ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: K267
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Zakonik knjaza Danila, odnosno Zakonik Danila Prvog ili jednostavno Danilov zakonik (slsrp. Законикъ Данійла Првогъ Княза и Господара слободне Црне Горе и Брдахъ установлѣнъ 1855 годинѣ на Цетинѣ) je bio opšti zakonik u Knjaževini Crnoj Gori, koji je donet 1855. godine, na inicijativu tadašnjeg crnogorsko-brdskog knjaza Danila I (1852-1860). Donošenjem ovog zakonika, nastavljene su reforme u cilju izgradnje savremenog državno-pravnog poretka. Zakonik je prvobitno štampan u Novom Sadu, a njegovi prevodi su potom objavljeni u Francuskoj, Italiji i Poljskoj. Najznačajnije odredbe su one koje se odnose na ustavnopravna pitanja, kao što su položaj čovjeka i građanina, položaj knjaza kao vrhovnog gospodara, prava i položaj sudova i obaveze građana u odbrani otadžbine. Ovim zakonom je dovršeno rušenje patrijahalnog načina života, ukinuta samostalnost plemena, učvršćena državna vlast, što nije prošlo bez otpora. Zakonik je imao 95 članova, a njeovo donošenje je naišlo na značajan odjek u široj javnosti.



Knjaz Danilo I (Njeguši 6. jun 1826 — Kotor 13. avgust 1860) je bio vladar (knjaz) Knjaževine Crne Gore. Danilo Petrović je vodio agresivnu i lukavu politiku prema svojim spoljašnjim i unutrašnjim neprijateljima. Tokom njegove vladavine, Crna Gora je postala sekularna država umjesto teokratije iz vremena vladika. Protiv Osmanskog carstva je vodio dva rata, a posle drugog su određene granice između Crne Gore i Osmanskog carstva. Na unutrašnjem planu je reformisao Crnu Goru i slamao plemensku autonomiju. Knez Danilo je ubijen u atentatu 1860. koji je izvršio Todor Kadić iz plemena Bjelopavlića.


Stupanje na presto
Danilo je bio sin Stanka i Krstinje Petrović Njegoš. Zbog niskog rasta je dobio nadimak Zeko. Voljom Petra II je za njegovog nasljednika određen Danilo Stankov Petrović. Kao i njegov stric Petar II, ni Danilo nije dobio pravo religiozno obrazovanje. Nije čak ni želeo da postane vladika, već je želio da se oženi.[1] Do Danilovog punoljetstva i završetka školovanja u inostranstvu trebalo je da, po testamentu, Crnom Gorom upravlja predsjednik Senata, Njegošev rođeni brat i Danilov stric Pero Tomov Petrović. Poslije smrti Petra II, i pored Njegoševe volje, u Crnoj Gori su postojala još dva pretendenta na presto, i to Njegošev brat i Danilov stric Pero Tomov Petrović i Đorđije Savov Petrović. Kako je Njegoševa dugotrajna bolest pred smrt nalagala prelazak vlasti na Senat, glavari su bili naklonjeni da preuzmu vlast od Danila. Posle Njegoševe smrti, Senat je pod uticajem Đorđija Petrovića (najbogatijeg Crnogorca u to vrijeme) proglasio Pera Tomova za kneza.

U vrijeme Njegoševe smrti Danilo se nalazio u Beču. Po povratku na Cetinje Danilo je saznao da se njegov stric Pero uselio u Biljardu i preuzeo vlast.[2] Čak je i Senat dana 9. septembra 1851. godine izabrao Pera Tomova za gospodara Crne Gore. Danilo je u borbi za vlast pokazao upornost i surovost koje će obeležiti njegovu vladavinu. Insistirao je da glavari poštuju Njegoševu volju. Senat i skup glavara proglašavaju ga 1. januara 1852. godine za vladara Crne Gore. Dana 1. marta 1852, Senat po odluci Sveopšteg crnogorskog zbora odlučio da Crna Gora postane nasljedno knjaževstvo. Prije definitivnog odlučivanja ko će biti Njegošev naslednik i po izmirivanju Crmničana i Katunjana i pošto su ga prihvatila sva plemena osim Bjelopavlića, Danilo je otputovao u Beč, pa u Rusiju, navodno da bi se zaredio kao vladika. Danilo Petrović se vratio na Cetinje 14. avgusta 1852. godine. Danilo je iznenadio svoje protivnike donoseći sa sobom pisanu podršku cara Nikolaja I da on postane knez Crne Gore. Zahvaljujući ruskoj podršci,[3] kao i uticaju dvoje uglednih senatora Novice Cerovića i Stevana Perkova Vukotića, na vladičanski presto sjeo je Danilo. Pero Tomov je prihvatio odluku ruskog cara i vratio se na svoj položaj predsednika Senata.

Međutim, Danilo nije želio da vlada kao vladika. Danilo je nameravao da se oženi Darinkom Kvekić. Kao vladici mu to ne bi bilo dozvoljeno, pa je Danilo morao da zatraži dozvolu od glavara i Rusije. Po želji narodnoj i pristanku cara ruskog Nikolaja I proglasio se u Petrogradu za knjaza, i time je konačno u Crnoj Gori svjetovna vlast ocijepljena od duhovne....