ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 2012
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Nove, nekorišćene.


Sreten V. Vukosavljević: ISTORIJA SELJAČKOG DRUŠTVA 1-7, Službeni glasnik Beograd 2012, tvrdi povez, komplet.


1. Organizovanje seljačke zemljišne svojine
2. Sociologija stanovanja
3. Sociologija seljačkih radova
4. Seoske ustanove i uredbe
5. Seoske zajednice i oblici ponašanja u njima
6. Pisma sa sela. Politički i drugi spisi
7. Život i delo Sretena Vukosavljevića


Sreten Vukosavljević (Prijepolje, 5. mart 1881 — Rovinj, 9. avgust 1960), sociolog, profesor Beogradskog univerziteta i političar, učesnik Balkanskih, Prvog svetskog i Narodnooslobodilačkog rata.

Rođen je 6. marta 1881. godine u Prijepolju. Posle završetka osnovne škole, kao dobar đak je bio upućen na dalje školovanje. Nižu gimnaziju je učio u Pljevljima, Valjevu i Beogradu, a Učiteljsku školu je završio u Aleksincu. Od 1901. godine je službovao kao učitelj u selima Timočke krajine, a 1905. je postavljen za upravitelja osnovne škole u Prijepolju. Godine 1909. postaje školski inspektor u Crnoj Gori, a potom 1911. prelazi u Skoplje gde bio upravnik srpskih osnovnih škola.

Tokom 1911. i 1912. godine komandovao je četničkim odredom na Javoru.[1] Učestvovao je u Prvom i Drugom balkanskom ratu, 1912. i 1913. godine, a potom i Prvom svetskom ratu od 1914. do 1918. godine. U toku Balkanskih ratova, bio je komandant dobrovoljaca iz Stare Raške i Polimlja. Sa četnicima je oslobodio Priboj. Učestvovao je u Prvom svetskom ratu, ali optužili su ga 1917. da je član Crne ruke, pa je bio suđen na Solunskom procesu.

Posle završetka rata, bio je postavljen za sreskog načelnika u Kavadaru, a 1919. godine za glavnog poverenika za agrarnu reformu u Skoplju. Za poslanika Narodne skupštine Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca izabran je na izborima 1920. godine. Dva puta je bio postavljan za državnog podsekretara.

Godine 1925, zbog sve većih neslaganja sa politikom režima, bio je penzionisan u 44 godini i tada se vratio u rodno Prijepolje. Pošto se povukao iz političkog života, potpuno se posvetio naučnom radu — sociologiji sela. Svoje stavove i zapažanja o negativnom pojavama u društvenom životu na selu iznosio je u listovima „Sandžak“, „Carigradski glasnik“, „Vardar“, „Cetinjski vesnik“ i „Politika“. Zbog popularnosti koju je stekao zbog ovih tekstova, postao je honorarni predavač na Pravnom fakultetu u Beogradu.

Za vreme Drugog svetskog rata, 1943. godine se priključio Narodnooslobodilačkom pokretu (NOP) i u novembru iste godine je postao predsednik Zemaljskog antifašističkog veća narodnog oslobođenja Sandžaka (ZAVNOS). Bio je učesnik na Drugom zasedanju AVNOJ-a održanom u Jajcu, 29. i 30. novembra 1943. godine, na kom je izabran za člana Predsedništva AVNOJ-a.

Jula 1944. godine, na predlog predsednika Nacionalnog komiteta oslobođenja Jugoslavije maršala Tita, uključen je u sastav Vlade dr Ivana Šubašića, kao ministar ishrane i obnove šuma i rude.

Kada je 7. marta 1945. godine formirana Privremena vlada Demokratske Federativne Jugoslavije postavljen je za ministra kolonizacije. Posle završetka rata, 1945. godine biran je za narodnog poslanika i člana Prezidijuma Narodne skupštine FNR Jugoslavije i člana Prezidijuma Narodne skupštine Narodne skupštine NR Srbije. Bio je autor Zakona o agrarnoj reformi (1945).

Od 1948. do 1951. godine je bio redovni profesor Pravnog fakulteta u Beogradu, a od 1951. je kao jedan od prvih utemeljivača sociologije u Srbiji i Jugoslaviji. Bio je postavljen za upravnika Instituta za izučavanje sela pri Srpskoj akademiji nauka i umetnosti (SANU), a takođe je bio i dopisni član Jugoslovenske akademije znanosti i umetnosti (JAZU). Objavio je više članaka i rasprava na temu sociologije sela.

U toku Narodnooslobodilačkog rata, kao partizanski borac mu je poginuo sin Dušan.

Umro je 9. avgusta 1960. godine u Rovinju, a sahranjen je uz državne počasti u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu.

Nosilac je više odlikovanja, među kojima je i Orden narodnog oslobođenja, kojim je odlikovan 26. februara 1945. godine.