem i živeo je u Pizi do svoje smrti 1872. Njegov politički pokret zvao se Republikanska partija, koja je bila aktivna do 1990-ih. Macini je ključan u podržavanju ideje nacionalizma. Macini tvrdi da je zemlja kao porodica i da je treba voleti i brinuti se za nju. Smatrao je da zemlje ne treba da imaju granice, koje su stvorili pohlepni političari, nego granice određene geografskim uslovima, jer je uslove stvorio Bog. Macini se veoma rano zalagao za „Ujedinjene države Evrope“.