ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 386 / Tv
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

VELIKI VEK DUBROVNIKA , Radovan Samardžić , Prosveta Beograd 1962 , Kruna rada Radovan Samardžić u oblasti proučavanja istorije Dubrovnika. U Velikom veku Dubrovnika (1962) je na osnovu građe iz dubrovačkog i venecijanskog arhiva obradio zbivanja iz života ove mediteranske državice, vezana za XVII vek i obeležena zemljotresom 1667, ali istovremeno i bosanskohercegovačko zaleđe kao i atmosferu na prostoru Levanta.

Sadržaj :
- Dubrovnik Dživa Gundulića
- Kandiski rat
- Veliki zemljotres
- Dubrovnik i Kara-Mustafa tvrd povez, format 15,5 x 20 cm , zlatotisak, ćirilica, ilustrovano, 544 strane

Radovan Samardžić (Sarajevo, 22. oktobar 1922 — Beograd, 1. februar 1994) je bio srpski istoričar i akademik SANU.


Osnovnu i srednju školu završio je u rodnom Sarajevu. Diplomirao je na grupi za istoriju Filozofskog fakulteta u Beogradu (1949). Postao je asistent na predmetu Opšta istorija novog veka (1950). Doktorirao je kod Jorja Tadića na temi iz dubrovačke istorije (1956). Prošao je kroz sva nastavnička zvanja na Filozofskom fakultetu i sve do penzionisanja bio šef Katedre za opštu istoriju novog veka. Proveo je godinu dana u Parizu (1957-1958) kod Fernana Brodela proučavajući istoriju Mediterana. Svoje drugo usavršavanje imao je na Institutu za evropsku istoriju u Majncu (1967-1968).

Samardžić je bio na čelu raznih ustanova i urednik publikacija, dekan Filozofskog fakulteta, dopisni i redovni član SANU, sekretar Odeljenja istorijskih nauka SANU, direktor Balkanološkog instituta (1978-1989), predsednik Srpske književne zadruge, glavni urednik Jugoslovenskog istorijskog časopisa. Bio je jedan od priređivača sabranih dela Slobodana Jovanovića.

Samardžić se u istraživanju prošlosti bavio razdobljem od XVI do XX veka, pokrivao je više oblasti opšte i nacionalne istorije, a bio je najviše okrenut Mediteranu, Osmanskom carstvu, balkanskom prostoru i, u tim okvirima, sudbini srpskog naroda. Počeci njegovog naučnog rada, ali i višegodišnji trud bili su vezani za proučavanje istorije Dubrovnika. To je već najavila njegova doktorska disertacija Dubrovački pesnik i diplomata Jaketa Palmotić. Krunu njegovog rada u toj oblasti predstavlja delo Veliki vek Dubrovnika (1962) u kojem je na osnovu građe iz Dubrovačkog i Venecijanskog arhiva obradio zbivanja iz života ove mediteranske državice, vezana za XVII vek i obeležena zemljotresom 1667, ali istovremeno i bosanskohercegovačko zaleđe kao i atmosferu na prostoru Levanta.

Drugu oblast njegovog istraživanja prošlosti predstavlja Osmansko carstvo u XVI i XVII veku. U želji da čitaocu dočara sjaj i sumrak velike imperije, on se opredelio da to učini preko biografija krupnih ličnosti koje su najbolje odslikavale epohu - vezira Mehmeda Sokolovića, sultana Sulejmana i Osmana II. Iz svega toga je proistekla trilogija u kojoj je na originalan način spojen naučni i literarni pristup: `Mehmed Sokolović`, `Sulejman i Rokselana` i `Osman`. Poslednja od ove tri knjige objavljena je posthumno.

Značajno mesto u tematici za koju je Samardžić pokazao veliko interesovanje bila je prošlost Beograda, Srbije i srpskog naroda. Napisao je više radova koji su ušli u trotomnu Istoriju Beograda, a odnosili su se na vreme pod turskom vlašću, zatim nauku i književnost u oslobođenom gradu i na razna druga pitanja.

Pored rukovođenja stvaranjem Istorije srpskog naroda, Samardžić je i pisac značajnih delova u trećoj, četvrtoj i šestoj knjizi koje se odnose, u prvom redu, na položaj Srba pod turskom vlašću ali i na ratove u XVIII veku, kao i odeljaka o srpskoj kulturi u XIX i XX veku. Napisao je i više eseja u kojima razmatra sudbinu srpskog naroda, duhovnu osnovu njegovih pokreta, nastojeći da u njima uspostavi vertikalu srpske istorije. Sakupio ih je u knjizi Ideje za srpsku istoriju (1989). S tim u vezi je i njegovo interesovanje za jezgro srpskog naroda, Kosovo i Metohiju, što je naročito došlo do izražaja u knjizi Kosovo i Metohija u srpskoj istoriji (1989) koju je on uredio i za nju napisao predgovor. Kosovsko predanje kao ishodište svega što će kasnije doživeti srpski narod i Kosovo i Metohiju kao ogledalo uspona i padova, obradio je u drugoj knjizi posvećenoj kulturnoj istoriji Srba, Kosovsko opredeljenje (1990). Svemu ovome treba dodati sintetički pregled istorije jugoslovenskih naroda do njihovog ujedinjenja koji je napisao za jugoslovensko izdanje Opšte enciklopedije Larousse.

Sakupivši veliku građu prilikom svojih istraživanja, Samardžić je jedan njen deo kritički publikovao. Akta iz Dubrovačkog arhiva predstavio je u knjizi Borba Dubrovnika za opstanak posle velikog zemljotresa 1667. Arhivska građa 1667-1670. Izvore pronađene u Parizu objavio je u knjizi Beograd i Srbija u spisima francuskih savremenika. XVI-XVII vek (1961). Dugogodišnje zanimanje za rad Vuka Karadžića krunisao je izdavanjem njegovih Istorijskih spisa I-II a zatim izdanjem Danice za 1826, 1827, 1829, 1834 (1969) kao i Trećom knjigim srpskih narodnih pjesama. Takođe, istakao se radovima Srbija 1878, Iz srpske istorije, Pisci srpske istorije I-IV, Na rubu istorije.

Ostala su neobjavljena njegova predavanja studentima posvećena istoriji istoriografije i kursevi Opšte istorije novog veka koji se čuvaju u njegovoj zaostavštini.

Samardžić se intenzivno bavio izučavanjem istorije srpske istoriografije. Razmatrao je različita pitanja iz ove oblasti nastojeći da istraži mesto srpskih istoriografskih spisa u evropskim okvorima (kod Mavra Orbina), posebno se bavio problemom istorijskog u srpskim narodnim pesmama i istoriografskim radom Vuka Stefanovića Karadžića i Slobodana Jovanovića. Takođe je razmatrao i pitanja istorijske svesti u delima koja su oblikovala srpsku politiku (kod Jovana Rajića i u Načertaniju Ilije Garašanina), a čitav niz manjih studija, često prvobitno objavljenih u vidu predgovora, posvetio je svojim kolegama, savremenim srpskim istoričarima.