ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 251
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Mileta Jakšić (Srpska Crnja, 29. mart 1863 — Beograd, 8. novembar 1935) je bio pravoslavni sveštenik i srpski pesnik.

Mileta Jakšić, sinovac Đure Jakšića[1], potiče iz banatske svešteničke porodice. Deda Dionisije i otac Jovan su bili sveštenici u Srpskoj Crnji. Majka Emilija je umrla kad je imao 7 godina. Osnovnu školu je završio u Srpskoj Crnji, pa ga je otac upisao u Veliku srpsku gimnaziju u Novom Sadu, koju je pohađao od 1880. do 1889. godine. Osmi razred i maturu je završio u Osijeku školske 1888/89. godine. Od sledeće, 1899, učio je bogosloviju u Karlovcima, i tada je bio podpredsednik pa predsednik književnog bogoslovskog društva `Sloga`. Kada je završio bogosloviju 1893. godine, upisao se na Filozofski fakultet u Beču, na kome je kratko vreme slušao profesora Jagića, Minora i druge, ali je fakultet ubrzo napustio zbog materijalnih razloga. Konkurisao je bezuspešno juna 1894. godine za mesto đakona, u Velikom Bečkereku. Radio je od 1896. do 1899. godine kao nastavnik monaške škole u Hopovu u kojoj je predavao srpski jezik, istoriju i homeolitiku. Sam sebe je nazvao Lenski iz (H)Opova, dok je pisao stihove živeći na Fruškoj Gori.[2] Posle ukidanja monaške škole boravio je u Crnji od 1899. do 1901, pa je tražeći novo zaposlenje, iz Crnje otišao i Temišvar, na dužnost konzistorijalnog podbeležnika,[3] gde je radio od 1901 do 1903. godine. U Temišvaru nije ostao dugo, pa se 1904. godine vratio u Crnju, primio kao pomoćnik parohiju preminulog oca. Potvrđen je za crnjanskog paroha 1907. godine[4] i tu ostao do 1920. godine. Za vreme balkanskih ratova je skupljao priloge za srpski i crnogorski Crveni krst, zbog čega je 1915. godine osuđen na 15 dana zatvora.

Posle rata 1919. godine napustio je sveštenički poziv i otišao u Novi Sad, gde je radio kao bibliotekar Matice srpske. Maja 1921. godine postavljen je za suplenta katihetu u novosadskoj Muškoj gimnaziji.[5] Kao narodni poslanik demokrata, istupio je juna 1921. godine iz Demokratske stranke, i prišao režimu.[6] Bio je to veliki ideološki zaokret, jer je on od 1907. godine uz Vasu Stajića prednjačio među `kikindskim demokratama`, okupljenih oko lista `Srpskog glasa`. Početkom 1922. godine nakon što je podneo ostavku Matici srpskoj, otišao u Beograd, gde je radio kao sekretar Ministarstva socijalne politike. U Novom Sadu je 1928. godine sklopio građanski brak sa Vrščankom Zorkom Andrejević, tada učiteljicom u Klariji, u Banatu. Sa njom je imao ćerku Emiliju (1949. godine tragično poginula u saobraćajnoj nesreći). Jakšić je po molbi 1923. godine penzionisan. Primljena je tročlana porodica Jakšić za člana beogradske Opštine, marta 1932. godine.[7] U Beogradu je živeo povučeno, gotovo siromaški, sa porodicom, daleko od očiju javnosti. Bolujući od šećerne bolesti ostao je u Beogradu do svoje smrti. Sahranjen je na Novom groblju u grobnici svog strica,[8] a 1970. godine je postavljena ploča na rodnoj kući u Srpskoj Crnji.