ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 2010
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Sloveni čine jednu klasu naroda iz Jafetovog roda kojem pripadaju i Indijci, Medijci, Tračani (sa grčkim i latinskim plemenom), Goti (sa skandinavskim i germanskim plemenom), Kelti i Leti kao jezičke i narodne klase. Za nas je utešno da pripadamo jednom rodu naroda koji se još od svojih praotaca javlja kao civilizovan na najudaljenijim granicama istorijskog vremena iz čijeg krila su od tada do sada potekli skoro svi oni narodi, koji su na putevima kulture osvojili palmu pobede. Da li prapostojbinu ovih potomaka Jafeta treba tražiti u Evropi, kako to želi Šulce (Schulze), ili u Aziji, kako se to obično smatra, neka drugi odluče. Ali, i onaj koji bi rado želeo da izbegne lavirint najstarije genealogije naroda i koji neće da se odrekne odobravanja prastaroj Zend-sagi, pored drugih poznatijih i najnovijih istraživanja i pretpostavki o poreklu i razvoju društvene civilizacije, na osnovu kojih izgleda, da se ovo prastaro pleme, koje je već imalo razvijenu sklonost za društveno formiranje sa životnim iskustvom, prostiralo od najviše okomite ravni Azije (30° do 40° geografske širine; 90° do 110° dužine), gde je razvođe južnoazijskih glavnih reka, preko Indije, Baktriana, Sogdiana, Parsa, Medije, Gruzije i kasnije preko Evrope. Severno iznad iste, od krajnjeg severa Azije preko cele severne Evrope i severne Amerike, popunjavao je neki drugi rod neizmerno velike prostore, koje Rask naziva skitski, i čiju glavnu grupu čine Mongoli, Tatari, Turci, Finci i dr. sa svojim bezbrojnim plemenima i ograncima.

Vreme i način u kojem se odvojio slovenski narod od naroda Jafeta, kao grana od stabla u Aziji ili u Evropi, ostaće uvek zagonetka. U istorijski potvrđenoj epohi pojavljuju se Sloveni već prošireni i odvojeni od svojih ostalih bratskih naroda Indijaca, Medijaca. Persijanaca, Grka, Latina, Kelta i Germana, sasvim izdvojeni i u zbijenim masama, kao i u razbijenim hordama na velikim prostorima srednje Evrope, a delimično i Azije. Pošto nas sigurni tragovi navode na to, da su oni u epohi feničanske svetske trgovine već imali svoja evropska staništa, možemo da se odreknemo onog nedostižnog koje se nalazi sa one strane i da posmatramo njihovu praistoriju kao istoriju koja pripada evropskom tlu i samo tražimo rasvetljenje u tom prostornom i vremenskom obruču.

O baltičko-feničanskoj, kao i boristenskoj trgovini ćilibara posebno je pisano u novija vremena, toliko, detaljno da se stvar može smatrati okončanom. Utvrđeno je da su baltičku obalu naseljavali Venedi u vreme kada su Feničani u procvatu njihove trgovine (1800-1400. p.n.e.) donosili na Orijent ćilibar koji je još bio poznat Mojsiju i Homeru. Svi istoričari, ne izuzimajući Surovjeckog, koji hoće da pripiše Slovenima prusku reč glesso, prevideli su važnu okolnost, da orijentalno ime ćilibara, hebrejski הלהש Exod. 30, 34., egipatski sacal, skitski sacrium Plin., [XXXVII. 11], u potpunosti odgovara slovenskom nazivu sklo.

Reč sklo crkvenoslovenski stklo, ruski steklo, srpski staklo, hrvatski szteklo, češki, poljski i slovački sklo, sadrži nakon izbacivanja epentetskog slova T (uporedi u dijalektima strebro i srebro, streda i sreda, straka i sraka, stjen i sjen, stlup i slup itd.) koren skl, čije je slovenstvo nesumnjivo. Ovaj koren se sastoji skoro kod svih reči koje započinju slovom s i još jednim konsonantom (uporedi u dijalektima skora i kora, skorica i korica, skrze i kroz, skot i kot ili kotiti, skop ili skopec i kopiti, smrt i mrjeti, sklep i klopiti, struna i trnu, straž i tražiti, skryna i krti, između ostalog) od dva različita elementa, iz slovenske, ovde naglašeno ubačene, upotrebljene prepozicije sъ cum i od prastarog kl čije značenje može da se otkrije poređenjem sa υλαος, gel - o, gla - cies, staklo. Pošto su egipatsko-hebrejske reči schechelet ili sukal u semitskim jezicima strane reči, što se objašnjava iz neprirodnih pokušaja izvođenja reči (odomaćeno ime za ćilibar kod Semita je bilo nekada jik ili elek, u arapskom smola, kod Grka ηλεκτον, sada arapski kahraman, persijski karabe, turski kehribar, armenski sat); budući da sa robama i njihova imena odlaze u najudaljenije predele sveta; pošto se naziv glesso kod Prusa dovodi analogno u vezu sa nazivom kod Venda, i pošto konačno skitska reč sacrium zbog promenljivosti glasova r i l nije ništa drugo već reč sakal, priznajem da smatram reči schechelet, sakal, sacrium za jedan isti pojam koje označavaju reči stklo, sklo, a ovu reč smatram najstarijom slovenskom reči, koja se ikada pojavila slovenskom filologu u oblasti povesti ljudi i jezika. Kada je Sloven postao poznat po staklu, preneo je svoju reč sklo na sva svetlucava providna čvrstostopljena tela.

„Domovina porekla Slovena u Evropi su Karpati` rekao je veliki misilac Marej; konačni sud na osnovu najdubljeg istraživanja, koji će položiti svaki nepristrasan ispit. Po broju plemena i mnoštvu ljudi, ni Kelti, ni Germani, ni bilo koji drugi soj Jafeta nije se naslanjao u davnim pravremenima na svetski narod Srba-Venda koji je svojim široko rasprostranjenim ograncima na jugoistoku, na Dunavu i Jadranskom moru, na severozapadu na Baltičkom moru, neizvesno dokle još u ono vreme gore prema severu i ukorenio se u narod Skita. Verovatno su se neki srodnici iz ovog naroda čije su osnovne vrline bile domazluk i poljoprivreda naselili na obalama Galije i Britanije. Oduvek poznati narodima keltskog i germanskog jezika pod imenom Vendi, Vindi, pridodali su naši preci sami sebi ime Srba, koje su Skiti i Heleni na Pontu iskrivili u Sarmat, Sauromat, pa je u tom obliku reč dospela do Grka i Rimljana i tako ostala stereotipno u njihovom pisanom govoru, sve dok kasnije ime jednog ratničkog pojedinačnog plemena nije istisnulo mnogostruko zloupotrebljeno ime Sarmata iz sveta knjiga i postalo trajno za sve ogranke srpskog porekla. Ali i sama srpska plemena, noseći od davnina pored opštih i posebna i lokalna imena, zaboravila su ili zapostavila u životu, sem malog broja izuzetaka, zajedničko staro ime. Već je Mela rekao o Sarmatima:

„una gens, aliquot populi et aliquot nomina` [I. 19.g.],

a već kod Herodota može da se nasluti starost imena Horvati: naziv Sloveni, Ljehi, Ljutiči, Česi i dr., biće da nisu mlađi. Veliki broj slovenskih dijalekata, kojih je bilo u pradoba bez sumnje ništa manje nego sada, pošto je različitost u načinu govora rano zapažena i zbog izumiranja ili postepenog stapanja više govora u jedan, koji se može istorijski dokazati, jasan je i punovažan svedok za veliki broj srpskih praplemena, čija pojava i širenje u V-VI veku izaziva čuđenje.

Domovinu starih Slovena u I veku naše ere ograničiti na oblast Volge u kojoj su živeli Srbi ili baltički Venedi prema Pliniju, znači prema tome isto, kao i tvrdnja da su se staništa Germana u toj vremenskoj epohi nalazila samo unutar granica kneževine Valdek. Kao što su se pranaseobine Srba-Venda nalazile u središtu između Skita, Germana, Kelta i Tračana; na isti način je njihova praistorija donekle ujedinjenje praistorije svih navedenih glavnih i plemenskih naroda Evrope, i sa te tačke gledišta pomaže u rešavanju zagonetke. Na jugozapadnom rubu njihove pradomovine. pritisnuti od Kelta i Germana. bili su Srbi-Vendi primorann zbog porasta stanovništva, da prošire svoja staništa u severoistočnom pravcu i da se bore protiv slabih, ostarelih, polako izumirućih evropskph Skita. Njihova južna plemena su rano savladali Kelti i delimično porobili a delimično odbacili nazad prema Karpatima dok su se severni sa padina Karpata učvrstili kroz središte Skita do Dona i potisnuli Fince ka obalama Baltičkog i Belog mora, a južne Skite ka Meotisu [Azovskom moru] i Volgi. Prelasci tračkih Geta preko Dunava, seobe nemačkih naroda prema Karpatima, prolasci Alana između Baltičkog mora i Ponta, ratovi Rimljana na Dunavu, prisilili su ih da svoja staništa zbog porasta ljudstva prošire prema severoistoku i da se nasele u pojedinim kolonijama čak na istočnoj strani Azovskog mora.

Prema tome koliko daleko bacaju svetlo zraci istorije u davninu, bila je otadžbina Srba-Venda poprište hordi naroda koji su se kretali sa jugozapada i severo-istoka i samo nepobediva snaga večno mladog, mirnog unutrašnjeg narodnog života, spasla ih je od potpunog nestajanja. Tek tada kada je rimski kolos, grehovima razbijen, počeo da se ljulja pod naletima Germana i kada je istovremeno prodiranje Alana, Gota, Huna, Avara, Hazara i drugih azijskih Skita probudilo i osnažilo težnju ka jugu, ponovo su se pojavila njihova plemena, Sloveni, Horvati (Karpiani) i stvarni Srbi (Sarmati) na Dunavu i Elbi i prekrili uskoro svojim bezbrojnim silestvom zemaljske prostore koje su delimično njihovi preci nekad napustili.

To što su neki noviji pisci povesti smatrali Slovene za kasne pridošlice u Evropi, tek u epohi azijskih Huna, dolazi otuda, što su polazili od proizvoljnosti, bez dubljeg i mnogostranog istraživanja, od pretpostavke da Sloveni ne bi mogli biti stariji u Evropi od njihovog imena u grčkim i rimskim pisanim delima. Besmislica i glupost ove pretpostavke pada svakom u oči. Na ovaj način bi se moglo i tvrditi da pre imena Grka, Rimljana, Germana i Franaka nisu postojali Heleni, Itali ili Latini, Nemci ili Gali. Istorija nas uči glasno, da se pri zadržanoj istovetnosti naroda, menjaju njihova imena, stara odumiru, nova se pojavljuju, dalje, da posebna imena ogranaka prelaze na jedan ceo narod, nasuprot tome da se opšta imena jedne celine naroda utapaju u posebna imena brojčano malih ogranaka, da jedan isti narod može da se vodi pod različitim imenima, jedno kod kuće, a više različitih u inostranstvu. Da li bi trebalo da ovaj etnološki prirodni zakon, dokazan svuda, bez obzira na toliko mnogo jasnih svedočanstava za njega, trpi izuzetak samo kod Slovena?Sloveni čine jednu klasu naroda iz Jafetovog roda kojem pripadaju i Indijci, Medijci, Tračani (sa grčkim i latinskim plemenom), Goti (sa skandinavskim i germanskim plemenom), Kelti i Leti kao jezičke i narodne klase. Za nas je utešno da pripadamo jednom rodu naroda koji se još od svojih praotaca javlja kao civilizovan na najudaljenijim granicama istorijskog vremena iz čijeg krila su od tada do sada potekli skoro svi oni narodi, koji su na putevima kulture osvojili palmu pobede. Da li prapostojbinu ovih potomaka Jafeta treba tražiti u Evropi, kako to želi Šulce (Schulze), ili u Aziji, kako se to obično smatra, neka drugi odluče. Ali, i onaj koji bi rado želeo da izbegne lavirint najstarije genealogije naroda i koji neće da se odrekne odobravanja prastaroj Zend-sagi, pored drugih poznatijih i najnovijih istraživanja i pretpostavki o poreklu i razvoju društvene civilizacije, na osnovu kojih izgleda, da se ovo prastaro pleme, koje je već imalo razvijenu sklonost za društveno formiranje sa životnim iskustvom, prostiralo od najviše okomite ravni Azije (30° do 40° geografske širine; 90° do 110° dužine), gde je razvođe južnoazijskih glavnih reka, preko Indije, Baktriana, Sogdiana, Parsa, Medije, Gruzije i kasnije preko Evrope. Severno iznad iste, od krajnjeg severa Azije preko cele severne Evrope i severne Amerike, popunjavao je neki drugi rod neizmerno velike prostore, koje Rask naziva skitski, i čiju glavnu grupu čine Mongoli, Tatari, Turci, Finci i dr. sa svojim bezbrojnim plemenima i ograncima.

Vreme i način u kojem se odvojio slovenski narod od naroda Jafeta, kao grana od stabla u Aziji ili u Evropi, ostaće uvek zagonetka. U istorijski potvrđenoj epohi pojavljuju se Sloveni već prošireni i odvojeni od svojih ostalih bratskih naroda Indijaca, Medijaca. Persijanaca, Grka, Latina, Kelta i Germana, sasvim izdvojeni i u zbijenim masama, kao i u razbijenim hordama na velikim prostorima srednje Evrope, a delimično i Azije. Pošto nas sigurni tragovi navode na to, da su oni u epohi feničanske svetske trgovine već imali svoja evropska staništa, možemo da se odreknemo onog nedostižnog koje se nalazi sa one strane i da posmatramo njihovu praistoriju kao istoriju koja pripada evropskom tlu i samo tražimo rasvetljenje u tom prostornom i vremenskom obruču.

O baltičko-feničanskoj, kao i boristenskoj trgovini ćilibara posebno je pisano u novija vremena, toliko, detaljno da se stvar može smatrati okončanom. Utvrđeno je da su baltičku obalu naseljavali Venedi u vreme kada su Feničani u procvatu njihove trgovine (1800-1400. p.n.e.) donosili na Orijent ćilibar koji je još bio poznat Mojsiju i Homeru. Svi istoričari, ne izuzimajući Surovjeckog, koji hoće da pripiše Slovenima prusku reč glesso, prevideli su važnu okolnost, da orijentalno ime ćilibara, hebrejski הלהש Exod. 30, 34., egipatski sacal, skitski sacrium Plin., [XXXVII. 11], u potpunosti odgovara slovenskom nazivu sklo.

Reč sklo crkvenoslovenski stklo, ruski steklo, srpski staklo, hrvatski szteklo, češki, poljski i slovački sklo, sadrži nakon izbacivanja epentetskog slova T (uporedi u dijalektima strebro i srebro, streda i sreda, straka i sraka, stjen i sjen, stlup i slup itd.) koren skl, čije je slovenstvo nesumnjivo. Ovaj koren se sastoji skoro kod svih reči koje započinju slovom s i još jednim konsonantom (uporedi u dijalektima skora i kora, skorica i korica, skrze i kroz, skot i kot ili kotiti, skop ili skopec i kopiti, smrt i mrjeti, sklep i klopiti, struna i trnu, straž i tražiti, skryna i krti, između ostalog) od dva različita elementa, iz slovenske, ovde naglašeno ubačene, upotrebljene prepozicije sъ cum i od prastarog kl čije značenje može da se otkrije poređenjem sa υλαος, gel - o, gla - cies, staklo. Pošto su egipatsko-hebrejske reči schechelet ili sukal u semitskim jezicima strane reči, što se objašnjava iz neprirodnih pokušaja izvođenja reči (odomaćeno ime za ćilibar kod Semita je bilo nekada jik ili elek, u arapskom smola, kod Grka ηλεκτον, sada arapski kahraman, persijski karabe, turski kehribar, armenski sat); budući da sa robama i njihova imena odlaze u najudaljenije predele sveta; pošto se naziv glesso kod Prusa dovodi analogno u vezu sa nazivom kod Venda, i pošto konačno skitska reč sacrium zbog promenljivosti glasova r i l nije ništa drugo već reč sakal, priznajem da smatram reči schechelet, sakal, sacrium za jedan isti pojam koje označavaju reči stklo, sklo, a ovu reč smatram najstarijom slovenskom reči, koja se ikada pojavila slovenskom filologu u oblasti povesti ljudi i jezika. Kada je Sloven postao poznat po staklu, preneo je svoju reč sklo na sva svetlucava providna čvrstostopljena tela.

„Domovina porekla Slovena u Evropi su Karpati` rekao je veliki misilac Marej; konačni sud na osnovu najdubljeg istraživanja, koji će položiti svaki nepristrasan ispit. Po broju plemena i mnoštvu ljudi, ni Kelti, ni Germani, ni bilo koji drugi soj Jafeta nije se naslanjao u davnim pravremenima na svetski narod Srba-Venda koji je svojim široko rasprostranjenim ograncima na jugoistoku, na Dunavu i Jadranskom moru, na severozapadu na Baltičkom moru, neizvesno dokle još u ono vreme gore prema severu i ukorenio se u narod Skita. Verovatno su se neki srodnici iz ovog naroda čije su osnovne vrline bile domazluk i poljoprivreda naselili na obalama Galije i Britanije. Oduvek poznati narodima keltskog i germanskog jezika pod imenom Vendi, Vindi, pridodali su naši preci sami sebi ime Srba, koje su Skiti i Heleni na Pontu iskrivili u Sarmat, Sauromat, pa je u tom obliku reč dospela do Grka i Rimljana i tako ostala stereotipno u njihovom pisanom govoru, sve dok kasnije ime jednog ratničkog pojedinačnog plemena nije istisnulo mnogostruko zloupotrebljeno ime Sarmata iz sveta knjiga i postalo trajno za sve ogranke srpskog porekla. Ali i sama srpska plemena, noseći od davnina pored opštih i posebna i lokalna imena, zaboravila su ili zapostavila u životu, sem malog broja izuzetaka, zajedničko staro ime. Već je Mela rekao o Sarmatima:

„una gens, aliquot populi et aliquot nomina` [I. 19.g.],

a već kod Herodota može da se nasluti starost imena Horvati: naziv Sloveni, Ljehi, Ljutiči, Česi i dr., biće da nisu mlađi. Veliki broj slovenskih dijalekata, kojih je bilo u pradoba bez sumnje ništa manje nego sada, pošto je različitost u načinu govora rano zapažena i zbog izumiranja ili postepenog stapanja više govora u jedan, koji se može istorijski dokazati, jasan je i punovažan svedok za veliki broj srpskih praplemena, čija pojava i širenje u V-VI veku izaziva čuđenje.

Domovinu starih Slovena u I veku naše ere ograničiti na oblast Volge u kojoj su živeli Srbi ili baltički Venedi prema Pliniju, znači prema tome isto, kao i tvrdnja da su se staništa Germana u toj vremenskoj epohi nalazila samo unutar granica kneževine Valdek. Kao što su se pranaseobine Srba-Venda nalazile u središtu između Skita, Germana, Kelta i Tračana; na isti način je njihova praistorija donekle ujedinjenje praistorije svih navedenih glavnih i plemenskih naroda Evrope, i sa te tačke gledišta pomaže u rešavanju zagonetke. Na jugozapadnom rubu njihove pradomovine. pritisnuti od Kelta i Germana. bili su Srbi-Vendi primorann zbog porasta stanovništva, da prošire svoja staništa u severoistočnom pravcu i da se bore protiv slabih, ostarelih, polako izumirućih evropskph Skita. Njihova južna plemena su rano savladali Kelti i delimično porobili a delimično odbacili nazad prema Karpatima dok su se severni sa padina Karpata učvrstili kroz središte Skita do Dona i potisnuli Fince ka obalama Baltičkog i Belog mora, a južne Skite ka Meotisu [Azovskom moru] i Volgi. Prelasci tračkih Geta preko Dunava, seobe nemačkih naroda prema Karpatima, prolasci Alana između Baltičkog mora i Ponta, ratovi Rimljana na Dunavu, prisilili su ih da svoja staništa zbog porasta ljudstva prošire prema severoistoku i da se nasele u pojedinim kolonijama čak na istočnoj strani Azovskog mora.

Prema tome koliko daleko bacaju svetlo zraci istorije u davninu, bila je otadžbina Srba-Venda poprište hordi naroda koji su se kretali sa jugozapada i severo-istoka i samo nepobediva snaga večno mladog, mirnog unutrašnjeg narodnog života, spasla ih je od potpunog nestajanja. Tek tada kada je rimski kolos, grehovima razbijen, počeo da se ljulja pod naletima Germana i kada je istovremeno prodiranje Alana, Gota, Huna, Avara, Hazara i drugih azijskih Skita probudilo i osnažilo težnju ka jugu, ponovo su se pojavila njihova plemena, Sloveni, Horvati (Karpiani) i stvarni Srbi (Sarmati) na Dunavu i Elbi i prekrili uskoro svojim bezbrojnim silestvom zemaljske prostore koje su delimično njihovi preci nekad napustili.

To što su neki noviji pisci povesti smatrali Slovene za kasne pridošlice u Evropi, tek u epohi azijskih Huna, dolazi otuda, što su polazili od proizvoljnosti, bez dubljeg i mnogostranog istraživanja, od pretpostavke da Sloveni ne bi mogli biti stariji u Evropi od njihovog imena u grčkim i rimskim pisanim delima. Besmislica i glupost ove pretpostavke pada svakom u oči. Na ovaj način bi se moglo i tvrditi da pre imena Grka, Rimljana, Germana i Franaka nisu postojali Heleni, Itali ili Latini, Nemci ili Gali. Istorija nas uči glasno, da se pri zadržanoj istovetnosti naroda, menjaju njihova imena, stara odumiru, nova se pojavljuju, dalje, da posebna imena ogranaka prelaze na jedan ceo narod, nasuprot tome da se opšta imena jedne celine naroda utapaju u posebna imena brojčano malih ogranaka, da jedan isti narod može da se vodi pod različitim imenima, jedno kod kuće, a više različitih u inostranstvu. Da li bi trebalo da ovaj etnološki prirodni zakon, dokazan svuda, bez obzira na toliko mnogo jasnih svedočanstava za njega, trpi izuzetak samo kod Slovena...

Pavel Jozef Šafarik,[1] takođe po novijem Pavol Jozef Šafarik[2], u Srbiji poznat kao Pavle Josif Šafarik[3]; (svk. Pavel Jozef Šafárik; Kobeljarovo, 13. maj 1795. — Prag, 26. jun 1861.) je bio slovački i češki pisac, istoričar, etnograf, filolog i lingvista slovačkog porekla. Osnivač je slavistike kao naučne discipline (pored J. Dobrovskog i J. Kopitara) i jedan od prvih slavista.[4]

Najpoznatiji je po svom delu Istorija slovenskih jezika i književnosti svih dijalekata (nem. „Geschichte der slawischen Sprache und Literatur nach allen Mundarten“), koje otkriva veliki doprinos slovenske kulture opštoj evropskoj kulturi.

P. J. Šafarik je u najboljim svojim godinama živeo i radio u Novom Sadu, u koji dolazi 1819. godine, nakon sticanja doktorata. Tada je izabran za direktora i prvog profesora Srpske velike pravoslavne gimnazije u Novom Sadu, osnovane nekoliko godina pre toga (1810. godine).[6] Tokom novosadskog perioda je za šire istraživačke poduhvate na proučavanju jezika i književnosti Južnih Slovena stekao mnoge pristalice, pa i kneza Miloša u Srbiji, Njegoša u Crnoj Gori i Ljudevita Gaja u Hrvatskoj. U isto vreme, bio je predsednik prvog čitalačko-pretplatničkog i učenog društva Slovaka u Vojvodini (lat. „Societas slavica“).[5] Uticao je i na pokretanje časopisa Serbska letopis 1824. godine, i osnivanje Matice srpske 1826. godine.[7]

U Novom Sadu se 1822. godine oženio Julijom Ambrozi de Seden (svk. Júlia Ambrózyová), koja je bila poreklom iz nižeg slovačkog plemstva.[8] Imali su jedanaestoro dece, od kojih je samo četvoro doživelo odraslo doba. Njihov najstariji sin Vojteh Šafarik napisao je biografiju svog oca: „Co vyprávěl P. J. Šafařík“ (Šta je govorio P. J. Šafarik) a unuk po ćerci Boženi, istoričar, poznati istraživač istorije Slovena Konstantin Jireček, bavio se istorijom Srba i drugih južnoslovenskih naroda.[9] Jireček je i autor studije o svom dedi P. J. Šafariku: „Šafařík mezi Jihoslovany“ (Šafarik među Jugoslovenima).

Bio je jedan od vodećih ljudi Slovačkog narodnog preporoda (drugo razdoblje preporoda), koji su se u prvom redu borili protiv mađarizacije i većinom imali panslavistička ubeđenja. Panslavisti su u to vreme smatrali da su pojedini slovenski narodi samo plemena jedinstvenog slovenskog naroda a njihovi jezici samo dijalekti jedinstvenog slovenskog jezika. Kasnije će ova ubeđenja biti ublažena i prerasti u ideju slovenske uzajamnosti, čiji će Šafarik biti jedan od ideologa. Ideja slovenske uzajamnosti priznavaće posebnost svakog slovenskog naroda i jezika, a u prvi plan će isticati potrebu da svi Sloveni, kao pripadnici bliskih naroda sarađuju i uzajamno se pomažu, pre svega u oblasti kulture.[5] U skladu sa ovakvim svojim ubeđenjima, Šafarik je pokušao da osnuje i novu granu arheologije - slovensku arheologiju.

Godine 1826, postaje dopisni član Učenog društva iz Krakova (polj. Towarzystwo Naukowe Krakowskie), a godinu dana kasnije i član Varšavskog društva prijatelja nauke (polj. Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk).

Svoje radove je pisao na češkom i nemačkom. U njegovo vreme još nije izvršena konačna standardizacija slovačkog književnog jezika a među slovačkim intelektualcima nije ni postojao jedinstven stav o potrebi standardizovanja slovačkog. Situacija je u tom pogledu bila dosta polarizovana. Na jednoj strani su bili čehoslovakisti na čelu sa Janom Kolarom, koji su smatrali da su Slovaci deo jedinstvenog čehoslovačkog naroda, i da kao takvi treba da za svoj književni jezik prihvate ranije standardizovan češki.[10] Na drugoj strani su bile pristalice standardizacije zasebnog slovačkog književnog jezika na čelu sa Ljudovitom Šturom a pre njega Antonom Bernolakom. Šafarik je pokušavao da zauzme pomirljiv stav između ove dve suprotstavljene struje, i bio je pristalica upotrebe slovakiziranog češkog jezika, kao književnog jezika Slovaka. U zbirci tekstova Glasovi o potrebi jedinstva književnog jezika za Čehe, Moravljane i Slovake (češ. „Hlasowé o potřebě jednoty spisowného jazyka pro Čechy, Morawany a Slowáky“), koju je priredio Jan Kolar 1846. godine, Šafarik upućuje kritiku, donekle ublaženu, Ljudovitu Šturu zbog njegovog rada (započetog 1843. godine) na standardizaciji slovačkog književnog jezika. Iako nije video potrebu za zasebnim književnim jezikom Slovaka, Šafarik je smatrao da su Slovaci i Česi dva zasebna etniciteta, što eksplicitno navodi u svom delu Istorija slovenskih jezika i književnosti svih dijalekata.[6]

Šafarik je imao iste poglede na srpski jezik kao i Vuk Stefanović Karadžić. Iako nije pisao na srpskom i nije bio Srbin, u velikoj meri je uticao na filologiju srpskog jezika u 19. veku. I Šafarik i Vuk su imali iste poglede na korpus srpskog jezika i književnosti. Ime Šafarika treba da bude ubeleženo kao ime prijatelja srpskog jezika, pisca prve istorije srpskog jezika i jednog od najznačajnijih srpskih bibliografa svih vremena.[2] Za Srbe je od posebnog značaja delo Šafarika: Srpska čitanka ili istorijsko i kritičko objašnjenje srpskog narodnog jezika, (nem. „Serbische Lesekörner oder historisch-kritische Beleuchtung der serbischen Mundart“), gde je prvi put dat pravilan pogled na poreklo srpskog jezika i prikazana njegova kratka istorija.[3]

Slovačka 1795–1815. godine
P. J. Šafarik je poreklom iz istočne Slovačke, iz siromašnog mesta Kobeljarovo. Njegov otac Pavel je u mladosti bio učitelj, a kasnije je, najverovatnije iz finansijskih razloga postao evangelički pastor u Kobeljarovu.[11] Šafarikova majka Katarina, rođena Kares (svk. Katarína Káresová), bila je poreklom iz siromašne porodice, koja je pripadala nižem plemstvu.[12] Mladi Šafarik je osnovno obrazovanje stekao u kući, od oca, a kasnije, u periodu od 1806. do 1810. godine, pohađao je gimnaziju najpre u mestu Rožnjava a zatim, od 1808. u obližnjoj Dobšini. U Dobšini je završio tri razreda za dve godine sa odličnim uspehom i dobro savladao latinski, nemački i mađarski jezik.

Završivši gimnaziju u Dobšini iscrpeo je mogućnosti školovanja u zavičaju, pa godine 1810. odlazi u Kežmarok. Tamo provodi sledeće četiri godine studirajući na Evangeličkom liceju, gde sluša filozofiju, teologiju i mađarsko pravo.

Znanje koje je sticao na predavanjima, nadograđivao je samostalnim istraživanjem, u čemu mu je pomagala bogata biblioteka liceja, ali i knjige i časopisi koje je sam kupovao. Tokom studija se družio sa poljskim, srpskim i rusinskim studentima, što je uticalo na njegovu slovensku orijentaciju, kao i na njegovo književno, a naročito pesničko stvaralaštvo.[13] Razvio je ljubav prema slovačkom i češkom jeziku a zatim i srpskom i uopšte, prema svim slovenskim jezicima. Vremenom dolazi do stava, da su svi slovenski jezici u stvari dijalekti jednog jedinstvenog slovenskog jezika.[6]

Po preporuci direktora ili nekog od profesora Šafarik je kao izvanredan student dobio 1812. godine mesto privatnog učitelja u porodici Davida Goldbergera.

Dana 14. decembra iste godine umire njegova majka, a njegov otac se nešto kasnije ženi drugi put.

Studije u Kežmarku Šafarik je apsolvirao 1814. godine, završivši sva tri kursa: filozofski, političko-pravni i teološki.

Nemačka 1815–1817. godine
Godine 1815., posle jednogodišnjeg pedagoškog rada nastavio je, po želji svoga oca, školovanje na Univerzitetu u Jeni, gde je studirao teologiju.

U Jeni je, živeći veoma skromno, proveo dve godine. Ovde se pored studija, bavio i pesničkim stvaralaštvom, a rezultat toga je sedamnaest pesama napisanih u periodu 1815–1816. godine, koje su izašle u Beču.

Tri semestra studija u Jeni bila su vrlo značajna u formiranju Šafarika kao naučnika. U Jeni je savladao kritičke metode naučnog istraživanja i stekao temeljnu metodološku pripremu za naučni rad. Posle tri semestra otišao je iz Jene nerado, ali ipak sa svedočanstvom koje je izdao prorektor Danzo. Razlozi za njegov preuranjeni odlazak objašnjavaju se na dva načina, ili administrativnom zabranom austrijskih vlasti mladićima iz Ugarske da studiraju u Nemačkoj ili problemima finansijske prirode. Vraća se u Slovačku preko Lajpciga i Praga (u kome se zadržao mesec dana).

Slovačka 1817—1819. godine
Tokom leta 1817. godine Šafarik dobija ponudu Gašpara Kubinija (svk. Gašpar Kubíny) iz Požuna, da bude privatni učitelj njegovog sina Ladislava. Ponudu je prihvatio, jer je porodica Kubini bila uticajna u krugovima vezanim za naučni i kulturni život Ugarske, a i zbog činjenice da mu je ovakvo postavljenje omogućavalo naučni rad. Kubinijevi su jako dobro nagrađivali njegove usluge, smatrali su ga za porodičnog prijatelja, među Šafarikom i njima vladali su skoro familijarni odnosi.

Pedagoški rad kod Kubinijevih u Požunu (današnja Bratislava) se za Šafarika završio krajem jula 1819. godine. Sledi odlazak iz tih krajeva, što će Slovaci i Česi smatrati svojim gubitkom. Odlazi u Novi Sad a poslednje dane pre toga provodi u rodnom kraju, u koji se kasnije neće vraćati.

Među Srbima 1819–1833. godine

Bista Šafarika u Kulpinu

Slika srpskog jezičnog prostora prema Pavlu J. Šafariku, Prag 1842. godine
Šafarik je po dolasku u Novi Sad, među Srbe doneo evropski duh i slovensko bratstvo. Povezao se sa tadašnjom srpskom inteligenijom, pokrenuo mnoga kulturna pitanja i uspostavio sveslovenske veze. Bio je poznanik arhimandrita šišatovačkog Lukijana Mušickog, Jovana Hadžića, Platona Atanackovića, Georgija Magaraševića i drugih. Funkciju direktora Srpske velike pravoslavne gimnazije P. J. Šafarik je preuzeo posle svečanog govora, koji je održao na latinskom jeziku. U govoru je izneo istoriju gimnazije, govorio je o profesorima i njihovim dužnostima a zatim o svojim pedagoškim pogledima na koncepciju škole. Upoznao je prisutne sa predlogom reformi, koje je planirao da sprovede.

Novi direktor je ostavio na Srbe vrlo povoljan utisak. U gimnaziji, u kojoj su osim njega svi profesori bili Srbi, je na funkciji direktora proveo punih pet godina.[6] Kao direktor imao je jako ambiciozne planove. Njegova koncepcija se sastojala u stvaranju gimnazije prema klasičnim grčkim uzorima. Odmah po dolasku na dužnost napravio je manje izmene u programu, i uveo i proširio predmete u vezi sa crtanjem i slikanjem. Inicirao je i prikupljanje knjiga za buduću biblioteku gimnazije. Prilikom inauguracije rekao je da će sam da predaje matematiku (algebru i geometriju), fiziku, logiku, retoriku, poeziju, stilistiku. Predavao je i jezike: latinski i nemački a kasnije, po stupanju na snagu mađarizatorskih zakona, i mađarski jezik kao nastavni predmet.

Tokom prve dve godine boravka u Novom Sadu stanovao je kod bogatog građanina Servickog. Godine 1821, Šafarik je zamoljen od strane Toše Stratimirovića (1778—1832), sinovca mitropolita karlovačkog Stefana Stratimirovića, veleposednika iz porodice Stratimirović iz Kulpina, pokrovitelja slovačke kulture, da preuzme brigu o obrazovanju njegovog sina Miloša. U porodici Stratimirović bila je tradicija da se za obrazovanje i vaspitanje sinova, angažuju privatni učitelji iz redova obrazovanih ljudi, uglavnom Slovaka evangelika. U znak zahvalnosti, dobio je na raspolaganje deo kuće u Novom Sadu, gde je stanovao a za hranu se brinula posluga, koju su plaćali njegovi stanodavci. Šafarik je Milošu držao časove u gradu, ali je posećivao i imanje Stratimirovića u Kulpinu, i tu radio na svojim naučnim delima.[2]

Dana 17. juna 1822. godine se oženio 19-godišnjom Julijom Ambrozi. Rođena je u Velikoj Kikindi 19. novembra 1803. godine a njeni roditelji su bili poreklom iz Slovačke. Kako navode njegovi biografi, Šafarikova supruga je bila jako inteligentna i temperamentna osoba, a govorila je i četiri slovenska jezika: slovački, srpski, češki i ruski, te je svome suprugu mnogo pomagala u radu.

Šafarikova karijera je ozbiljno ugrožena 1824. godine, kada su austrijske vlasti zabranile Srpskoj pravoslavnoj crkvi zapošljavanje evangeličkih itelektualaca iz Ugarske u gimnazijama i u svojim službama. Šafarik je predstavljao izuzetak, s tim da više nije mogao biti direktor. Ipak, tada počinju da mu se događaju razne poteškoće a finansijski problemi se gomilaju.

Tokom novosadskog perioda je bračni par Šafarik dobio petoro dece. Pošto više nije bio direktor, Šafarikova primanja su se smanjila i to upravo u vreme kada mu je novac bio preko potreban, jer su mu se intenzivno rađala deca. Pokušavao je da nađe profesorsko mesto u Slovačkoj, ali iz različitih razloga nije prihvatio neke prilično dobre ponude. U to vreme radi na sakupljanju materijala i izdavanju slovačkih narodnih pesama. U ovom periodu nastaje i njegovo najpoznatije delo Istorija slovenskih jezika i književnosti svih dijalekata.

U Novom Sadu Šafarik je sakupio mnogo raznovrsnog materijala, koji je kasnije, tokom boravka u Pragu, koristio za svoj rad. Podatke je prikupljao koristeći privatne biblioteke bogatijih građana Novog Sada, fruškogorskih manastira i Mitropolijsku biblioteku u Sremskim Karlovcima. Dosta materijala dobio je od Lukijana Mušickog i drugih ličnosti iz kulturnog i javnog života, sa kojima se susretao ili vodio prepisku.[1]

Dana 22. decembra 1832. godine daje ostavku na mesto profesora, a 6. aprila 1833. godine napušta Novi Sad. Posle neuspelog pokušaja da dobije mesto profesora i bibliotekara u Rusiji, odlazi na poziv prijatelja preko Budimpešte i Požuna u Prag. Njegovu slovensku kulturnu misiju nastaviće u Srbiji sinovac lekar dr Janko Šafarik, profesor i rektor Beogradskog Liceja, veliki kulturni i naučni radnik.

Mladi, rano preminuli `prvi srpski dramski pisac` Stevan N. Stefanović (1806—1828) iz Novog Sada je napisao Odu Dr Pavlu Šafariku. Ista je objavljena tek 1841. godine u Bačkoj Vili. Talentovani Stefanović se zahvalio svom profesoru i u ime svih profesorovih poznavalaca i poštovalaca Srba.[14]

Češka 1833–1861.

Spomen ploča u Pragu
Šafarik sa porodicom stiže u Prag 4. maja 1833. godine. On tada pokušava da pre svega obezbedi svoju porodicu, ali i da stekne mogućnosti za svoj naučni rad. Ovde će, između ostalog biti upravnik (od 1841. godine) a kasnije (od 1848.) direktor Univerzitetske biblioteke a uređivaće i časopise „Muzejník“ (časopis češkog Narodnog muzeja) i „Světozor“. Od svojih čeških prijatelja dobijaće iznos od 380 zlatnika godišnje kako bi svoje radove pisao isključivo na češkom jeziku. Sve vreme boravka u Pragu, a naročito tokom 40-tih godina, egzistencija Šafarikovih zavisiće od tog novca. Porodica će se proširiti, dobiće još dece. Sa druge strane naučni rad biće glavni smisao Šafarikovog života tokom boravka u Pragu.

Revolucionarne 1848. godine uglavnom je prikupljao materijale za knjige iz oblasti istorije starih Slovena. Te godine postao je direktor Univerzitetske biblioteke u Pragu i profesor slovenske filologije na praškom Univerzitetu, ali je 1849. podneo ostavku na ovo drugo i ostao je samo šef Univerzitetske biblioteke. Razlog za ostavku bilo je njegovo učešće tokom revolucije 1848-1849. na Sveslovenskom kongresu u Pragu u junu 1848. godine.[15] Jedan je od glavnih organizatora ovog kongresa, a prisutni poslanici su ga cenili kao `slovenskog apostola`. Ovime je postao sumnjiv za austrijske vlasti. Tokom apsolutističkog perioda nakon poraza revolucije, živeo je povučeno i proučavao posebno staru češku književnost i staroslovenske tekstove i kulturu.

U svojoj 61. godini Šafarik se razboleo, počeo je i da pati od raznih fobija. Patio je i od depresije, iako više nije imao materijalnih poteškoća i nije morao da brine o porodici. Depresija je bila uzrok njegovog skoka u reku Vltavu 23. maja 1860. godine. Bio je spašen, a ceo slučaj je izazvao mnogo uzbuđenja u javnosti.

Početkom oktobra 1860. godine daje otkaz na mesto direktora univerzitetske biblioteke. Car Franc Jozef I prihvata njegov otkaz svojeručno mu napisavši pismo sa odgovorom, pri čemu mu daje penziju u iznosu pune plate. U to vreme Šafarik se kreće samo uz pomoć štapa i zdravlje ga naglo napušta.

Umro je 26. juna 1861. godine. Sahranjen je u Pragu, na evangeličkom groblju Karlin. Godine 1900, njegovi posmrtni ostaci su preneti na najveće praško groblje - Olšansko groblje. Na njegovom nadgrobnom spomeniku uklesan je epitaf, u kome je citiran prvi stih iz Pohvale knezu Lazaru u izvornoj crkvenoslovenskoj verziji:[16] „V krasnih mira sego v’spital sa esti et junosti svojeje“.