ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 319
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Prapostojbina srpskog naroda - Bojkija nalazi se na zapadu Ukrajine. Prostire se na karpatskom području, na razvođu reka crnomorskog i baltičkog sliva. Na severu zahvata gornji tok Sana, pritoke Visle, na jugoistoku porečje Dnjestra, do ušća Lomnice, na jugu do Teresve, pritoke Tise. Na zapadu se prostire do reke Už. Skoro u celini, Bojkija se nalazi u Ukrajini, a sasvim mali deo na tromeđi sa Slovačkom i Poljskom.

Bojkiju kao `staru postojbinu` Srba polovinom 10. veka prvi pominje vizantijski car Konstantin Porfirogenit u svom poznatom istoriografskom delu `O upravljanju carstvom`.

Prema tvrđenju više naučnika, Konstantina Jirečeka, Đorđa Sp. Radojičića, Boška Strike i drugih, preci Srba živeli su na području Bojkije, iza Karpata, u današnjoj Ukrajini. Odavde se u VI veku počinju da pomeraju prema Balkanskom poluostrvu, dolinom Tise. Do doseljavanja Mađara i pomeranja Rumuna prema Pomorišju, od Bojkije, odnosno od istočnoslovenskih plemena do balkanskih prostranstava, pružio se neprekinut etnički lanac koji su činili Srbi.

Raspravljajući o Bojkiji kao prapostojbini Srba, istoričar Đorđe Sp. Radojičić u radu `Južnoslovensko-ruske veze do početka 18. veka` ističe da su Srbi, koji su dva i po veka živeli u novoj domovini koju je više generacija bezmerno volelo, `pominjali staru domovinu, tamo na severu, gde se isto tako lepo živelo, čak mnogo lepše nego tada na Balkanu`. Ovo kazivanje o staroj domovini Srba zabeležili su, prvom polovinom 10. veka, sakupljači obaveštenja za cara Konstantina Porfirogenita, kada se pripremao da napiše pomenuto delo.

Konstantin Porfirogenit navodi da su u staroj postojbini dva brata nasledila oca koji je bio knez. Jedan sin je ostao u zavičaju, a drugi, `uzevši polovinu naroda otišao Irakliju, imperatoru Romeja`. Car je `sa radošću primio Srbe i dao im zemljište u oblasti Tesalonike, gde su se naselili na području Servije`, dajući joj tada ovaj naziv.

Iz podataka koje prezentuje Konstantin Porfirogenit, Đorđe Sp. Radojčić izvlači zaključak: `Srbi su svoju staru domovinu nazivali Bojkom, ali i Srbijom, srpskom zemljom. Kazivali su da su u njoj bili od davnina nastanjeni`. Srbi u Zahumlju su znali da je `njihov knez od Visle`.

Ukrajinski istoričari V. M. Meljnik i E. V. Šiškin u radu `Najranija etnička istorija Južnih Slovena`, na osnovu podataka koje daje Konstantin Porfirogenit, zaključuju da, `pošto se iz postojbine nije iselila sva masa srpskog stanovništva, već je na Karpatima ostao veliki broj Srba, odnosno Bojki, preostali u Karpatskim gorama Beli Srbi i Bojki ušli su kao etnička komponenta u početku u rusinski, a zatim u ukrajinski elemenat istočnog Slovenstva`.

Da se Bojkija u ranom srednjem veku zvala i Bela Srbija, odnosno Srbija, svedoči i naziv njenog zapadnog dela, prema Tisi, koji se vekovima nazivao Srpska zemlja, a sada Sribna, odnosno Srebrna zemlja.

Postoje različite pretpostavke o poreklu naziva Bojki. Više istraživača, među kojima i N. A. Beskid, tvrdi da je slovensko pleme Bojki dobilo ime po keltskom plemenu Boji, koje se vremenom povuklo sa ovog područja. Moguće je, obrazlaže svoju tezu Beskid, da je među Slovenima ostao nekakav neznatan deo plemena Boja, koji je, živeći usred vladajućeg naroda, dobio ime Bojki, sve dok se nije slio potpuno sa opštom masom i, poslovenivši se, ostavio svoje ime slovenskom plemenu. U prilog tvrdnjama o srodstvu sadašnjeg stanovništva Bojkije sa Srbima, Beskid navodi niz zajedničkih toponima, kao što su: Topla, Toplica, Dubrava, Koritnik, Lomnica, Majdan, Lukovo, Lukavica, Kamenica, Slatina itd.

V. M. Begrinec u radu `O Bojkijima i o njihovom poreklu` navodi da su Bojki direktni potomci Bojiska, koji su, `prošavši teritoriju savremene Ukrajine s kraja na kraj, uzeli učešća u etnogenezi Slovena, sačuvavši pri tome svoj etnički naziv u pojednostavljenom obliku`.

Savremeni ukrajinski istraživač M. L. Dudaš u knjizi `Bojkovština` obrazloženje veze o poreklu Bojki počinje pitanjem: `Nije li mogla postojati u dalekoj prošlosti neka grupa Slovena koja je nosila ime Bojki?` Oni su se mogli, nastavlja Dudaš, sa nekim ogrankom Srba preseliti na Balkan, `ostavljajući sobom etnički naziv, koji se utvrdio kao teritorijalni naziv za njihovu nekadašnju teritoriju`. Moguće je da se u nekom vremenu ovaj naziv preneo i na stanovništvo koje je naseljavalo pomenutu teritoriju, sačuvavši se do danas u nazivu ukrajinske etničke grupe Bojki.

U bliskosti stanovnika Bojkije u Ukrajini sa Srbima na Balkanskom poluostrvu, govori u svojim antropološkim radovima ukrajinski naučnik V. B. Bunak. Na osnovu svestranih višegodišnjih istraživanja, došao je do zaključka da se u Bojkiji nailazi na antropološki tip blizak Južnim Slovenima, odnosno Srbima.

Pitanjem govora Bojki bavi se i `Karpatski dijalektološki atlas`, u kojem se navodi da su još u 19. veku slavisti obratili pažnju na prisustvo karakteristika koje povezuju ukrajinski sa južnoslovenskim jezicima, prvenstveno sa srpskim jezikom. U govoru Bojki nalazi se mnoštvo reči koje su opštepoznate u srpskom jeziku, a `kojih nema u ukrajinskom jeziku na istoku od Dnjestra`...